Recensie | Broken City (Glenn Abbink)

Burgemeester Nicholas Hostetler (Russell Crowe) vermoed dat zijn vrouw Emily (Catherine Zeta-Jones) een buitenechtelijke affaire heeft. Na wat speurwerk kan privédetective en ex-politieman Billy Taggart (Mark Wahlberg) dat bevestigen. Maar als niet veel later het dode lichaam van Emily’s minnaar opduikt, raakt Taggart tegen zijn wil verstrikt in een web van politieke corruptie, vastgoedschandalen en smeergelden. Taggart laat zich echter niet voor het bureaucratische karretje spannen en besluit terug te slaan. Maar dan volgens de wetten van de straat.

Titel: Broken City
Regisseur: Allen Hughes
Scriptschrijver: Brian Tucker
Hoofdrollen: Russel Crowe, Mark Wahlberg, Catherine Zeta-Jones, Jeffrey Wright
Genre: Crime/Drama/Thriller
Speelduur: 109 minuten
Release: 14 maart 2013 in de bioscoop

Als een cast als deze bijeen wordt gesprokkeld heb je het recht om als kijker meer te verwachten dan een alledaagse film. Maar dat is wat Broken City regisseur Allen Hughes ons voorschotelt. Deze film is Hughes z´n eerste solofilm na jaren samen te hebben gewerkt met zijn tweelingbroer, Albert (From Hell en The Book of Eli). Hughes’ thriller is vooral gemodelleerd op klassieke noir films en meer recentelijk op films als Chinatown en L.A. Confidential. Helaas zorgen zijn weinig zegende regie en schrijver Brian Tucker’s hersenloze dialogen ervoor dat deze film nooit een klassieker zal worden.

Broken City is een politieke thriller die nergens echt zo intelligent wordt dat je als kijker zou willen. Het geheel valt om bij dezelfde horde als menigeen thrillers; onnodige subplots en het geheel wordt onnodig te ingewikkeld en te gecompliceerd gemaakt. De fout van de film is dat het plot zo complex is en vol zit met ‘red herrings’. In de literatuur en film wordt een ‘red herring’ meestal gebruikt om de lezer op het verkeerde been te zetten. Men tracht bijvoorbeeld de kijker ervan te overtuigen dat een moord werd gepleegd door personage X, terwijl op het einde blijkt dat persoon Y de moordenaar is. Deze ‘twists and turns’ zijn an sich geen probleem, maar het is moeilijk uit te vogelen wie wat doet tegen wie en waarom. Als gevolg hiervan is het verhaal ongeloofwaardig, de uitkomst mat en maakt het geheel een cliché thriller. Dat gezegd hebbende, de acteurs doen hun best met het materiaal wat hen gegeven is en zijn het reddende element van de film. Zo zijn de beste momenten in de film die tussen Crowe en Wahlberg.

Kort gezegd speelt een goede cast in een thriller die we allemaal al eens hebben gezien en vaak vele malen beter. Het is allemaal niet echt slecht, maar ook niet echt goed. Deze film is vooral geschikt voor mensen die een avondje een makkelijke thriller zoeken, die niets meer of minder geeft dan dat je verwacht.

★★★☆☆

That’s all for now,

Glenn Abbink