Recensie | Midnight Special (Immy Verdonschot)

Afgelopen donderdag is het Imagine Film Festival weer van start gegaan, met als openingsfilm Midnight Special. Na successen als Mud en Take Shelter, is dit alweer de vierde film van regisseur Jeff Nichols. Net als bij zijn voorgaande films heeft hij ook deze weer geschreven en zie je het bekende gezicht van Michael Shannon terug.

Titel: Midnight Special
Regisseur: Jeff Nichols
Scenario: Jeff Nichols
Cast: Michael Shannon, Joel Edgerton, Jaeden Lieberher, Kirsten Dunst, Adam Driver, Sam Shepard, e.a.
Speelduur: 112 minuten
Genre: avontuur, drama, science fiction
Release: 12 mei 2016

Roy (Michael Shannon) slaat op de vlucht om zijn zoon Alton te beschermen. Alton (Jaeden Lieberher) is een jongen met mysterieuze gaven die zelfs Roy niet begrijpt. Wat begint als een vlucht voor religieuze extremisten en de lokale politie, escaleert al snel tot een landelijke klopjacht georganiseerd vanuit het hoogste niveau van de federale regering. Roy zet alles op het spel en is vastberaden om Alton te helpen zijn uiteindelijke doel te bereiken, wat dat dan ook is en ongeacht de kosten. Midnight Special is een verhaal dat het publiek meeneemt op een uiterst riskante reis van Texas naar de kust van Florida en waarin persoonlijke banden van liefde, vertrouwen, maar ook het lot worden uitgediept.

The X-Files

Midnight Special begint als een aflevering van The X-Files. Net als in een van de eerste afleveringen van die serie wordt hier al snel duidelijk dat het verhaal om een jongetje draait dat bepaalde codes blijkt te kunnen ontvangen. Wat het echter betekent, daar moet je zelf achter zien te komen gedurende de loop van het verhaal. Waar The X-Files echter redelijk in het verhaal blijft hangen en geen duidelijke ontknopingen geeft, weet Nichols met zijn verhaal verder te gaan en het mysterie een duidelijke afronding te geven. Dit doet hij echter weer geheel op zijn manier.

De kunst van Nichols

Een van de sterkste elementen van de verhalenvertelling van Nichols is de subtiele manier waarop hij het doet. Waar Mud nog een prachtige coming of age-vertelling was, gaat het hier om een familie die alles over heeft voor een kind waarvan niemand eigenlijk echt weet wat er aan de hand is. Dit is precies de kracht van Nichols: met maar weinig uitleg laat de regisseur het verhaal zichzelf vertellen. Hierdoor houdt het verhaal je in zijn grip, zonder ook maar een minuut af te zwakken. Daarnaast zitten er nog enkele verrassende momenten in, die je deels voelt aankomen, maar toch uit onverwachte hoek komen.

Klein maar fijn

Net als in Nichols’ andere films is de cast niet heel uitgebreid. Keer op keer bewijst de regisseur dat meer ook niet nodig is. In dit geval draait het vooral om het drietal van Shannon, Edgerton en de kleine Lieberher. Allen weten ingetogen te spelen, maar krachtig genoeg dat er ook geen woorden nodig zijn en een blik genoeg zegt. Wie voor de meeste humor zorgt is Adam Driver (Girls en Kylo Ren uit Star Wars: The Force Awakens) als Sevier, wiens rol in het onderzoek maar al te leergierig is terwijl zijn daadwerkelijke acties toch wat terughoudender zijn. De cast wordt verder afgerond met FBI-agent Paul Sparks (House of Cards), die het onderzoek leidt, Sam Shepard (Mud) wie Alton als een Messias beschouwt en Kirsten Dunst als moeder van het bijzondere kind.

Jonge aliens

Waar de film echter om draait is het sciencefiction en thrillergehalte. Dat is ook het enige wat soms wat minder subtiel blijkt. In het begin is het minimalistisch aanwezig en maak je vooral uit de verhalen op waar het over gaat. Maar na niet al te lange tijd krijg je letterlijk het licht hierin te zien. Wat dit verhaal zo fascinerend en uniek maakt is de kern van het verhaal: de bovennatuurlijke aspecten blijven lang onduidelijk, maar tussen de lijnen door zal iedereen dezelfde conclusies trekken. Namelijk dat het over Alton gaat en dat het iets te maken heeft met buitenaards contact.

Verwonderlijk is dan ook dat iedereen in zijn directe omgeving volop in het jonge kind gelooft, zonder te weten waar het over gaat. Wellicht dat het te maken heeft met de aanname van de jonge onschuld van kinderen, of met het feit dat niemand weet dat het mogelijk met buitenaardse wezens te maken heeft. Hoe dan ook: Waar de een vooralsnog bang is voor de mogelijkheden, staan anderen er open voor en is het in ieder geval een film die niet uitgaat van de slechtheid van extra terrestrials.

Een tweede wereld

Een laatste punt om aan te stippen is de architectuur in de film. Dit is namelijk het thema van dit jaars Imagine en hoewel je er even op moet wachten, is dit ook terug te zien in Midnight Special. Om spoilers te voorkomen, blijft het hier slechts bij het vermelden ervan. Maar ook dit is weer mooi in elkaar gezet. Overigens straalt het merendeel van de film uit dat je je in een andere, afgezonderde wereld begeeft, aangezien het verhaal zich vooral in de nachten afspeelt en ook dit wat interessante sets met zich meebrengt.

Midnight Special is een ingetogen film die een spannend verhaal met minimalistische middelen weet te brengen. Het spel van de acteurs heeft maar weinig woorden nodig, want hun gezichtsuitdrukkingen zeggen genoeg. Hoewel je van tijd tot tijd geen idee hebt waar je naar aan het kijken bent, zal je dit gewoon voor lief nemen. Op organische manier wordt namelijk steeds meer duidelijk en laat Nichols het verhaal zich op een natuurlijke wijze vertellen. Al met al een goede opening van het Imagine Film Festival.

Xoxo,

Immy.