Recensie | IT: Chapter 2 (Raymond Doetjes)

De miniserie IT uit 1990 kan ik me nog goed herinneren. De spanning, de jump scares en de emotionele verbintenis met de karakters. Dit had ik totaal niet bij de remake van IT: Chapter 1 uit 2017. Kan IT: Chapter 2 dit goed maken?

Titel: IT Chapter 2
Regisseur: Andy Muschietti
Cast: Jessica Chastain, James McAvoy, Bill Hader, Isaiah Mustafa, Jay Ryan, James Ransone, Andy Bean, Bill Skarsgård, Jaeden Martell, Wyatt Oleff, Jack Dylan, Finn Wolfhard, Sophia Lillis, Chosen Jacobs, Jeremy Ray
Scenario: Gary Dauberman
Genre: Horror
Speelduur: 169 min
Release: 6 september 2019 in de bioscoop

Iedereen van de Losers Club, behalve Mike is weg uit Derry Maine. Ze hebben allemaal redelijk succesvolle levens en wat hen 27 jaar geleden is overkomen met de Killer Clown van outerspace is totaal uit hun gedachten verdwenen. Nadat een jonge man in stukken is terug gevonden nabij het riool van Derry, belt Mike iedereen op om ze te herinneren aan hun eed. Met weerzin komt de Losers Club weer bij elkaar en smeden zij een plan om IT deze keer volledig te verslaan voordat er andere slachtoffers vallen. IT is echter sterker en beter voorbereid dan de Losers. We zien de karakters zichzelf weer hervinden en groeien als mensen en helden.

ANALYSE

Daar ik het eerste deel extreem matig vond en maar 3 sterren gaf, wist ik niet zeker of ik deze film in de bios wilde zien. Gelukkig heb ik dat dus wel gedaan. In het origineel ging men vaak te snel te werk, waardoor een jump scare geen tijd had om in te zinken. Daarnaast had je geen tijd om een emotionele band te ontwikkelen met de karakters en was de spanning ver te zoeken. Dat is dit keer absoluut verbeterd!

Het belangrijkste onderdeel van deze film is om te laten zien dat succes je geen beter persoon maakt en dat succes slechts een façade is. De Losers zijn allemaal redelijk succesvol, maar desondanks zijn ze nog steeds de bange kinderen die ze 27 jaar terug waren; alleen verhuld door rijkdom of succes.

Deze film geeft ons gelukkig veel meer tijd met elk personage, in tegenstelling tot Chapter 1. Wij zien de karakters zich veel beter (her)ontwikkelen en opnieuw geconfronteerd worden met hun diepste angsten en deze te overwinnen. Hierdoor is men echt verbonden met de personages en dat was waar Chapter 1 met name faalde. Persoonlijk vond ik het verhaal van Ritchie (Bill Hader) het meest interessante om te volgen.

Beverly (Jessica Chastain) zit nog steeds in een relatie waar ze misbruikt wordt. Ben (Jay Ryan) is dan wel superfit en slank en enorm rijk, maar hij durft nog steeds geen relatie aan te gaan. Ritchie (Bill Hader) heeft een succesvolle show maar is nog steeds eenzaam omdat hij niet uit de kast durft te komen. Stan (Andy Bean) is nog steeds een hoopje angstige ellende. Eddie (James Ransone) wordt nog steeds onderdrukt door een vrouwelijk figuur en is nog steeds een hypochonder en Bill (James McAvoy) heeft nog steeds wroeging over de dood van Georgie.

De volwassen cast is enorm goed gecast. Je ziet direct wie welk karakter is alvorens dat wordt verteld. Zowel de volwassen cast als de cameo’s van de jonge cast geven ditmaal, een knap staaltje rauwe emotie weg. Met name Jessica Chastain en Bill Hader zijn noemenswaardig.

De film lijkt qua sets ook veel meer op de miniserie. Het hotel en het Chinees restaurant lijken erg veel op die uit de miniserie en geven die bekende ‘vibe’ uit 1990 weer terug. Hierdoor is het niet alleen voor de karakters een terugkeer naar hun jeugd, maar ook voor ons oudere kijkers. Deze film lijkt dan ook veel meer op het boek en de miniserie en dat is een pluspunt.

IT: Chapter 2 kent hele mooie transities (of overgangen). Zelf vind ik de puzzel-transitie erg noemenswaardig, alsook de ballon-transitie tussen de jonge en de oude Henry Bowers. Dit helpt de kijker om in het moment te blijven, maar toch mee te glijden naar een andere tijdsperiode. Deze transities zijn geleidelijker, in tegenstelling tot harde cuts die vaak wat disruptief kunnen zijn.

Waar de film minder goed is, is in de CG. De fortune cookies zagen er direct al verschrikkelijk CG uit en daardoor weet je meteen dat er iets gaat gebeuren met die cookies. De monsters, die nagenoeg niet zichtbaar waren in de miniserie, zijn hier volop aanwezig maar wel heel erg CG. De slechtste overmatige CG is niet zodanig hinderlijk dat het je uit het moment trekt. Bij vlagen is de CG echter ook weer uitmuntend.

Ik wil ook even de productie design noemen. Want dat was al goed in IT: Chapter 1, maar is nu helemaal bijzonder. De set dressing is erg goed met kleine props die precies vertellen wat het karakter ontdekt. Daarnaast is er een hele sequentie in een spiegelhuis. Ik ben een fan van spiegelhuizen omdat het zo enorm moeilijk is om daar te filmen zonder de cast en de crew te zien. En in deze scene wordt Bill, wel heel letterlijk een spiegel voor gehouden
Maar ook de huizen/omgevingen van de karakters gedurende de eerste akte geven zoveel weer van hun personage en emotionele toestand. Ik kan alleen maar zeggen dat dit alles nu nog veel beter is dan in Chapter 1.

Wat voor de Stephen King fan helemaal leuk is, is dat hij in een behoorlijk lange scene te zien is. Stephen speelt de winkelier van een tweedehands winkel waar Bill zijn fiets terugvindt. Daarnaast wordt er de draak gestoken met het auteurschap van Bill en zijn slechte eindes – iets dat King ook vaak voor de voeten geworpen is. Dat is dus een leuke dualiteit.

De ontknoping is een enorm lange sequentie. Misschien ietsje te lang voor mijn smaak. Behalve de actie-elementen zitten er ook een paar enorm goede emotionele scenes bij, die de anders te lange actie doorbreken. Er is dus een knappe balans gevonden voor de actie/horror-liefhebbers en de emotionele/horror-liefhebbers.

CONCLUSIE

Vanuit mijn enthousiasme kan ik nog wel even door gaan over de film. Dan zou ik echter onbedoeld wat zaken spoilen, waarvan ik vind dat je die zelf moet zien en ontdekken. Ik kan alleen zeggen dat als je een fan bent van de miniserie en het boek, dat je zeker ook een fan zal zijn van IT: Chapter 2. Waar Chapter 1 erg inconsistent aanvoelde en niet de diepgang had die ik had verwacht, maakt Chapter 2 dat helemaal goed.

We zien de karakters in hun meeste kwetsbare toestand hun angsten overwinnen en dit is, zonder dat het een arthouse film wordt, heel goed neergezet. De CG is niet altijd even goed, maar met de productie planning en de hoeveelheid VFX-shots is dat begrijpelijk en het trekt je niet uit het verhaal of de actie (waar dat bij Chapter 1 wel het geval was voor mij). Ik zou dan ook geen 5 sterren mogen geven omdat het geen perfecte film is, echter doe ik dat wel. Want welke film is wel perfect? Er is altijd wel een shot out of focus, of een cut die niet helemaal aansluit. IT: Chapter 2 is zo goed als perfectie.

★★★★★

Raymond Doetjes, Subliminal Artist Productions