Recensie | Machete Kills (Sandro Algra)

Het begon ooit als een bizarre grap. In 2007 debuteerde het personage Machete in een fictieve trailer ter begeleiding van de Tarantino-Rodriguez productie Grindhouse. Terwijl Quentin Tarantino Oscarwinnende films regisseert, lijkt Robert Rodriguez zijn oude missie voort te zetten: het opnieuw leven inblazen van de grindhouse genres. Na Machete (2010) en Hobo with a Shotgun (2011, met Rutger Hauer) komt Rodriguez met het vervolg op eerstgenoemde: Machete Kills.

Titel: Machete Kills
Regisseur: Robert Rodriguez
Scriptschrijvers: Kyle Ward en Robert Rodriguez
Cast: Danny Trejo, Amber Heard, Alexa Vega, Vanessa Anne Hudgens, Sofía Vergara, Jessica Alba, Michelle Rodriguez, Mel Gibson, Lady Gaga, Charlie Sheen, Antonio Banderas, Cuba Gooding Jr.
Speelduur: 107 min
Genre: Aktie/Thriller
Release: 24 oktober 2013

Een Mexicaanse Jean-Claude van Damme

Het concept van de Machete-trilogie stamt al uit 1993: toen Rodriguez voor het eerst met zijn achterneef (naast acteur tevens ex-drugsverslaafde, veroordeelde delinquent en bokskampioen) Danny Trejo werkte. Rodriguez schreef de rol van Machete speciaal voor Trejo en heeft jarenlang gewacht op de kans om zijn filmreeks te kunnen realiseren. De Machete-films zijn een parodie op het Mexploitation genre (low-budget misdaadfilms met een Mexicaans sausje). Het draait allemaal om een oerlelijke Mexicaan die boeven er van langs geeft met zijn kapmes en tussendoor verschillende dames scoort. Meer heb je ook niet nodig, het is puur hersenloos vermaak.

Een Mexicaanse Jack Bauer

Machete Cortez (Danny Trejo) krijgt een oproep van niemand minder dan de Amerikaanse president (vertolkt door ‘Carlos Estevez’, beter bekend als Charlie Sheen die voor de gelegenheid zijn geboortenaam heeft aangehouden). President Rathcock is een van de weinige politici die met Machete door een deur kan: hij is immers net zo’n begenadigd vrouwenverslinder. In ruil voor een royale premie en Amerikaans staatsburgerschap wordt Machete als geheim agent naar Mexico gestuurd om de beruchte kartelbaas Mendez om te leggen. Het klinkt als een simpele taak voor deze onverslaanbare vechtmachine, maar niets is minder waar: zijn doelwit blijkt de reeds op deze aanval te hebben geanticipeerd. Mendez heeft een zware identiteitsstoornis, zijn verschillende persoonlijkheden maken hem uiterst onvoorspelbaar. De nobele helft werkt volledig mee terwijl de gestoorde helft een massavernietigingswapen op de VS richt. Het ontstekingsmechanisme is aan zijn hartslag gekoppeld, als hij sterft wordt de raket per direct gelanceerd. Binnen 24 uur moet Machete Mendez over de grens zien te smokkelen om de man (en daarmee de raket) onschadelijk te maken.

Eén Road Runner en twintig Coyotes

Net als in de vorige film ontmoet Machete een rijke selectie aan kleurrijke en surrealistische tegenspelers. Tijdens zijn tocht wordt hij achtervolgd door vijanden als de racistische sheriff van Arizona, de wraakzuchtige hoeren, de koudbloedige moordenaar met vele gezichten en de helderziende wapenfabrikant met een Star Wars-fixatie (Mel Gibson). Elk van hen wil maar één ding: het hoofd van Machete! Gelukkig wordt hij ook bijgestaan door oude bondgenoten zoals agent Sartana Rivera (Jessica Alba) en de eenogige rebellenleider Shé (Michelle Rodriguez). Het voelt alsof ze wel erg veel personages proberen te stoppen in een film dat zich juist meer op de hoofdpersoon zou moeten richten. Machete is uiteindelijk de ster, voor hem is de film geschreven en voor hem komen we ook.

Qua plot is Machete Kills sterker dan zijn voorganger. Niet dat het een beter script heeft, dat was ook nooit de bedoeling. Het verhaal heeft af en toe de neiging om een totaal andere richting uit te slaan. Het plot voelt daarom niet echt als een geheel, achteraf heb je ook het gevoel dat je meerdere films hebt gezien. Het zijn juist de absurdistische plotwendingen die een ouderwetse kneukfilm als deze interessant houden, en de gradatie surrealisme is duidelijk opgeschroefd. Je kijkt zo’n film voornamelijk voor de ranzige slachtpartijen, gratuiete seksscènes en schaamteloze oneliners. Die zitten er uiteraard weer in maar vaak gaat de humor net niet ver genoeg: de grappen zijn slecht maar zakken niet altijd door de ondergrens, het hakwerk is grotesk maar niks vergeleken met dat van de gemiddelde Saw-spin-off. Robert Rodriguez vertoont wat dat betreft minder wansmaak dan hij pretendeert.

Machete

Een opstapje naar deel drie

Machete Kills is een film zonder duidelijke richting: de rolverdeling is rommelig en het verhaal springt van de hak op de tak. Uiteindelijk maakt dit niet zoveel uit. Je wilt vermaakt worden en vermaak is er meer dan genoeg. Je moet jezelf daar wel aan overgeven: tijdens de momenten waarop ik helemaal stuk ging begonnen andere mensen de zaal uit te lopen. De sensationele climax waar de film langzaam naartoe lijkt op te bouwen blijft jammer genoeg uit. Misschien bewaart Rodriguez het beste voor het laatst. Ik ben in ieder geval al nieuwsgierig naar het derde deel: Machete Kills Again… In Space!

★★★☆☆

Sandro Algra