Recensie | Atomic Blonde (Erik Jansen)

David Leitch is één van de twee regisseurs van John Wick. Toen de actievolle trailer van zijn nieuwste film Atomic Blonde uitkwam, was de vergelijking met John Wick snel gemaakt. Het leek alsof hoofdrolspeelster Charlize Theron werd voorgespiegeld als Jane Wick. Het enige wat nog ontbrak was haar kat die door jaren 80 gangsters werd vermoord en de diefstal van haar DeLorean. Alle gekheid op een stokje natuurlijk, Atomic Blonde is namelijk een spionnenfilm gebaseerd op het stripboek The Coldest City. Voor de liefhebbers: deze zwart/wit comic heeft wat weg van Frank Miller’s Sin City. Naast Charlize Theron spelen ook James McAvoy (X-Men First Class) en Sofia Boutella (The Mummy, Kingsmen) in de film. Lees hier de recensie van Atomic Blonde door Erik Jansen.

Titel: Atomic Blonde
Regisseur: David Leitch
Scenario: Kurt Johnstad
Cast: Charlize Theron, James McAvoy, John Goodman, Til Schweiger, Eddie Marsan, Sofia Boutella, Delphine Lasalle, Toby Jones, Bill Skarsgård
Speelduur: 115 minuten
Genre: Actie, Thriller
Release: 10 augustus 2017

Sweet dreams are made of this

Atomic Blonde speelt zich af in november 1989. Het communisme in Europa dreigt te vallen, samen met de Berlijnse Muur. In de weken voordat de muur valt, wordt geheim agent van de Britse inlichtingendienst MI6 James Gasciogne vermoord door de Russische KGB agent Bachtin in de nog verdeelde stad. Gasciogne is verraden door de mysterieuze Satchel. De KGB is hierdoor in het bezit gekomen van een microfilm waar vermoedelijk alle namen van geheim agenten van beide kanten op staan. Lorraine Broughton (Charlize Theron) wordt naar Berlijn gestuurd om samen te werken met agent David Percival (James McAvoy) om de lijst terug te vinden, op zoek te gaan Satchel en Stasi agent genaamd Spyglass (die de lijst uit zijn hoofd kent) veilig van Oost- naar West-Berlijn te brengen.

Ook ontmoet Lorraine in Berlijn de Franse agent Delphine Lasalle (Sofia Boutella). Delphine is zelf ook op zoek naar de lijst met namen, omdat zij voor haar leven vreest wanneer deze lijst in de verkeerde handen valt. Het verhaal wordt verteld als flashback. Lorraine wordt namelijk vanaf het begin van de film door Emmett Kurzfeld van de CIA en Eric Gray van MI6 (John Goodman en Toby Jones) gebriefd over de gebeurtenissen in Berlijn.

Keiharde actie

Laat ik maar gelijk beginnen met dat het verhaal alle kanten opgaat en vooral niet op een positieve manier. Het duurt even voordat je doorhebt wat er exact aan de hand is. Omdat het verhaal niet echt te volgen is en dit naast de soundtrack het zwakste element van het verhaal is, wacht je af tot er eindelijk wat actie in beeld is.

Charlize Theron weet de actie, als het dan eindelijk te zien is, zeer overtuigend neer te zetten, a la John Wick. Op een gegeven moment is er een verbluffend gefilmde vechtscène in een trappenhuis. Het ziet er allemaal zeer realistisch en pijnlijk uit. Wat er ook goed aan is, is dat de vechtende acteurs gedurende de actie zichtbaar moe worden en zich met hun allerlaatste kracht proberen te redden. Het lijkt bijna alsof de hele film rondom deze scène in elkaar is gezet.

Maar er is ook wat actie wat zeer onlogisch is. Zo zien we een achtervolgscène te zien, waarbij de camera van binnen in de auto alles vastlegt. Het ziet er gaaf uit, maar let maar eens goed op. Je ziet een auto die achter de auto van Charlize Theron over de kop vliegt. De camera draait zich vervolgens naar de voorkant van de auto. Daar zien we een tegemoetkomende auto aankomen waardoor Theron achteruit moet rijden en de camera weer de andere kant op draait. De auto die een paar tellen eerder over de kop is gevlogen is echter plotseling van de straat verdwenen. Je zou zeggen dat het een klein detail is, maar als het verhaal je verliest ga je juist meer op de details letten.

80’s Spotify playlist

En één van die details die mij constant uit de film haalde, was de soundtrack. Je zou zeggen dat 80’s muziek inherent is aan een film die zich in de jaren 80 afspeelt, maar het werkte bij mij behoorlijk op mijn zenuwen. A-ha, Eurythmics, Nena: Geweldig. Het gebruik van 80’s muziek was voor de film Watchmen een puntje van kritiek, maar dat was lang niet zo erg zoals in Atomic Blonde.

Op een gegeven moment sprak het karakter van Charlize Theron af met het karakter van Sofia Boutella in een bar. Je hoort de harde muziek spelen, je denkt dat het wordt gedraaid in de bar, maar zodra Boutella haar aansteker pakt valt de muziek weg en horen we de daadwerkelijke rustige pianomuziek van de bar. Ik heb geen hekel aan jaren 80 muziek, maar het is duidelijk dat de filmmakers hun Spotify playlist voorbij laten komen om een bepaalde stijl toe te voegen. Daar waar Guardians of the Galaxy en Baby Driver (die maken inderdaad meer gebruik van 70’s muziek) met hun soundtrack slaagden, faalde Atomic Blonde daarin voor wat mij betreft volledig.

Al met al is Atomic Blonde een film met goede acteerkwaliteiten en ijzersterke actie als het in beeld verschijnt, maar het verhaal is gewoonweg een rommeltje en niet origineel genoeg. Een film waarbij een lijst met namen van geheim agenten is gestolen, heb je vast al eens eerder gezien.

De film geeft aan het eind een aantal momenten waarbij je dacht dat het afgelopen was. Ik was dus al een aantal keer voor niets opgestaan, maar toen de end credits eindelijk in beeld verscheen was ik blij dat ik weg kon gaan. Voor de actie vond ik Atomic Blonde voor één keer meer dan genoeg. Ik zie Charlize Theron liever weer knallen in een Mad Max film.

Erik Jansen