Recensie Jinn | Een getint coming-of-age drama

Hollywood heeft tegenwoordig een bepaalde manier van werken. Sequels en remakes verdienen geld, dus die krijgen budget. Daar worden vaak prachtige films van gemaakt, maar zo filtert men helaas ook wel eens artistieke films weg. Jinn is een artistieke coming-of-age drama over een getint meisje. Het is te bizar voor woorden dat dit een van de weinige, al dan niet de enige, film in dat genre blijkt te zijn. Gelukkig weet Jinn goed genoeg te zijn om het genre te representeren. Lees hieronder de recensie van de film Jinn.

Titel: Jinn
Regisseur: Nijla Mu’min
Acteurs: Zoe Renee, Simone Missick, Kelvin Harrison Jr.
Genre: Drama
Speelduur: 92 min
Release: 20 januari op Peprfilms.nl

Recensie Jinn

Summer is een 17-jarig zorgeloos zwart meisje wiens wereld op zijn kop staat wanneer haar moeder, een populaire meteoroloog genaamd Jade Jennings, zich abrupt bekeert tot de islam en een ander persoon wordt, wat Summer ertoe aanzet haar identiteit opnieuw te evalueren. Jinn is een fantastische film. Het is uniek, en hoewel het genre vaker voorkomt is de uitvoering deze keer compleet uniek.

Meteen vanaf de eerste scène wordt met een intiem montage het karakter van Summer duidelijk. Haar passie wordt ons als kijker niet vertelt, we krijgen het te zien. Summer is een erg sympathiek karakter. De film doet het belangrijkste in zo’n intieme film uitstekend: het zorgt ervoor dat wij om het hoofdkarakter geven. Dat is mede dankzij Zoe Renee, die haar heel goed speelt.

Hoewel de Islam geen bekende cultuur voor mij is, en ik in die zin mezelf niet kon identificeren met de karakters, worden andere onderdelen van het opgroeien perfect geschetst. De passie die Summer voor dans heeft had zo mijn passie voor film kunnen zijn. De manier waarop ze ook voor haar passie vocht was inspirerend. En het onderdeel van de film waarin ze probeert binnen te komen bij de enige school die goed genoeg voor haar is, was perfect voor iedere kijker die dat proces ook ondergaat.

Summer wordt ook geconfronteerd met haar relatie met haar moeder. Simone Missick speelt moeder Jade, die plots een ander persoon wordt. Dit brengt wat leven in het verhaal, maar ook een hoop conflicten. Jade blijkt een vrij spontane vrouw te zijn, die haar eigen identiteit niet helemaal kent. De impact die ze op Summer heeft is goed geschreven. Ook het camerawerk en montagewerk zijn vrij scherp voor een film met een laag budget als deze. De film is duidelijk gecreëerd met artistieke bedoeling. Dat hielp zeker voor de ervaring.

Summer begint steeds meer te vallen voor de islamitische cultuur, en die groeiende liefde neemt de fysieke vorm aan van een jongen, Tahir. De relatie die tussen de twee ontwikkeld is erg goed, de twee acteurs hebben veel chemie. Maar het is vooral de manier waarop de relatie meegroeit met Summers relatie met de islam, wat ik knap gedaan vond.

Alhoewel ik erg geïnvesteerd was in het verhaal tegen het einde, was deze naar mijn idee iets te vlot gemonteerd. Het was een vrij abrupte afsluiting van een hele goede film, maar dat deed de film niet heel veel kwaad.

Ik hoop dat Jinn genoeg publiciteit genereert om coming-of-age films met getinte, vrouwelijke hoofdrollen te normaliseren. De film was een artistiek, goed gebalanceerde drama dat mij meenam in de wereld van de hoofdkarakter en me daadwerkelijk iets liet voelen. Hoewel het een regiedebuut is en je dat met momenten kon zien, is Jinn zeker een aanrader.

★★★★☆

Rick van Wijk

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.