Recensie | Dolemite Is My Name (Rafael te Boekhorst)

Zoals de titel al zegt, Dolemite Is My Name is een totaal mother-fucking leipe film. De film vertelt het verhaal – allemaal waar, allemaal schandalig – van een van de meest succesvolle kutfilms van de jaren 70, de waanzinnige over-the-top, debiel-slechte, blaxploitation-film genaamd Dolemite (1975), en van hoe die film tot stand is gekomen. Met andere worden: dit is een geniaaaaale film lieve mensen!  Het is niet alleen een echte feel-good-movie met lekker veel vieze en banale humor, maar ook doorspekt met echtheid! Echtheid, want het is een biografische komedie. Vandaar. De film is trouwens ook nog eens goed gespeeld (Eddie Murphy, Snoop Dogg etc.) en vol met veel te vette muziek (Funky Stuff!!! Slippery When Wett!!! Hip Hug Her!!!)… dus kijken!

Titel: Dolemite Is My Name
Regisseur: Craig Brewer
Cast: Eddie Murphy, Wesley Snipes, Keegan-Michael Key, Craig Robinson, Mike Epps, Da’Vine Joy Randolph, Snoop Dogg, Bob Odenkirk, Chris Rock
Scenario: Scott Alexander, Larry Karaszewski
Genre: Biografie / Komedie
Speelduur: 118 minuten
Releasedatum: 11 oktober 2019

Deze funky film gaat over funky lifestyle. Dus over goeie muziek, moed, vertrouwen, creativiteit en  humor! Ja, het gaat eigenlijk vooral over (erg slechte) humor en joie de vivre. Dat laatste zie je al helemaal in de kleding terug van de mensen en ook in de algehele stijl van de film. Het zijn de jaren 70, en de mensen lopen nog met allemaal gekleurde petten en kostuums door Los Angeles… en veel te vette old timers overal natuurlijk.

Heerlijk vind ik ook de personages. Neem nou Rudy Ray Moore, de hoofdpersoon die dus echt bestaan heeft. Dat is een heel bescheiden figuur en tegelijkertijd een held. Maar geen UBER-Held. Geen alles overwinnende spierbundel met een vierkante kaaklijn. Nope. Het is een beetje een excentriekeling. Hij komt zelf ook niet op briljante ideeën. Hij probeert wat. Hij hoopt een geniale stand-up comedian te worden… maar ja, zijn grappen zijn (nog) niet grappig genoeg.

Dolemite Is My Name

Toch geeft Rudy Ray Moore niet op. Hij blijft doorzoeken naar zijn draai. En hij vindt hem uiteindelijk! Maar hij vindt hem niet zelf. Het is niet het supranormale talent dat hier zijn bovennatuurlijke eigenschappen even gaat tonen. OOH NOO. Rudy ontmoet een zwerver. Of eerder: Een zwerver ontmoet hem. Namelijk in de muziekwinkel waar hij werkt, daar waar zijn goede vriend Roj (gespeeld door Snoop Dogg) lekker plaatjes loopt de draaien voor een radiozender. De zwerver heet Ricco (gespeeld door Ron Cephas Jones). Hij stinkt en eeeh… is niet echt goed voor de klandizie… lijkt het tenminste. En dus wil Rudy hem de winkel uitwerken. Maar Ricco wil voor dat hij gaat nog per se zijn vetste gedichtje op zeggen. Een vies gedichtje. Over de held aller helden…

“Some folks say that Willie Greene
Was the baddest motherfucker the world ever seen
But I want you to light up a joint, take a real good shit
And screw your wig on tight
And let me tell you about the
Little bad motherfucker called Dolemite. […]”

En dan volgt er een heel lang en grof gedicht, dat je hier helemaal kan lezen en hier helemaal kan horen, geniet ervan! Dit soort gedichten zou je vaudeville straat-burleske of kluchtige improvisatie-poëzie kunnen noemen… en ja, het is de moeder van niets anders dan de rap. Rudy begrijpt al snel dat die zwerver Ricco een pareltje is. Diezelfde avond besluit hij de hele nacht met Ricco en zijn groep vagebonden te gaan zuipen, waarbij hij niet vergeet alle gesprekken op te nemen. En zo ontstaat Rudy’s nieuwe cabaret personage: Dolemite. En dat gedicht daar boven is een van Rudy’s eerste scheppingen over Dolemite.

Recensie Dolemite Is My Name

Het eerste optreden over Dolemite ging goed kan ik je zeggen. De hele commerciële wereld merkte er niets van. Maar ondertussen liepen bij Rudy de zalen vol. Ze liepen zelfs zo vol dat Rudy besloot een film over Dolemite te draaien, de grootste antiheld aller tijden. De commerciële wereld wilde Rudy initieel wel steunen maar gaf het toen op; er leek te weinig geld aan te verdienen. Maar Rudy wist beter en organiseerde zijn eigen illegale filmvoorstellingen. Tot de nok gevuld met mensen. Het was één grote gekte. Iedereen in de 70er jaren zat precies hierop te wachten. Weg met al die degelijke grapjes, kom maar op satire!

Een groot gedeelte van Dolemite Is My Name focust op het maken van die film genaamd Dolemite. En dat brengt me naar de volgende extra plus van deze film. Een film over het filmen van een film, dat biedt zelfreflectie, die de kijker eraan herinnert dat wat hij ziet door camera’s is opgenomen, door acteurs is geoefend, door het filmgenre is geframed en met special effects is doorspekt. Er zijn weinig films (een uitzondering is bijvoorbeeld The Laundromat) die het film maken an sich reflecteren! Iets wat heel belangrijk is in een tijd als de onze, waar kijkers informatie binnen het frame van een documentaire gewoon als “de waarheid” zien en waar elk nieuws als een vanzelfsprekende realiteit wordt aangenomen. Echter, er is niets minder waar! Blijf scherp, vel je eigen oordeel en let op wat voor beelden en informatie je tot je neemt, net als met eten. Genoeg gepreekt. Ik geef Dolemite Is My Name het maximale aantal sterren, vijf dus!

★★★★★

Rafael te Boekhorst