Recensie C’mon C’mon | Knuffeloom Phoenix in vertederend auteursdrama

“Welke levensles wil jij je kinderen meegeven?” “Hoe verwacht je dat de toekomst eruit ziet?” “Wat zou je je ouders willen leren?” Met grootse vragen reist radiomaker Johnny door de VS om ze aan kinderen te stellen. Zo observeert en registreert hij het toekomstbeeld van de jeugd. Hoewel hij hiermee kinderen goed leert begrijpen, wordt Johnny totaal overvallen wanneer hij ineens voor zijn excentrieke neefje Jesse moet zorgen. Vragen over vaderschap overvallen hem zonder dat hij de antwoorden binnen handbereik heeft en de rollen van interviewer en geïnterviewde draaien zich om. Lees hier de recensie van C’mon C’mon.

Titel: C’mon C’mon
Regisseur: Mike Mills
Cast: Joaquin Phoenix, Woody Norman, Gaby Hoffmann, Scoot McNairy, Molly Webster
Scenario: Mike Mills
Genre: Drama
Speelduur: 109 minuten
Release: 31 Maart 2022

Recensie C’mon C’mon

Met een richtmicrofoon in de hand en een grote koptelefoon op zijn hoofd struint de negenjarige Jesse door Los Angeles. Afgesloten voor de wereld heeft hij alleen aandacht voor hetgeen waar zijn microfoon naartoe wijst. “Wauw dit klinkt geweldig”, roept de jongen wanneer hij de Californische golven opneemt. Onder de vleugels van Johnny zijn de eerste dagen nog wat ongemakkelijk voor het duo. Jesse is allesbehalve een normaal jochie, hij is een excentriekeling die zich op bijzondere manieren uit: ’s Ochtends luistert hij operamuziek op standje burenruzie. Hij leest graag de gekste complottheorieën over miermensen en kruipt sporadisch in de rol van een weeskindje dat op bezoek gaat bij een kindermoordenaar. Johhny weet zich soms bijgod niet wat te doen.

Het casten van Joaquin Phoenix als Johnny – hier in zijn eerste speelfilm sinds Joker – is een heuse schot in de roos. Met een wollige baard op zijn kin, tapt Phoenix uit hetzelfde vaatje als negen jaar terug in Her. Dit levert een knuffelbeer-oom op die nu als liefelijke surrogaatvader worstelt met zijn onzekerheden. Wanneer Jesse naar bed is neemt Johnny een audiodagboek op dat een mooi inkijkje in zijn gedachten geeft. Momenten zoals de worstelscène met Jesse zijn dusdanig vertederend dat ze je niet ongeroerd laten. Maar daar tegenover breekt ieder het zweet uit wanneer Jesse plots verdwijnt in een drukke straat en de paniek van Johnny voelbaarder is dan ooit.

Net als regisseur Mills drie voorgaande films is C’mon C’mon echte auteurs cinema vol rauwe, authentieke momenten. Helaas een uitstervende soort in de filmwereld. De in zwart-wit geschoten beelden in hedendaags Amerika geven de film ondanks de smartphones en tablets een tijdloos gevoel. C’mon C’mon ontvouwt zich als een zweem van alledaagse momenten waar de spanning zit in de reactie van Jesse op Johnny en andersom. Het is een aaneenschakeling van herkenbaarheid voor iedereen die wel eens heeft moeten oppassen op een kind dat je net niet goed genoeg kent.

Door zijn kinderlijke onschuld stelt Jesse vragen die volwassenen normaliter uit de weg gaan. Zo worden de rollen van interviewer en geïnterviewde omgedraaid voor Johnny die geregeld voor het blok wordt gezet. “Waarom ben jij eigenlijk niet getrouwd?” vraagt Jesse terwijl hij voorgelezen wordt. Johnny leest door, maar dwaalt af en zoekt naar de woorden. “Ik heb een hele tijd een relatie gehad maar we zijn nu uit elkaar.” Jesse kijkt op, “Waarom? Houden jullie niet meer van elkaar?” Johnny klapt het boek dicht, “Jawel, maar op een gegeven moment weet je niet meer hoe je die liefde naar elkaar kan uiten.” Hij trekt een vragend gezicht met een frons, “Dan kijk je elkaar aan zo van: Oh?”.

De vele vragen en opmerkingen hadden kunnen resulteren in een vrij wijsneuzerig jochie, maar acteur Woody Norman weet de sympathie mooi op zijn hand te houden. Niet te vergeten: Jesse is ook nog maar negen jaar oud. De antwoorden en beslissingen van ouderen zijn soms onbegrijpelijk voor Jesse en dat maakt hem ook onzeker. Het culmineert in enkele prachtig uitgewerkte scènes tussen Phoenix en Norman waarin hun begrip voor elkaar prachtig tot uiting komt. “Het is oké om je niet prima te voelen.”.

C’mon C’mon is een uitstekende film die prachtig balanceert op het randje van vertedering maar rauw genoeg is om de genreclichés te vermijden. Een authentieke verademing op het witte doek met nogmaals het bewijs dat Phoenix in topvorm is. Johhny en Jesse’s reis samen is een heerlijke aaneenschakeling van momenten die net als het radioproject van Johnny voelt als dromen van de toekomst. Een toekomst waar C’mon C’mon ons een positieve doch eerlijke blik op geeft.

★★★★☆

Roan Andrée

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.