Recensie | Pacific Rim (Glenn Abbink)
“Today we face the monsters at our door … Today we are cancelling the Apocalypse!!”
Bovenstaande is een citaat welke waarschijnlijk in elke rampen- of epische film past: Dé speech door de leider voordat iedereen alles op alles zet om het kwaad, in welke vorm dan ook, te verslaan en de aarde te redden. Vóór deze speech hebben de helden vaak vele tegenslagen gehad, lijkt alles uitzichtloos en ligt de aarde of grote steden in puin. Het vernietigen van metropolen of apocalyptische narratieven is iets wat veel filmmakers heeft beziggehouden en niet enkel in het verleden. Kijk bijvoorbeeld naar het huidig blockbuster seizoen: Star Trek Into Darkness, Man of Steel, Oblivion, After Earth en World War Z. In Pacific Rim gaan hier monsters en robots bij gemoeid. Het kan zijn dat Pacific Rim’s Gozilla meets The Transfomers plot niet zo aantrekkelijk klinkt en afschrikt, wellicht in het bijzonder voor het vrouwelijk publiek, maar in handen van de regisseur Guillermo Del Toro weet de kijker dat er geen standaard film wordt voorgeschoteld.
Titel: Pacific Rim
Regisseur: Guillermo del Toro
Scriptschrijver: Travis Beacham, Guillermo del Toro enTravis Beacham
Hoofdrollen: Charlie Hunnam, Idris Elba, Rinko Kikuchi, Charlie Day, Ron Perlman, Robert Kazinsky, Max Martini, Clifton Collins, Jr., Burn Gorman, Larry Joe Campbell
Genre: Actie/SiFi
Speelduur: 131 min
Release: Vanaf 18 juli in de bioscoop
Pacific Rim is een geografische term die verwijst naar een groep landen en belangrijke economische en culturele steden die zich bevinden rondom de Grote Oceaan zoals Japan, Korea, de Verenigde Staten, Australië, Colombia, Canada, de Filippijnen, Mexico, Peru, Chili, Nieuw-Zeeland en China. Het is op deze rand dat Del Toro zijn Gozilla meets The Transfomers film situeert. Als legioenen monsterlijke wezens, de Kaiju, uit de zee oprijzen, breekt er een oorlog uit die aan miljoenen mensen het leven kost. En dat niet alleen, ook alle middelen van bestaan dreigen vernietigd te worden. Om de Kaiju te bestrijden is een speciaal wapen ontwikkeld: De Jaeger, kolossale robots die bestuurd worden door twee aan elkaar verbonden piloten. Maar zelfs de Jaegers blijken kansloos tegen de meedogenloze en als maar sterker wordende Kaiju. Als de situatie echt hopeloos dreigt te worden, blijft er geen andere keus over dan de hulp in te roepen van twee onwaarschijnlijke helden: een aan lager wal geraakte ex-piloot (Hunnam) en een onervaren rekruut (Kikuchi). Zij moeten samen een legendarische en ogenschijnlijk verouderde Jaeger besturen en zijn zo de laatste hoop van de mensheid.
De film opent met de notie dat we al jaren in de verkeerde richting kijken als het gaat om buitenaards leven en een eventuele buitenaardse invasie. Dit leven begeeft zich namelijk niet in de ruimte, maar in de diepe wateren. Ze komen vanuit een spleet tussen de tektonische platen in de Pacifische Oceaan. De monsters, Kaiju, zijn gefixeerd op het vernietigen van al ‘het onkruid’ op de planeet aarde. Met behulp van gigantische en bewapende robots, Jaegers, die niet enkel te besturen zijn door één persoon maar twee, werkt de mensheid samen om deze apocalyptische bedreiging het hoofd te bieden. Op het moment dat wij in het verhaal stappen, in media res, is er een periode van rust. De Kaiju zijn verslagen en de vechters uit het Jaeger programma zijn omgedoopt tot helden en zelfs onderdeel van heuse merchandise. Wanneer blijkt dat de Kaiju helemaal niet zo uitgestorven zijn als de mensheid dacht, breekt de oorlog opnieuw uit….
De cast van de film is een ensemble van Amerikanen, Japanners, Afro-Amerikanen en Britten, bestaande uit redelijk onbekende acteurs. Een goede keuze van Del Toro, daar er geen sprake is van een egostrijd en de aandacht uitgaat naar het verhaal en de eye candy op het scherm. Noemenswaardig is ook dat elk personage een eigen backstory heeft, maar toch vaak ééndimensionale kartonnen borden zijn. Ergens had ik het idee dat een gedeelte van de character development gesneuveld was op de montagevloer. Mijn gevoel bleek te kloppen, want naar verluidt heeft de regisseur een uur aan materiaal eruit geknipt. Kill your darlings zullen we maar zeggen. Natuurlijk moeten we onszelf ook niet voor de gek houden door te denken dat deze film een dramatisch verhaal is met ingewikkelde personages.
Hoofdrol speler Charlie Hunnam is wat flauwtjes en generiek, maar komt later in de film meer tot leven. Elba is de leider van het Jaeger programma en speelt deze rol krachtig, vol charme, waardigheid en charisma. Deze man is de leider en een anker voor de vechters in het programma. Kikuchi is de onverwachte heldin van het verhaal, een sterke, intelligente vrouw met een donker geheim. Deze rol en invulling is verfrissend in vergelijking met de gebruikelijke vrouwelijke hoofdrollen. Daarnaast zijn er twee verschillende (gekke) wetenschappers in het verhaal. Dr. Newton Geiszler (Charlie Day) is een nerdy wetenschapper met een tik. Hij is vooral bezig met het bestuderen van de onderdelen en ingewanden van de monsters. Dr. Gottlieb (Burn Gorman) is de andere wetenschapper wie berekeningen en sommen koppelt aan bijvoorbeeld de hoeveelheid en frequentie van de Kaiju aanvallen. Wanneer de kijker voor het eerst met deze twee personages kennismaakt, ontstaat er een discrepantie in stijl, daar deze twee zo over the top komisch worden neergezet dat het haast irritant is. Gedurende de film ‘wen’ je al snel aan hen en verdwijnt deze irritatie. Ten slotte is er Ron Perlman, Del Toro’s lievelingetje, een zwarte markt handelaar in Kaiju ingewanden. Perlman wordt in een soort van cameo ook gebruikt voor wat comic relief. Hij doet dit op zijn gebruikelijke wijze en zonder te veel te verklappen, heeft hij in één scène alle lachers op zijn hand.
De monsters, Kaiju, zien er fantastisch uit in de film. Vanaf de beginscène, waarin in flashbackvorm, snel over de geschiedenis van de confrontatie met de mensheid wordt heengegaan, tot en met einde waarin ze zijn geëvolueerd. De Kaiju worden geclassificeerd (klasse één tot vijf) naar mate van grote en mogelijk bedreiging. Natuurlijk wordt dit in de film langzaam opgebouwd tot de uiteindelijke klasse vijf Kaiju (de eindbaas als het ware). De gevechtsscènes tussen hen en de Jaegers zijn episch en Del Toro creëert meesterlijke sequenties. Hij weet precies waar hij de camera moet plaatsen en hoe hij met de juiste angles optimaal de reuzen moet framen. De Kaiju worden echter amper in hun geheel vertoont. Daarnaast zijn de meeste gevechtsscènes in het donker, waardoor er voor de kijker voldoende overblijft om zelf in te vullen met betrekking tot het uiterlijk van de Kaiju.
Net als de meeste blockbusters tegenwoordig wordt Pacific Rim vertoont in (IMAX) 3D. Dit is een voorbeeld waar voor mij de 3D (effecten) in IMAX een toegevoegde waarde hebben, vooral met betrekking tot de kijkervaring en de immersie in de film. Alhoewel het hier gaat om een 3D conversie en er een aantal momenten zijn dat de camera placering gebruikt wordt voor het 3D bejag, zonder echt toegevoegde visuele waarde, komt het merendeel van de shots goed uit de verf. Kort gezegd is Pacific Rim in IMAX 3D een aanrader!
Het is inmiddels vijf jaar sinds Del Toro’s laatste film en in de tussentijd zijn twee projecten, The Hobbit en At the Mountains of Madness, niet doorgegaan. Enkele dagen daarna is Del Toro overgestapt naar dit project. Del Toro is niet enkel een filmmaker, maar ook een schepper van werelden waarbij hij aandacht heeft voor details. Er zijn maar weinig regisseurs die zo creatief een robots vs monsters film kunnen maken. Del Toro balanceert de dialoogscènes en de vernietigende gevechtscènes voldoende af, waardoor het niet te veel blijft hangen in bijvoorbeeld Michael ‘destruction’ Bay’s Transformers territorium. De futuristische wereld is met groot vakmanschap gemaakt en de visueel ingestelde Del Toro (samen met ILM) heeft zijn best gedaan om de monsters, en de mayhem die deze veroorzaken, zo realistisch mogelijk eruit te laten zien. Alhoewel het concept niet perse origineel is en niet geheel aan de genreconventies kan ontsnappen, is Pacific Rim een fantastische film. Als je eenmaal meegaat op dit avontuur blijkt het een spectaculaire rollercoaster ride te zijn, waarbij de tijd voorbij vliegt.
Pacific Rim is een blockbuster van weleer. Het deed me denken aan die films waar je vroeger als kind naar (uit)keek. Deze beestachtige film, die tegenwoordig zeldzaam zijn, schreeuwt richting het publiek om het huis uit te gaan en deze op het grote scherm te bekijken. Pacific Rim heeft een prima verhaal, aardig acteerwerk, fantastische beelden en spectaculaire effecten. Daarnaast voelt het als een tastbare en gedetailleerde (futuristische) wereld met monsters en robots. Na de ietwat mistroostige Man of Steel en After Earth, die de plank volledig missloegen, is Pacific Rim bovenalles een plezierige en onweerstaanbare rollercoaster ride. In een eerdere recensie classificeerde ik World War Z als de blockbuster van het seizoen… maar deze is nu naar de tweede plaats verstoten.
That’s all for now,
Glenn Abbink
★★★★☆