Recensie | Ouija: Origin of Evil (Erik Jansen)

In 2014 kwam de horrorfilm Ouija uit in de bioscoop. Het verhaal was gebaseerd op het bordspel waarbij met een glas en een bord met letters gecommuniceerd kan worden met overledenen. Althans, dat is wat men erachter gelooft. De film werd destijds slecht ontvangen door zowel critici als het kijkend publiek. Men vond voornamelijk het verhaal, het acteerwerk en de schrikmomenten slecht, voorspelbaar en onlogisch. Het punt met de meeste, recente horrorfilms is dat ze voor een relatief laag budget worden gemaakt en ontzettend veel geld weten binnen te halen. Horrors trekken nou eenmaal volle zalen, ongeacht hoe slecht ze zijn. Studio’s printen zo letterlijk geld met horrors die voor een laag budget worden geproduceerd. Zo heeft Ouija destijds ook veel opgebracht en was het niet onverwachts dat er snel een tweede deel (of in dit geval een prequel) uit zou komen. Is Ouija: Origin of Evil dan ook net zo slecht als de eerste film? Lees hier de recensie van Ouija: Origin of Evil door Erik Jansen.

Titel: Ouija: Origin of Evil
Regie: Mike Flanagan
Scenario: Mike Flanagan, Jeff Howard
Cast: Elizabeth Reaser, Lulu Wilson, Annalise Basso, Henry Thomas, Parker Mack
Genre: Horror, Thriller
Speelduur: 109 minuten
Release: 27 oktober 2016

Het verhaal speelt zich dit keer af in de jaren 60’, in tegenstelling tot de eerste film die in het heden afspeelde. We maken kennis met alleenstaande moeder Alice Zander, haar jongste dochter Doris en haar tienerdochter Lina. De vader van het gezin is een aantal jaar eerder overleden en was de broodwinner van het gezin. Alice werkt als waarzegster die vanuit haar huis contact maakt met overledenen voor haar cliënten. In werkelijkheid gebruikt ze verschillende trucks met behulp van haar dochters, om te doen alsof ze contact heeft met geesten. Ze verdienen helaas niet genoeg om het huis te kunnen betalen.

Dan stelt Lina voor om iets vernieuwends te doen met de act en koopt moeder Alice een Ouijabord. Ze denkt zelf dat het bord net zoals haar act oplichterij is, en besluit magneten onder het plaquette (het glazenoog dat over de letters van het bord beweegt) om het te kunnen gebruiken. De jonge Doris begint met het bord te spelen en maakt echter contact met haar overleden vader. Met de hulp van de geest weet Doris zelfs een verborgen zak geld te vinden, waarmee hun hypotheek gered kan worden.

Omdat Doris schijnbaar daadwerkelijk contact kan leggen met geesten, spijbelt ze van school om haar moeder te helpen. Een pastoor die tevens rector is van de school maakt zich zorgen om het gezin. Vooral wanneer Lina met een in het Pools geschreven tekst komt aanzetten, die Doris in een staat van bezetenheid heeft geschreven. Wanneer er echter nog vreemdere situaties ontstaan rondom het huis en het gezin, vragen Lina en pastoor Tom zich sterk af wat er nog meer schuilt achter het spookachtige bordspel.

Op basis van het slecht ontvangen eerste deel zou je het haast niet geloven, maar Ouija: Origin of Evil is eigenlijk nog best goed. De film is dan ook door een andere, wellicht meer capabele regisseur gemaakt. Mike Flanagan heeft namelijk eerder de films Oculus en de Netflix-film Hush geregisseerd en ook deze werden goed ontvangen. Wat betreft het verhaal is er ook flink wat meer aandacht besteed om dit uiteindelijk een redelijk goede horrorfilm neer te zetten. Het goede camerawerk zorgt er tevens voor dat de sfeer van het verhaal en het jaartal waarin het afspeelt, goed en authentiek overkomt. Ook zal je je nauwelijks storen aan wat redelijk geproduceerde visuele effecten. Een aantal enge gebeurtenissen zijn wellicht wat voorspelbaar, toch is het eindresultaat zeker niet negatief.

Daarnaast is het acteerwerk in tegenstelling tot de eerste film, dit keer van uitstekende kwaliteit. We spreken hier niet van een sterrencast, want alleen Elizabeth Reaser zou eventueel een belletje bij je kunnen rinkelen als je de Twilight Saga-films hebt gezien. De jonge actrice Lulu Wilson doet het wat dat betreft heel goed in de rol van Doris Zander en flink wat enge scènes rondom haar karakter zullen je af en toe de stuipen op het lijf jagen.

Ouija: Origin of Evil is eigenlijk een verademing als we kijken naar hoe sequels het in het horrorgenre er normaal gesproken vanaf brengen. Vooral omdat het een tweede deel is van wellicht één van de slechtste films uit 2014. Of het echte bordspel daadwerkelijk contact maakt met de doden, is nog sterk de vraag. Ikzelf geloof er niet in, maar ik vind het dan ook niet nodig om uit het uit te zoeken. Een leuke film erover bekijken is wat dat betreft voor mij voldoende. Voor degene die vlak voor en tijdens het Halloween weekend lekker wilt griezelen, is de film dan ook zeker een aanrader om in de bioscoop te gaan bekijken!

Erik Jansen