Recensie | The Greatest Showman (Erik Jansen)

The Greatest Showman is al een paar weken uit in Amerika, draait hier deze week in een aantal voorpremières en zal officieel 4 januari in de Nederlandse bioscopen uitkomen. Achter de productie zitten onder andere de makers van de musical films La La Land, Chicago en Beauty and the Beast.

Titel: The Greatest Showman
Regisseur: Michael Gracey
Scenario: Jenny Bicks, Bill Condon
Cast: Hugh Jackman, Zac Efron, Michelle Williams, Rebecca Ferguson, Zendaya
Speelduur: 105 minuten
Genre: Musical
Release: 4 januari 2018

Hugh Jackman, die wij allemaal natuurlijk als Wolverine van de X-Men films kennen, probeert al sinds 2009 deze film van de grond te krijgen. Hij speelt in de hoofdrol P.T Barnum. De echte Barnum (1810 – 1891) is de grondlegger van de Barnum & Bailey Circus. Wat betreft de werkelijke geschiedenis achter de man, neemt deze musical een paar waargebeurde gebeurtenissen in het verhaal mee. We kunnen echter over het algemeen vaststellen dat de filmmakers de volledige vrijheid genomen hebben voor het verhaal. Tevens dient de film niet verward te worden met een eerdere Broadway musical genaamd Barnum. Alhoewel beiden hetzelfde onderwerp hebben, is voor The Greatest Showman een nieuw verhaal bedacht en zijn er originele muzieknummers geschreven.

Naast Hugh Jackman als Phineas Barnum zien we o.a. Michelle Williams als Charity Barnum (P.T. Barnum’s vrouw), Zac Efron als de jonge toneelschrijver Phillip Carlyle, Zendaya als trapeze artiest Anne en Rebecca Ferguson als operazangeres Jenny Lind.

Het verhaal

We maken kennis met de jonge Phineas Taylor Barnum als zoon en hulp van een kleermaker. Hij ontmoet Charity, de jongste dochter van een rijk gezin. Tijdens het prachtige nummer A Million Dreams zien we hoe de twee contact houden en later als volwassenen gaan samenwonen. Ze krijgen twee kinderen en wonen in een goedkoop appartementje in het New York van de 19e eeuw. Wanneer het bedrijf waar Phineas werkzaam is als administratief medewerker failliet gaat vanwege de twaalf transportschepen van het bedrijf die gezonken zijn, krijgt hij het idee om een eigen onderneming te starten.

Met de twaalf schepen van zijn failliete werkgever als onderpand (want weet de bank veel dat ze op de bodem van de oceaan liggen), weet Phineas een grote som geld te krijgen om een museum te starten in Manhattan. Het is in eerste instantie een wassenbeeldenmuseum waar helaas niemand op afkomt. Tot hij van zijn dochter het idee krijgt om iets levends te tonen. Voor zijn circus verzameld hij verschillende bijzondere mensen, die in die tijd geen normale kans kregen op een baan. Een kleine man, een reusachtige man, de bebaarde vrouw, een Siamese tweeling, twee Afro-Amerikaanse trapeze artiesten en vele meer voegt hij toe in zijn circus dat een enorm succes wordt.

Ondanks dit succes, heeft het circus te kampen met mensen die Barnum’s artiesten als freaks zien. Tevens is er een theaterrecensent die Barnum’s circus als entertainment voor het simpele volk beschouwd. Om een groter publiek aan te kunnen trekken, besluit P.T. de bijna geflopte toneelschrijver Phillip Carlyle (Efron) aan te nemen. Phillip wordt op slag verliefd op trapeze artiest Anne, maar de mening van buitenstaanders omtrent hun niet gelijke huidskleur maakt de liefde voor de twee lastig. Wanneer het Barnum Circus in Engeland wordt uitgenodigd door de Koningin, ontmoet Phineas de operazangeres Jenny Lind (Ferguson). Zij heeft een goddelijke stem en Phineas biedt haar aan om met hem een tournee te starten in Amerika. Daarvoor moet hij echter zijn gezin en het circus, waarvan de artiesten inmiddels een hechte familieband met elkaar hebben opgebouwd, voor een tijdje in de steek laten.

Fantastisch!

Dat is de korte samenvatting wat betreft mijn mening over deze musical. De kostuums, de feel good sfeer en de geweldige performance van de acteurs zijn in één woord fantastisch! Terwijl ik deze recensie schrijf, luister ik terug naar de soundtrack van de film. Ondanks dat het verhaal in de 19e eeuw afspeelt, bestaat de soundtrack uit hedendaagse popmuziek. Vanaf de eerste seconde stoorde dat mij totaal niet. Het opent met een sensationeel Queen – We Will Rock You-achtig nummer die je meteen klaarstoomt voor wat komen gaat.

Hugh Jackman, die helemaal niet onbekend is met Broadway voorstellingen (hij is ooit als toneel- en musicalspeler begonnen), straalt volledig in deze musical. Natuurlijk heeft hij een paar jaar terug nog gespeeld in de verfilming van Les Misérables, maar hier laat hij ook zijn danskwaliteiten zien. Evenals Zac Efron die een aantal jaren terug de hoofdrolspeler was in de High School Musical film franchise. De twee hebben samen een geweldige scene die zich in een bar afspeelt met een verbluffende choreografie. Michelle Williams, die de vrouw van het personage van Jackman speelt, raakt halverwege de film even op de achtergrond om later met het emotionele nummer Tightrope terug te komen. Ik wist niet dat zij zo goed zingen kon! Hetzelfde dacht ik ook toen Rebecca Ferguson het toneel betrad. Ze playbackt haar scène met het nummer Never Enough echter, waarvan het origineel gezongen is door Loren Allred. Dat wist ik pas toen ik de soundtrack aan het bestuderen was, maar dat nam de magie van de musical niet weg voor mij.

Ook de andere acteurs in The Greatest Showman leveren met hun dans- en zangkwaliteiten hoogstaand, voortreffelijk werk. De comfortabele tijdsduur 105 minuten, maakt de musical naar mijn mening absoluut niet gehaast. Totaal telt de film elf liedjes die stuk voor stuk bij mij zijn blijven hangen, met als uitschieters de nummers die ik eerder noemde. Ik hoop dat ik je niet heb verleid om de soundtrack op YouTube op te zoeken. Daar en op andere plaatsen is het dan wel te vinden, maar wacht er er mee! Het gaat namelijk om het totaalplaatje van muziek, dans en de fantastische scenery.

Welke film hebben andere recensenten gezien?

Dat is wat ik mij afvroeg toen ik wat reviews vorige week bekeek, want deze musical is helemaal niet zo slecht als dat wordt beweerd. Geloof het niet! Kritiek over de ware geschiedenis van P.T. Barnum of de mate van politieke correctheid achter de film? Je kan misschien wel zeggen dat de CGI op sommige momenten storend is, maar laat dat je vooral niet afleiden. Naar mijn mening ga je er dan veels te veel achter zoeken en vergeet je bijna het spektakel dat wordt getoond. Natuurlijk moet je musicals ook kunnen waarderen, maar dat geldt voor ieder genre.

Ik heb nog niet precies gezien wat er de komende weken uitkomt, maar op een aantal Oscar bait films na die al even in Amerika uit zijn, staat januari over het algemeen bekend als Hollywood’s dumping ground van de wat slechtere films. Daar hoort The Greatest Showman naar mijn mening totaal niet bij!

Erik Jansen