Recensie | Billy (Sandro Algra)
Het is altijd even slikken wanneer een beroemde artiest het in zijn bol haalt om een geheel nieuwe richting in te slaan met zijn werk. Als je hoort dat 50 Cent een poging waagt om te acteren, of dat James Franco zijn eigen kunstgalerij wil openen denk je toch even âKun je niet gewoon blijven doen waar je goed in bent?â. Theo Maassen is echter geen nieuweling in de filmwereld, met zijn tientallen acteerrollen. Dat het regiedebuut van de cabaretier een komedie zou worden sprak ook niet voor zich. Buiten zijn conferences ken ik hem namelijk vooral van zijn rollen in serieuze films als Doodslag en TBS. Zijn Comedytrain collega Sander van Opzeeland benaderde hem met de vraag of hij interesse had in het regisseren van een film over de verlegen poppenspeler Gerard, en zijn haat-liefde verhouding met de grofgebekte pop Billy. Billy werd een hilarische komedie waar de vingerafdrukken van Theo en Sander duidelijk zichtbaar in zijn.
Titel: Billy
Regisseur: Theo Maassen
Scenario: Sander van Opzeeland, Theo Maassen
Cast: Bruno Vanden Broecke, Ruben van der Meer, Ellen Parren, Christine de Boer, Jan-Paul Buijs
Speelduur: 90 minuten
Genre: Komedie
Release: 4 januari 2018
Billy! Billy! Billy!
Al tien jaar trekt poppenspeler Gerard (Bruno Vanden Broecke) volle theaterzalen. Of beter gezegd: zijn alter-ego Billy is degene die de volle zalen trekt. De pop is een perfect contrast van  Gerards persoonlijkheid: gevat, venijn en schaamteloos. Maar Billy is meer dan gewoon een act. Gerard neemt hem overal mee naartoe, zijn hele leven wordt door dit ventje gedomineerd. Wanneer een simpele voorbijganger Gerard aanspreekt kan hij Billyâs persoonlijkheid niet in bedwang houden en komen er grappen uit zijn mond die op straat minder gewaardeerd worden. En wanneer hij ook nog eens de aandacht trekt van âhet lekkerste wijf van Nederlandâ Belinda (Ellen Parren) begint zij een gepassioneerde affaire met Billy en kan Gerard de pop al helemaal niet meer in de hand houden.
Ondanks alle ellende die Billy met zich meesleept is het duidelijk dat Gerard na tien jaar succes niet langer zonder die pop kan leven. Het enige wat dan overblijft van zijn persoonlijkheid is een onzeker mannetje, dat zich gedraagt als een junkie met ontwenningsverschijnselen. Dit zie je vooral tijdens zijn eerste date met Belinda. De manier waarop Gerard een vrouw aanspreekt is tenenkrommend, en helaas ook heel herkenbaar onder veel mannen. Dan vraag ik me toch af of ik niet graag een wingman als Billy bij me zou willen hebben: iemand die overal schijt aan heeft en al mijn domme uitspraken weet te neutraliseren met zijn cynisme.
Bekend idee, maar originele uitvoering
Het idee van een artiest die zoveel persoonlijkheid in een pop stopt dat het personage bijna tot leven komt is niet nieuw. Uit mijn hoofd kan ik zo een aantal vergelijkbare personages noemen. Denk hierbij aan Mr. Garrison en Mr. Hat uit South Park. Er is ook een sketch van Saturday Night Live over oorlogsveteraan Anthony, die zijn handpop Tony behandelt als een uitbreiding van zijn lichaam en persoonlijkheid. Gezien het commentaar dat Theo Maasen op de film heeft geleverd (âJe ziet Billy nooit een trekje van een sigaret nemen of zo.â) vraag ik me ook af of hij die SNL sketch heeft gezien.
Terwijl verhalen over levende poppen vaak surrealistische wendingen nemen blijft het plot van Billy schijnbaar gegrond in de realiteit, zoals Theo al aangaf. Desondanks zijn er momenten in de film waarin je toch gaat twijfelen over of Billy daadwerkelijk een ziel heeft, of dat hij gewoon een manifestatie is van Gerards uit de hand gelopen fantasie. Dit is grotendeels te danken aan het verassend sterke script. Telkens als je de uitkomst van het verhaal denkt te kunnen voorspellen slaat het plot toch net weer een andere richting in. Wat dan wel weer opvalt is dat de climax van de film gek genoeg aanvoelt als een vrij conventioneel einde voor een komedie. Gedurende de film zien we Gerard steeds meer in de knel raken met zijn persoonlijke problemen, waardoor jij je afvraagt of hij ooit nog uit zijn depressie zou kunnen klimmen. En vervolgens wordt het verhaal toch weer netjes afgesloten: eind goed, al goed. Het is zeker geen zwak einde. En ik denk ook wel dat de hoofdpersoon dit einde verdient nadat we hem anderhalf uur lang vooral hebben zien lijden. Maar gezien de rest van de film al zo onvoorspelbaar is vraag ik me toch af of ze niet iets originelers konden bedenken.
Een veelbelovend regiedebuut
Billy is met een budget van slechts 1 miljoen gemaakt, wat low-budget is voor Nederlandse films. Voor gewoon een goedgeschreven karakterfilm voelt dat zelden als een belemmering, je kijkt immers niet naar de nieuwste Spielberg productie. Toch waren er enkele scĂšnes in de film die wat âvirtuozerâ geregisseerd leken. Een van de meest memorabele momenten is wanneer Gerard een visioen krijgt vanuit het podium, wat Theo ook wel beschreef als een âDavid Lynch shotâ. Als de film meer van dergelijke scĂšnes, en een wat verrassender einde, had bevat dan zou ik dit misschien wel een meesterwerkje kunnen noemen. In plaats daarvan is Billy gewoon een uiterst vermakelijke komedie en een veelbelovend regiedebuut. Ik hoop in de toekomst nog meer films te mogen zien van regisseur Maassen.
â â â Âœâ
Sandro Algra