Recensie | A Quiet Place Part II (Chantal van Remmen)

A Quiet Place Part II van regisseur John Krasinski is het vervolg op de succesvolle horror-thriller uit 2018. De familie Abbott (Emily Blunt, Millicent Simmonds, Noah Jupe) heeft hun huis verlaten en moet de gevaren van de buitenwereld onder ogen komen. Het gevecht om te overleven moeten zij in stilte vervolgen nadat ze gedwongen worden zich op onbekend terrein te wagen. Ze komen er al snel achter dat de monsters die op geluid afkomen niet de enige dreigingen zijn die zich schuilhouden voorbij het zandpad. Lees hier de A Quiet Place Part II recensie door Chantal van Remmen.

Titel: A Quiet Place Part II
Regisseur: John Krasinski
Scenario: John Krasinski
Acteurs: Emily Blunt, Millicent Simmonds, Noah Jupe, Cillian Murphy, Djimon Hounsou
Genre: Horror
Speelduur: 97 minuten 

Recensie A Quiet Place Part II

Een knap staaltje gebruik van stilte. Maar met alleen stilte kom je er niet. A Quiet Place II brengt met de perfecte combinatie van geluiden, muziek en stemgebruik een stilte die je tot op het bot voelt.

De informatie die ik miste in deel 1 krijgen we nu meteen voorgeschoteld. Dag 1. De eerste dag dat deze wezens de wereld komen terroriseren. We zien Lee weer even, met zijn gezin bij een honkbalwedstrijd. En dan gaat het mis. Hoe Lee meteen door heeft dat de wezens op geluid afkomen weet ik niet, maar het helpt wel. Wanneer de oudste zoon verscholen achter een politieauto zijn oren bedekt tegen de geweerschoten vliegen we meteen over in het nu. Dag 474 waar we in de eerste film waren gestopt. Moeder schiet haar geweer leeg op het wezen. Filmisch zit deze overgang echt heel erg goed in elkaar. Het ziet er perfect uit.

Waarom ik verder geen namen noem? Er wordt natuurlijk bizar weinig gesproken in deze film en de vorige. En daarom wordt ook bijna niemand met de naam aangesproken. Gaandeweg kom je er achter dat de vader van het gezin Lee heet. En we ontmoetten Emmett, een goede vriend van vroeger. De andere namen van het gezin blijven een raadsel. Maar goed, als je geen geluid mag maken hoef je natuurlijk ook niet elkaars naam te roepen. De communicatie blijft kort en krachtig en straight to the point. Dus wat dat betreft misschien wel logisch dat wij de namen niet meekrijgen.

Na het drama waar we deel 1 mee zijn geëindigd is het gezin genoodzaakt om op pad te gaan opzoek naar andere mensen, opzoek naar hulp. Ze weten waar mensen moeten zitten, want elke avond worden er vuurbakens aangestoken. Wanneer ze op locatie aankomen loopt het gezin in een val. Een val die eigenlijk voor de wezens is bedoeld, en die komen er dan ook snel aan. Arme Marcus (oudste zoon, thanks IMDB) stapt in een val en schreeuwt het uit wanneer de klem in zijn been hakt. Door de pijn kan hij niet anders dan het uitschreeuwen, en dat is een geluid wat door merg en been gaat. Erg knap gedaan van acteur Noah Jupe. En dat er na een lange stilte ineens uit pijn geschreeuwd wordt versterkt deze emotie heel erg en het pakt je echt. Je voelt de paniek. Pijn: dus je wilt schreeuwen, maar ook de angst dat de wezens je nu horen en eraan komen.

De dochter van het gezin, Regan, wordt gespeeld door actrice Millicent Simmonds. Echt indrukwekkend hoe zij deze rol vertolkt. Ze is in het echt ook doof en wellicht zal dat helpen. Maar de manier van acteren waar ze juist haar gezichtsuitdrukking, de blik in haar ogen en haar gebaren gebruikt maakt alles super geloofwaardig. Ze heeft in deze film een grote rol, en die verdient ze. Vanaf het punt dat zij er ’s nachts vandoor gaat om iedereen te redden ontstaan er twee verhaallijnen. Iets wat de film een stuk dynamischer maakt. We volgen aan een kant Regan en Emmett die een missie hebben en aan de andere kant mama Evelyn, Marcus en de baby. Er gebeurt heel erg veel op twee verschillende plekken. De spanningsbogen worden onderbroken om naar de volgende spanningsboog te gaan en weer terug. Dit houdt je ook als kijker heel erg alert.

Er wordt nooit antwoord gegeven op de vraag wat die wezens zijn en waar ze precies vandaan komen. Maar wellicht is dit een goed ding, want wij als kijker zijn in deze film niet alwetend, maar weten net zoveel als de karakters. De familie is nog niet bij elkaar gekomen aan het einde van de film, dus ruimte voor een derde deel. Vind ik dit nodig? Niet per sé. We weten waar het veilig is en we weten hoe we de beesten de baas kunnen zijn. Een naderende ‘eind goed, al goed’ lijkt mij. Maar A Quiet Place 3 is al aangekondigd dus ik ben toch wel heel benieuwd.

Ik kan niet wachten om te zien hoe ze ons nu weer vol stilte een film gaan laten kijken. Want wat ik heel bijzonder vind is dat zelfs bij een gebrek aan dialoog we met de beelden en de geluiden die de wezens maken in combinatie met de muziek al gedurende twee films geboeid en in spanning gehouden worden. Echt heel knap.

★★★★☆

Chantal van Remmen

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.