Recensie | A Good Day To Die Hard (Glenn Abbink)

‘A Good Day To Snooze Hard’ A Good Day To Die Hard (2013) is het vijfde deel uit de Die Hard franchise, welke 25 jaar geleden begon. Het is inmiddels vijf jaar geleden sinds we Bruce Willis in een van zijn meest iconische rollen, John McClane, zagen. Dit keer is John senior lid van de NYPD en op zoek naar zijn vervreemde zoon Jack McClane (Jai Courtney). John reist af naar Rusland om daar zijn zoon te helpen. Wat John echter niet weet is dat Jack een spion is voor de CIA en betrokken is bij een undercoveroperatie om politieke gevangen Komarov (Sebastian Koch) te beschermen.

Titel: A Good Day To Die Hard
Regisseur: John Moore
Scriptschrijver: Skip Woods
Hoofdrollen: Bruce Willis, Jai Courtney, Sebastian Koch, Yulia Snigir, Cole Hauser, Amaury Nolasco, Megalyn Echikunwoke, Anne Vyalitsyna
Genre: Actie, Avontuur
Speelduur: 98 minuten
Release: vanaf 14 februari 2013 in de bioscoop

En dat is ongeveer het gehele plot van de film. Scriptschrijver Skip Woods heeft daarmee een lui, generiek en voorspelbaar script afgeleverd. In plaats van een realistisch plot uit te werken met enige vorm van karakterontwikkeling, steekt Woods zijn energie in een stortregen van slechte grappen en actiesequenties. Het beetje verhaal wat aanwezig is wordt enkel gebruikt als plot device om snel van actiesequentie naar actiesequentie te gaan. Nu is dit type film ook een actiefilm, maar god, oh god wat is de actie slecht. Regisseur John Moore (Max Payne en Behind Enemy Lines) gooit alle vormen van realisme uit het raam ter willen van een tekenfilm-achtige vorm van geweld en actie. Hierdoor verschilt de film in stijl met de eerdere Die Hard films. De stijl is misschien het beste te beschrijven als een combinatie van regisseur Micheal ‘explosion’ Bay en de inmiddels bekende handheld camerastijl uit de Jason Bourne films. Moore is daarbij zo subtiel als een olifant in een porseleinkast en regisseert elke scène als een car crash met snelle cuts, slow motion, shaky camera, zoom ins, en out of focus beelden.

Waar het eerste deel in 1988 nog een bepaalde charme en frisheid bevatte, is dat in dit deel ver te zoeken. Het enige nieuwigheidje, in vergelijking met de eerdere films, is de relatie tussen John en zijn zoon. Nu kan dit op papier een interessant idee zijn, maar van een echte relatie is geen sprake. Daarnaast geven zowel Willis als Courtney performances op de automatische piloot. Ze zijn echter niets vergeleken bij de schurken. Elke goede actiefilm heeft een held en een sterke antagonist, maar Die Hard 5 heeft er geen. De film kent drie primaire schurken, die allen erg zwak, vergetelijk, dom en stereotypisch zijn.

 

A Good Day To Die Hard

A Good Day to Die Hard is kort gezegd de Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull van de Die Hard serie, oftewel zonder twijfel de slechtste film in de franchise en voelt het minst aan als een Die Hard film. Bruce Willis mag dan wel terugkeren als John McClane, had de hoofdrolspeler echter een andere naam gehad dan was dit slechts een simpele generieke actiefilm. Dit geeft de film een groot ‘been there, done that’ gehalte en zorgt er daarnaast voor dat de film, alhoewel de speelduur van slechts 97 minuten, aanvoelt als een epos.

A Good Day To Die Hard is het toonbeeld van alles wat er mis is met Hollywood op het moment. Onnodige en slecht uitgewerkte sequels. Het is een film met een idioot plot, slechte regie, saaie stereotype schurken en oninteressante actiescènes. Om deze recensie op een positieve noot te eindigen; aan diegene die hun geld graag verspillen aan dit type actiefilm kan ik de film van harte aanbevelen. Niet omdat deze film nou een van de betere is in zijn genre, maar omdat het geld binnen brengt in het laatje van de studio. Dit zorgt er op zijn beurt weer voor dat kleinere en/of mooiere producties het groene licht krijgen! Yippee ki-yay!!

★☆☆☆☆

That’s all for now,

Glenn Abbink