Recensie | Ma (Raymond Doetjes)

Wat doe je als je 16 jaar bent en je wilt een alcoholisch drankje drinken? Dan vraag je een totale vreemde om de drank te kopen en maak je er een feestje van. Maar wat doe je als diezelfde vreemde je aanbiedt om het feest met je maten in haar kelder te vieren? Dat zie je in de film Ma. Lees hier de recensie door Raymond Doetjes. 

Titel: Ma
Regisseur: Tate Taylor
Cast: Octavia Spencer, Diana Silvers, Corey Fogelmanis, Juliette Lewis, Luke Evans, McKaley Miller
Scenario: Scotty Landes
Genre: Horror
Speelduur: 100 min
Release: 30 mei 2019 in de bioscoop

PLOT

In de film volgen we Maggie Thomson (Diana Silvers), wie net verhuisd is en op haar eerste dag heeft Andy (Corey Fogelmanis), al een oogje op haar. Ze wordt hierdoor snel opgenomen in deze vriendenclub. Wanneer Maggie, wordt meegevraagd naar een feestje, gaat ze uiteindelijk overstag. Maar dan blijkt dat het feestje niet doorgaat en besluiten de vijf vrienden, om iemand alcohol te laten kopen. Deze persoon krijgt al snel de koosnaam ‘Ma’ (Octavia Spencer). Na het zien van de charmante Andy, besluit ze haar kelder aan te bieden voor deze jeugdigen, om frequent drankfeesten te houden. Dit op één strikte voorwaarde, namelijk dat ze niet naar boven in haar huis gaan.

ANALYSE

Ik had niets gehoord over deze film, maar toen ik de trailer zag wilde ik de film direct zien. De trailer deed mij denken aan een soort van Misery en er zat veel spanning in de trailer. Daarnaast riep deze een boel vragen op — dus ik was geïntrigeerd. Helaas zijn trailers vaak niet representatief voor de film, zoals ook hier het geval was. Hoe vol de trailer zat met actie, spanning en vragen, hoe langzaam, voorspelbaar en saai deze film uiteindelijk is. Werkelijk alles is vanaf het begin af aan te herleiden, hetgeen jammer is, want er is niets wat aan de verbeelding wordt overgelaten of verrassend is. De eerste akte, waarin een alleenstaande moeder met haar kind verhuisd, is een cliché. Hier wordt onnodig veel tijd aan besteedt. De regisseur Tate Taylor wil duidelijk laten zien  dat moeder en dochter initieel een goede vertrouwensband hadden, en dat moeders eerder in het stadje heeft gewoond. Vervolgens is de tweede akte erg rommelig, met veel feestjes bij Ma in de kelder, waar niet echt veel gebeurt.

Het is jammer dat de avances van Ma naar Andy, en de andere jeugdige jongens, niet verder uitgediept en gesuggereerd wordt. Aangezien de avances, van een 30 jaar oudere dame, zeer ongemakkelijk zijn om te zien.  Daar had enorm veel conflict in gezeten.
Ik had bijvoorbeeld, graag gezien dat bijvoorbeeld Andy oraal bevredigd wilde worden en Maggie daar niet klaar voor was. Dus dat Ma dit uiteindelijk bij Andy doet, dan wel de visuele suggestie wekt het te hebben gedaan. Om dit vervolgens aan Maggie te laten zien; om de groep uit elkaar te spelen door onderling conflicten te creëren. Bovendien had dit ook een interessantere, misselijkmakende link geweest met Ma haar high-school leven. Echter door het preutse, behouden scenario en de enorme lange expositie, is het de gemiddelde kijker echter direct duidelijk hoe de vork in de steel steekt. Een platonische seksrelatie, tussen Ma en de jongens, had een veel betere misleiding van het hoofdplot geweest, in plaats van wat missende juwelen — waar verder niets mee gedaan wordt.

Er zit een ‘zogenaamde’ twist in de film, echter is deze typische ‘Chekov’s gun’, in de eerste akte, enorm duidelijk omdat Maggie iets heel doms terug zegt tegen deze persoon. Hierdoor verwacht je deze persoon gewoon weer  terug te zien! Om vervolgens voor de hele domme kijker, nog een stuk expositie in het dialoog te verwerken om ons te helpen herinneren aan deze persoon — alsof we na die domme opmerking van Maggie, deze persoon waren vergeten.

Daarnaast zit je continue te wachten om de kinderen in extreme nood te zien en alle controle kwijt te raken, maar wanneer dit eindelijk zover is, is het snel weer over en voelt het allemaal zeer onbevredigend aan.

Met uitzondering van Ma, zitten er ook geen andere noemenswaardige acteerprestaties in de film, noch memorabele shots of scenes. Het zou daarom beter tot zijn recht komen als televisiefilm dan als een zomer-release.

CONCLUSIE

Het is erg jammer dat iets dat zoveel nieuwsgierigheid wist op te wekken met de trailer, zo een enorm trage voorspelbare film geworden is. Er is niets memorabels aan Ma. Iedere horrorfilm of thriller moet toch een unieke scene of shot hebben die de film definieert. Zoals “I had a guest for dinner”, “What is in the box?” of recentelijk in BrightBurn het shot met het oog. Hier is werkelijk niets dat uniek is. Daarmee is de film leuk voor een tv-film, maar niet de prijs van een bioscoopkaartje waard. Wat wel noemenswaardig is, is de score. Ik hou van 80s synthesizer muziek en dat is soms terug te horen.

De film is wel een goed argument om de leeftijd voor drankgebruik weer naar 16 jaar terug te brengen! Ik zie liever dat de kids in een kroeg aan het drinken zijn onder sociale controle, dan ergens onder een tunnel of in een park.

★★½☆☆

Raymond Doetjes, Subliminal Artist Productions