In zijn introductie vertelde regisseur Lodewijk Crijns dat dit zijn grootste en meest persoonlijke film tot nu toe is. Daarna vroeg hij aan het publiek wat zij dachten dat de reden is voor asociaal gedrag in het verkeer. Iedereen ergert zich er namelijk aan, maar toch doen ze het zelf ook. Zijn vermoeden: arrogantie of hypocrisie. Want voor een deel is het treitergedrag. Maar wat als iemand niet van ophouden weet? Dat is de oorsprong van Bumperkleef. Lees hier de recensie van Bumperkleef door Immy Verdonschot.
Titel: Bumperkleef
Regisseur: Lodewijk Crijns
Scenario: Lodewijk Crijns
Cast: Jeroen Spitzenberger, Anniek Pheifer, Willem de Wolf, Truus te Selle
Speelduur: 85 minuten
Genre: Thriller
Release: Op 30 september in première op het Nederlands Film Festival en vanaf 31 oktober 2019 in de bioscoop
Hans, een zelfverzekerde en eigenwijze man, is met zijn gezin op weg naar zijn ouders. Te laat van huis vertrokken en redelijk gestrest begint Hans op de snelweg te bumperkleven achter een wit bestelbusje. Hierdoor ontstaat een verkeersruzie die al snel volledig escaleert in een bloedstollende achtervolging. De familie is nergens meer veilig en wordt langzaam paranoïde van alle witte busjes op de weg…
A lá Dick Maas
Vanaf de eerste scène zit je meteen strak op je stoel: met een simpele achtervolging tussen een busje en een fiets wordt duidelijk dat we met een totale psychopaat te maken hebben als moordenaar. Het is de koele, rustige en doordachte manier waarop hij, Ed (Willem de Wolf) te werk gaat. Met gecontroleerde emotie. Je weet meteen dat je in een horrorfilm bent belandt. Mocht je toch nog twijfelen, dan helpt de openingstitel ook nog een handje: deze doet sterk denken aan Dick Maas, toch wel de Nederlandse genrefilmmaker van horror.
Onsympathiek
Wat tegen de film werkt, is dat het hoofdpersonage Hans (Jeroen Spitzenberger), een compleet onsympathiek personage is: hij is koppig, egoïstisch en arrogant. Vanaf het begin is hij al vet gestresst en gedraagt hij zich als een zak. Het is niet zo erg dat je hem en zijn familie een dergelijke psychopaat toewenst, maar het zorgt wel voor behoorlijk wat ergernis gedurende de film. Alsof de krijsende kinderen nog niet genoeg zijn. Want ook dat gaat op een moment echt te lang door. Hoe irritant Hans ook is, Spitzenberger verdient complimenten. Want hij speelt zijn rol met verve. Net als De Wolf trouwens: zijn robotisme en koelbloedigheid zijn ijskoud en voel je door merg en been.
Ongeloofwaardig (spoiler)
Zoals wel vaker het probleem met horror- of thrillerfilms moet je de volledige film met een flinke korrel zout nemen. Het verhaal is af en toe flinterdun en bepaalde keuzes komen ongeloofwaardig over. Zoals je moeder bellen vanaf het politiestation, maar haar vervolgens niet het complete verhaal vertellen, waardoor ze doodleuk de moordenaar binnen laat. Of hoe je naar buiten rent om weg te komen, in plaats van naar binnen te gaan waar je familie is. Hoe langer de film doorgaat, hoe meer zout je nodig gaat hebben. Zo loopt het verhaal net te lang door.
Overal witte busjes
Dat gezegd hebbende biedt de film veel van wat je mag verwachten van een thriller: een ijskoude moordenaar, een hoop spanning met een goede soundtrack erbij. Niet alleen dat, maar het witte busje is zo goed gekozen én ingezet in de film, dat je zelf overal witte busjes gaat zien wanneer je weer de straat op gaat. Wat wil je nog meer van een thriller? Misschien een klassiek thrillereinde en ja, ook daarin stelt regisseur Crijns niet teleur.
Vanuit de synopsis kun je al vermoeden dat Bumperkleef een stressvolle film gaat worden en dat is precies wat je mag verwachten: een thriller met een hoop spanning, gillende kinderen, flink wat actie, zieke moordpogingen, personages die je op de zenuwen werken, een verhaallijn om met een korrel zout te nemen, ijskoude performances en bovenal heel veel witte busjes.
★★★☆☆
xoxo,
Immy
