Recensie | Pompeii (Sandro Algra)

Pompeï: de verloren stad van de westerse beschaving! Van alle plekken op aarde die ik nog zou willen bezoeken staat deze bovenaan mijn lijst. Ooit was Pompeï een welvarende stad in centraal Italië en een populaire vakantiebestemming voor de oude Romeinen. Helaas brengt het veroveren van een locatie in vulkanisch gebied ook grote risico’s met zich mee. De uitbarsting van de vulkaan Vesuvius in 79 na Chr. eiste tussen de tien- en twintigduizend mensenlevens. Jammer voor hen uiteraard, maar voor ons heeft de dikke laag as ervoor gezorgd dat de stad tot in de kleine details bewaard is gebleven. Zo kunnen ook hedendaagse ramptoeristen zich vergapen aan de kunst, architectuur en de macabere afgietsels van mensen die hulpeloos naar adem snakken. Een man die een fascinatie ontwikkelde voor dit tragische verhaal was regisseur Paul W.S. Anderson. Met een team van drie schrijvers heeft hij er jarenlang aan gewerkt om de stad weer tot leven te brengen. Het resultaat is de film Pompeii: een rampenfilm die een toeristische attractie uitbuit die op zijn beurt weer een historische tragedie uitbuit… In 3D!

Titel: Pompeii
Regisseur: Paul W.S. Anderson
Scenario: Janet Scott Batchler, Lee Batchler, Michael Robert Johnson
Cast: Kit Harington, Emily Browning, Kiefer Sutherland, Jared Harris, Carrie- Anne Moss, Adewale Akinnuoye-Agbaje, Jessica Lucas, Currie Graham, Sasha Roiz
Speelduur: 105 minuten
Genre: Actie, Avontuur
Release: Vanaf 17 april in de bioscoop

The Horse Whisperer

De zesjarige Milo (Kit Harington) is de laatste overlevende van zijn volk. Hij bezit alle vaardigheden van een ervaren ruiter. Sterker nog: hij kan zelfs met paarden praten. Letterlijk; als een paard op hol slaat hoeft hij alleen zijn hand uit te steken en het dier gehoorzaamt: ‘rustig jongen!’. Zijn dorp in Brittannië werd platgebrand door een Romeinse patrouille. Zelf werd hij als slaaf verkocht en opgeleid tot gladiator. Eenmaal volwassen begrijpt Milo dat hij om te overleven het publiek voor zich moet winnen. Waar heeft hij die strategie eigenlijk geleerd? Was het een tip van een wijze oude man? Dat weten we niet, maar aangezien dit in Gladiator het geval was is dit wellicht de meest logische verklaring. Zijn populariteit groeit onder het volk, dat hem alleen maar kent onder de bijnaam ‘de Kelt’. Wegens zijn successen wordt hij naar Pompeï gestuurd om het op te nemen tegen de grote kampioenen.

pompeii_3d_43008631_st_3_s-high

Zelfs al heeft Milo enkel goede bedoelingen, als slaaf wordt hij alsmaar verkeerd begrepen: ‘hij is een barbaar, een schooier!’. Zoals we weten zijn de echte barbaren niet de gladiatoren in de arena maar de decadente, wijn drinkende Romeinen op de tribune: ‘heb ik voor dit flutgevecht een prima bordeel moeten verlaten!?’. De wreedste van allemaal is de over het paard getilde senator Corvus (Kiefer Sutherland).

Zodra Corvus ergens zijn zinnen op heeft gezet doet hij er ook alles aan om dit doel te realiseren. Als onderdeel van een deal met de rijkste man in Pompeii eist Corvus de hand van zijn dochter Cassia (Emily Browning). Maar Cassia heeft duidelijk een oogje op Milo, ondanks de talloze waarschuwingen dat ze weg moet blijven bij die barbaar. Wanneer ze deze knappe slaaf met zijn gespierde en feilloos gladgeharste armen een paard ziet euthanaseren (!?), heeft ze haar prins op het witte paard gevonden. Als ook nog eens blijkt dat Corvus achter de aanval op Milo’s dorp zit, krijgt de Kelt het met de senator aan de stok. Maar wat kan hij überhaupt doen als slaaf? Hij vormt een broederband met Atticus (eigenlijk gewoon de enorme Afrikaanse gladiator uit Spartacus, gespeeld door Adewale Akinnuoye-Agbaje). Samen maken zij een vuist tegen de Romeinse tirannie.

Een man zonder vrouw is als een paard zonder teugels

Inmiddels hebben onze helden dus te maken met een strijd voor hun eigen vrijheid, een persoonlijke vendetta van een kwaadwillende aristocraat en een onvrijwillig huwelijk. Het echte probleem moet dan nog beginnen. Uiteindelijk zal een natuurramp van Titanic-achtige proporties in één klap een einde maken aan alle haat en ongelijkheid; maar het zal nooit de liefde overwinnen die de slaaf Milo en de edele Cassia in 10 minuten, uitgesmeerd over 48 uur, hebben opgebouwd. Na ruim 40 minuten en 5 close-ups van de berg is het eindelijk zover: Vesuvius barst uit! Aswolken en gloeiende stenen komen recht op je af (voor het geval je al was vergeten dat je een 3D film keek). Lava stroomt van de berg af, gevolgd door een aardbeving en tsunami die de halve stad overspoelt. Duizenden onschuldige burgers (die je in de eerste helft van de film nadrukkelijk niet hebt leren kennen) komen hierbij om het leven.

10173294_726160350738227_845614163_n

De overlevenden vluchten in paniek naar de havens, het is ieder voor zich. Ook onze helden en hun vijanden moeten maken dat ze wegkomen, maar niet voordat ze hun privékwesties hebben opgelost. Zowel Milo als Corvus weigeren de stad zonder Cassia te verlaten. Maar wat heeft de senator nu nog aan die vrouw? Zij is weliswaar de rijkste single van Pompeii (hij wil investeren in de stad, dus komt een sterke band met haar familie goed van pas) maar aangezien de hele stad al in giftige gassen is gehuld realiseert hij zich ook dat de plek geen rendabele investering meer is. En toch zet hij alles voor haar op het spel? Zij is duidelijk een veel te geëmancipeerde vrouw voor zijn smaak (en voor haar tijd). En om heel eerlijk te zijn is haar eigen serveerster Ariadne (Jessica Lucas) nog een stuk aantrekkelijker…

Niet dat Milo een veel rationeler mens is: hij nam een dag eerder nog de beslissing om er met Cassia te paard vandoor te gaan, om een kilometer verderop alweer te besluiten dat hij beter terug kon keren voor wat zweepslagen. Op dit slecht uitgedachte avontuurtje na zijn Milo en Cassia nog redelijk nuttig voor elkaar. Ze schieten de ander constant te hulp wanneer het nodig is. Misschien is onbaatzuchtigheid alleen niet voldoende om een relatie op te bouwen. Maar als een meisje mijn leven zou redden is haar veiligheid waarborgen tijdens een vulkaanuitbarsting het minste wat ik kan doen, nietwaar?

 

1938090_726160360738226_623594010_n

Deze filmmakers, wiens carrières zullen sterven, groeten u!

Zes jaar hebben Anderson en zijn productieteam besteed aan het onderzoeken en ontwerpen van de set van Pompeii. Ze hebben alle hoeken van de stad gefotografeerd, geschiedenisboeken doorgespit en zelfs vulkaanuitbarstingen bestudeerd. Al dit werk heeft totaal geen nut als je de focus toch al gaat leggen op een handjevol fictieve personages, die een op een zijn overgenomen uit andere films. Dit is misschien een persoonlijke mening maar: het lot van één koppel, in een toch al onmogelijke relatie, is minder boeiend dan het leven van twintigduizend mensen. En waarom heb je bij de aanwezigheid van een allesvernietigende vulkaan überhaupt nog een ouderwetse slechterik nodig? Wat als dit nou een film was geweest over de vernietiging van Pompeii, bekeken door de ogen van een slaaf? Of wat dacht je van een film over de laatste uren van de Romeinse aristocratie (in de stijl van Der Üntergang)? Zulke verhalen schrijven zichzelf bijna. Het was zelfs nog interessanter geweest als de regisseur zijn foto’s in een twee-uur durende diavoorstelling van commentaar had voorzien. Mocht hij dit alsnog gaan doen, dan hoop ik dat er een Blu-Ray uitgave komt met alleen de extra’s.

★☆☆☆☆

Sandro Algra