Recensie | Hail, Caesar! (Immy Verdonschot)

De Coen broers zijn al jaren bekend. Van The Hudsucker Proxy, Fargo, The Big Lebowski en O Brother, Where Art Thou? tot aan No Country For Old Men, True Grit, Gambit, Inside Llewyn Davis en Bridge of Spies. Alle genoemde films – samen met hun laatste werk Hail, Caesar! – bestrijken inmiddels al twintig jaar. Het is een gigantisch oeuvre, waarin ze niet alleen een hoop komedie weten te verwerken, maar ook zwaardere onderwerpen aangrijpen. Waar Bridge of Spies nog een behoorlijk serieuze film is, zorgt Hail, Caesar! weer voor luchtig vermaak. Lees hieronder de recensie van de film Hail Caesar door Immy Verdonschot.

Titel: Hail, Caesar!
Regisseur: Joel en Ethan Coen
Scenario: Joel en Ethan Coen
Cast:
George Clooney, Scarlett Johansson, Jonah Hill, Channing Tatum, Tilda Swinton, Ralph Fiennes, Frances McDormand, Josh Brolin, Alden Ehrenreich, Christopher Lambert
Speelduur: 106 Minuten
Genre: Komedie
Release: 18 februari 2016

Recensie Hail Caesar

Hail, Caesar! speelt zich af in de laatste jaren van het Gouden Tijdperk in Hollywood. Het verhaal beschrijft een dag van Eddie Mennix, een ‘studio fixer’ die zich in allerlei bochten moet wringen om de problemen van de studio op te lossen. Waar onder andere de opnames van een epische film ‘Hail, Caesar!’ – de grootste productie van de studio tot dan toe – onder valt. Wanneer het hoofdpersonage verdwijnt, moet Mennix er dan ook alles aan doen om de ster terug te halen.

Meta

Een film over het maken van een film. Je moet ervan houden. Hail, Caesar! geeft een blik achter de schermen, maar dan natuurlijk met een knipoog. Zo lopen de personages langs sets, welke tevens sets zijn, en worden films in een filmzaal gekeken, terwijl je in een filmzaal zit (idealiter gezien). Wanneer ineens uitgezoomd wordt en het gaat verder door tot aan de doeken voor een filmscherm, wordt pas duidelijk dat je niet aan het kijken bent wat je dacht dat het was. Of neem het moment waarop ineens de tekst in beeld komt dat een scène nog gefilmd moet worden. Al deze momenten geven de film een meta-gevoel, wat boven de gewone kijkervaring uitstijgt. Het zorgt tevens voor enkele vermakelijke momenten, zoals wanneer je naar een scène zit te kijken en er ineens gescholden wordt omdat de acteur zijn tekst kwijt is, waarna schreeuwend het woord ‘CUT!’ volgt. Zo weet je nooit wanneer je echt in de film zit, of wanneer deze nog gemaakt wordt.

Hail Caesar

Gene Kelly

Voor een film die zich afspeelt in de jaren vijftig films doet deze erg denken aan de spektakelfilms van die tijd. Zo doet een dansende en breed glimlachende Channing Tatum vol overtuiging denken aan Gene Kelly en zijn vrolijke musicals. Zeker wanneer Tatum ook nog eens begint te tapdansen. Zoals dan ook bij dergelijke films hoort, duurt de dansscène weer heerlijk lang, dat je je af kunt gaan vragen of er ooit een einde aan komt. Aangezien dit soort films lang niet meer gemaakt zijn, is het daarmee een ode aan zijn oeuvre en prima te accepteren. Maar de film zit vol dergelijke knipogen naar het Gouden Tijdperk van Hollywood. Een veel gebruikt onderwerp was namelijk de Romeinse tijd. Dit alleen al lijkt een knipoog naar de klassieker Ben Hur te zijn, aangezien veel momenten uit ‘Hail, Caesar!’ ook in die film te zien zijn, maar dan vanuit het perspectief van een Romeinse soldaat in plaats van een slaaf.

Een dag uit het leven van…

Wellicht heb je het met bovenstaande alinea’s al meegekregen, maar zo niet: De film bestaat uit veel losse fragmenten. Fixer Mennix loopt van set naar set en locatie naar locatie, waardoor je iedere keer korte momenten van een film meekrijgt die gedraaid wordt. Eigenlijk bestaat de film dus uit verschillende losstaande momenten, die samenkomen bij het centrale personage. Hij is de rode draad. Dit neemt echter niet weg dat de film erg fragmentarisch is. Er is altijd een mogelijkheid om een dergelijke film met meerdere verhaallijnen op een goede manier samen te laten komen, maar hier blijft het een collage van Hollywood-insides, zonder dat het een geheel wordt. Mede hierdoor komt eigenlijk geen enkele acteur ook echt tot zijn recht, simpelweg omdat ze daarvoor te kort in beeld zijn en te weinig ruimte hebben om hun personage te laten ontwikkelen.

Hail Caesar

Jaren vijftig

Een van de grootste problemen in de vijftiger jaren was de opkomst van het communisme. Een van de meest interessante onderdelen van deze film is dan misschien ook wel de subtiele verwerking van ‘The Hollywood blacklist’. Deze lijst bevatte namen van scriptschrijvers, acteurs, regisseurs, muzikanten en andere entertainment professionals en werd opgesteld in de jaren ’40 en ’50 omdat iedereen die op de lijst stond, verdacht werd van sympathie voor het communisme of lid te zijn van de Communistische Partij. Het gevaarlijke was echter dat als je eenmaal op die lijst stond, dan werd je zwart gemaakt en werd het erg moeilijk om nog werk te vinden. Deze achtergrond is echter niet bij iedereen bekend en is niet met zoveel woorden in de film uitgezet. Hierdoor kan het zijn dat de doorsnee kijker het belang van deze plotlijn mist. Het blijft echter een zeer aanwezig onderwerp in de filmindustrie van die tijd, en voegt daardoor ook net dat beetje extra toe aan de film.

Josh Brolin

Zoals gezegd is het hoofdpersonage van Hail, Caesar! de producent Mennix. Hij zorgt ervoor dat alles op rolletjes loopt en behoedt acteurs van hun eigen ondergang. Zo opent de film met een scène vroeg in de ochtend, waar een actrice bezig is met een photoshoot die niet zo best voor haar uit zal pakken. Mennix neemt haar mee naar huis en heeft tegelijkertijd de politie al op de fotograaf afgestuurd. Zo klaart hij zijn klusjes, met veel netwerken, creatieve oplossingen en door overal van op de hoogte te zijn. Het meest vermakelijke uit de film is de scène die draait om de goedkeuring van het script van ‘Hail, Caesar!’ door geestelijken. Aangezien het een weergave van Jezus is en Mennix er zeker van wil zijn dat het goed weergegeven wordt en niemand zich beledigd zal voelen. Waarschijnlijk is het de beste scène uit de hele film en het zijn dit soort scènes die je op een vermakelijke manier een blik op het reilen en zeilen van grote filmproductiebedrijven geven.

Hail, Caesar! is vooral een leuke film voor iedereen die bekend is met het werk van de Coens en die ervan houden, als ook voor iedereen die zich interesseert in de filmindustrie. Maar het beste werk is het niet te noemen. Daarvoor is het te fragmentarisch, wat simpelweg een kijkje in de keuken geeft van de filmindustrie in de jaren vijftig tegen de achtergrond van de opkomst van het communisme. Interessant en vermakelijk, maar niet heel bijzonder.

Xoxo,

Immy.