Once Upon a Time in Hollywood, de nieuwste film van Quentin Tarantino, is van de week eindelijk in première gegaan. Sandro en ik hebben hem tijdens een voorpremière in EYE Amsterdam kunnen zien en ik was zo enthousiast als de ‘A’ in Aladdin! Waarom dat zo is kun je lezen in de onderstaande recensie.
Titel: Once Upon a Time in Hollywood
Regisseur: Quentin Tarantino
Cast: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie, Timothy Olyphant, Al Pacino, Dakota Fanning, Damian Lewis
Scenario: Quentin Tarantino
Genre: Drama, Thriller
Speelduur: 165 min
Release: 15 augustus 2019 in de bioscoop
Allereerst…waar gaat de film over? Dat is – net als bij Pulp Fiction – niet altijd even duidelijk. We zien namelijk meerdere verhaallijnen door elkaar heen lopen. Centraal staat de in Los Angeles wonende Rick Dalton (Leonardo DiCaprio), een tv-ster die vreest dat zijn carrière aflopende is. Hij wordt bijgestaan door stuntman Cliff Booth (Brad Pitt), die tevens zijn beste vriend is.
Daarnaast zien we Sharon Tate (Margot Robbie), een actrice die naast Rick woont. Wanneer haar man op reis is zorgt ze zelf voor het nodige vermaak. Ook blijken er leden van de sinistere Manson familie in de stad rond te hangen…
Bromance
Naast dat ik eigenlijk altijd uitkijk naar een nieuw Tarantino film wist de aankondiging van de cast mij extra nieuwsgierig te maken. Met name het feit dat niemand minder dan de legendarische Al Pacino mee zou doen maakte me nieuwsgierig. Alhoewel zijn personage uiteindelijk een leuke toevoeging bleek te zijn waren het toch Brad Pitt en Leonardo DiCaprio die de show wisten te stelen.
Alhoewel de heren al eerder samen verschenen in de korte film The Audition (2015) is Once Upon a Time in Hollywood de eerste lange feature waar ze het scherm delen. En met succes. De twee hebben een verrassend sterke chemie samen en zijn daardoor een genot om naar te kijken. Het is dat ik de film tijdens het schrijven van mijn bromanticus blog nog niet gezien had, want de vriendschap tussen Rick en Cliff had zeker een verwijzing verdiend.
Ook de rol van Margot Robbie is het noemen waard. Zij vertolkt de rol van Sharon Tate, een van de slachtoffers van de Manson familie. Ondanks deze tragische achtergrond zien we een erg vrolijk personage, dat met veel enthousiasme gespeeld wordt.
Welcome to Hollywood!
Gezien de film zich gedeeltelijk op filmsets afspeelt spreekt het voor zich dat we weer een hoop filmreferenties langs zien komen. Naast subtiele verwijzingen heeft Tarantino zich ook uitgeleefd met het maken van scenes uit niet-bestaande B-films die hij zelf bedacht heeft. Het spreekt voor zich dat hier enkele briljante dingen uit voortgekomen zijn. Ook zien we bewerkingen van bestaande films, maar dan met zelfbedachte personages in.
Het Hollywood-gevoel wordt compleet gemaakt met vele prachtige sfeershots die vrijwel altijd voorzien zijn een bijbehorend nummer. Hierdoor waan je jezelf als kijker continue in het Los Angeles van de jaren 60.
Pulp Fiction pyjama
Ik moet er echter wel bijvertellen dat deze recensie komt van iemand die een Pulp Fiction pyjama heeft (of nou ja, ik heb een tijdje terug wat goedkope shirtjes gekocht om in te slapen en een ervan had een Pulp Fiction print). Ondanks dat ik niet alles van Quentin Tarantino even goed vind ben ik overduidelijk wel een liefhebber van zijn stijl.
Once Upon a Time in Hollywood voelt op sommige punten echter net wat anders aan dan de gemiddelde Tarantino film. Nou vind ik dat we gezien de vele eigenzinnige streken van de regisseur eigenlijk niet over een ”gemiddelde Tarantino” kunnen spreken, maar toch is deze titel op veel vlakken een tikje anders dan dat ik van de regisseur gewend ben. Zo zijn de dialogen wat minder over-the-top en is de film los van enkele flashbacks lineair.
Hippie hater
Zoals ik hierboven al aangaf speelt ook de Manson family een rol in de film. Dit was een hippie commune geleid door Charles Manson, die enkele leden wist aan te zetten tot het plegen van gruwelijke moorden. Ondanks dat dit natuurlijk verschrikkelijk was zijn er – zoals bijvoorbeeld ook bij Ted Bundy – altijd artiesten geweest die Manson en zijn volgelingen idoliseren.
Tarantino heeft daarentegen juist zijn best gedaan om deze mensen zo negatief mogelijk neer te zetten, wat in mijn ogen zowel verfrissend als respectvol naar de nabestaanden is. Dit maakt van Tarantino naast een ‘nazi killer’ ook een soort hippie hater.
De beste Tarantino film ooit?
Toen de eerste recensies voor Once Upon a Time in Hollywood verschenen waren er blijkbaar mensen die geroepen hadden dat ze het de beste Tarantino film ooit vonden. Natuurlijk moet je dergelijke uitspraken altijd met een flinke korrel coke nemen, maar in dit geval kan ik mezelf er wel een beetje in vinden.
Ik zou niet zeggen dat het zijn beste film is, al wist hij in mijn ogen voorgangers als Django Unchained en The Hateful Eight ruimschoots te overtreffen.
Wel heb ik enkele kleine minpuntjes weten te bespeuren. Allereerst dat de film nogal lang duurt. Dat is gezien de kwaliteit niet perse een straf, maar vlak voor de ontknoping begon ik toch een beetje ongeduldig te worden. Gelukkig werd dat later ruimschoots goedgemaakt.
Iets anders waar ik mezelf lichtelijk aan gestoord heb is de manier waarop Bruce Lee werd neergezet. Waar mensen meestal over hem spreken als een hardwerkende idealist was het hier slechts een gladde uitslover. Dit zorgde weliswaar voor een erg grappige scene, maar ik begrijp nu echter wel waarom zijn dochter er minder om kon lachen.
Quentin Tarantino heeft zich met Once Upon a Time in Hollywood wederom bewezen als meesterlijke regisseur. De sfeer in de film is fantastisch, de personages een genot om naar te kijken, er wordt effectief spanning opgebouwd en tijdens de ontknoping heb ik ongelooflijk hard genoten. Het is voor mij tot nu toe dan ook de beste film van het jaar. Ik kijk er naar uit om hem nog eens te zien!
★★★★★
Martijn Pijnenburg
