Recensie | Rambo: Last Blood (Raymond Doetjes)

Na 37 jaar en 5 films komt er dan nu echt een einde aan de avonturen van John Rambo met de film Rambo: Last Blood. Is het een waardig einde van deze enorm succesvolle actie franchise? Je leest het in onderstaande recensie door Raymond Doetjes.

Titel: Rambo: Last Blood
Regisseur:
Adrian Grunberg
Cast: Sylvester Stallone, Paz Vega, Yvette Monreal, Louis Mandylor, Joaquín Cosio, Sheila Shah, Óscar Jaenada, Jessica Madsen, Sergio Peris-Mencheta, Díana Bermudez, Adriana Barraza, Fenessa Pineda, Atanas Srebrev, Manuel Uriza, Nick Wittman, Owen Davis, Aaron Cohen, Rick Zingale, Genie Kim, Carlos Licea
Scenario: Sylvester Stalone, Mattew Cirulnick
Genre: Actie
Speelduur: 101 min
Release: 19 september 2019 in de bioscoop

John Rambo (Sylvester Stallone) is inmiddels een bejaarde cowboy die zijn dagen slijt met het trainen van paarden en het helpen van de lokale politie met het opsporen van verdwaalde mensen. John woont samen met zijn huishoudster en haar kleindochter. Het drietal is eigenlijk een kleine familie waar John zijn levenslust uithaalt. John is dan ook duidelijk zeer gesteld op zijn 17 jarige ‘nichtje’ Gabrielle (Yvette Monreal) en behandeld haar dan ook als een dochter.

Wanneer Gabrielle benieuwd is naar haar biologische vader, schakelt ze haar oude dubieuze vriendin Gizelle in om hem te vinden. Dit ondanks het nadrukkelijke negatieve advies van haar oma en John Rambo. De vader was immers een enorm slechte vader en ruig type. Maar tieners doen nooit wat hun ouders zeggen. Gabrielle rijdt naar Mexico om haar vader te ontmoeten, maar dit geeft haar niet de voldoening. Wanneer Gizelle haar meeneemt naar een lokale tent om het verdriet te verdrinken, wordt Gabrielle ontvoert door het ‘kartel’ en wordt ze in de vrouwenhandel getrokken.

Rambo raakt bezorgt wanneer Gabrielle niet thuis komt en gaat op zoek. Snel vindt hij haar en wordt Gabrielle bevrijdt uit de handen van het kartel. Maar wat het Russische- en Vietnamese leger niet voor elkaar kregen, lukt dit meedogenloze Mexicaanse kartel zonder enige moeite; John wordt verslagen! Rambo mag dan de slag hebben verloren maar niet de oorlog! Hij geeft niet op en snel veranderd de film in een enorme wraakactie waar John het Mexicaanse karteltuig min of meer op zijn land uitnodigt en Home Alone naspeelt.

Recensie Rambo: Last Blood

ANALYSE

Het beste van Rambo is altijd de subtext (onderliggende boodschap). In First Blood was dat de negatieve bejegening in de Amerikaanse samenleving van Vietnamveteranen en hun slechte begeleiding in de terugkeer van de samenleving. In deel twee was het de vele krijgsgevangen die nog in Vietnam zaten waar de overheid vrij weinig aan deed. De derde was het feit dat de Afghanen nog nooit door een leger bezet zijn en de Mujahedin vecht tot de laatste man. En in deel vier de onderdrukking van Burma. Dit keer is het de meedogenloze vrouwenhandel net over de grens van Mexico.

De subtext heeft absoluut waarde op dit moment. Vrouwenhandel is een enorm probleem en het feit dat veel van de Mexicaanse politie hier ook aan meewerkt maakt het onmogelijk die georganiseerde misdaad te stoppen. De rest van het verhaal is helaas enorm slecht! Het hele verhaal is voorspelbaar en hangt erg los aan elkaar en voelt chaotisch aan. We beginnen al met een sequentie waar John de lokale overheid helpt om mensen te vinden die tijdens een orkaan zijn verdwaald. De sheriff die hij bijstaat zie je niet meer terug. Je zou juist verwachten dat de sheriff John meehelpt in zijn eigen ‘Alamo’ moment maar nee, deze man zien we dus niet meer terug. Dan hebben we de vriendin Gizelle en de vader van Gabrielle. Deze zien we beide in 2 of 3 scenes en vervolgens nooit meer. Er is geen motivatie voor hun motieven en er had veel meer ingezeten voor deze karakters.

Vervolgens hebben we het personage Carmen Delgado, zij ziet John Rambo in de bar waar hij een van het karteltuig oppakt. Zij zit daar aan de bar en houdt het karteltuig in het oog. De reden is dat haar dochter vermoord is door het karteltuig. Voor de rest heeft zij geen plan of werkt niet proactief mee om John te helpen om Gabrielle te krijgen en de vele onschuldige slachtoffers te wreken; sterker nog ze probeert John om te praten en alles los te laten. Ik had juist graag gezien dat een gemiddelde vrouw door haar verdriet en kwaadheid in alle staten was en John zou helpen, zoals een bad-ass Sarah Conner in Terminator 2. Daarnaast zijn in het echte leven zulke karakters zoals Gizelle en Gabrielle haar vader, slechts even in beeld in zo’n situatie, maar men vergeet dat dit een actiefilm is en geen verfilming van een levensverhaal. Dus kun je de regels buigen en deze karakters veel meer ruimte geven.

Er is meer mis met het scenario. Zo zien we John continu aan de medicatie en volgens Chekhov’s schrijf principes verwacht je als kijker, dat hier nog iets mee gaat gebeuren. Nadat John in pure frustratie de pillen weggooit, verwachte ik dat John ieder moment een hartaanval zou krijgen of misschien een PTSD gerelateerde zenuwinzinking (omdat hij lijdt aan flashbacks en trillende handen). Helaas gebeurde er helemaal niets! Dat terwijl hij in extreme close-ups deze pillen vreet alsof ze M&Ms zijn. Het zou mij ook niet verbazen als er wat stroken ‘film’ op de vloer van de edit-room liggen die hier iets mee hadden gedaan en de film als geheel beter hadden gemaakt.

John lijdt in deze film een enorme nederlaag en wij weten dat Stallone toch echt behoorlijk adequaat een verdrietige en gekwetste man kan neerzetten; zoals we in First Blood hebben gezien, waar hij psychisch een hoopje ellende werd en in Creed. In Last Blood wordt zijn nederlaag en verdriet extreem slecht gespeeld en onderbelicht. Je zou juist denken dat iemand die in het echt zijn kind heeft verloren, deze rauwe emoties kan oproepen en afbeelden, maar niets is minder waar.

De laatste akte is gewoon een Home Alone-sequentie op steroïde met een heleboel ‘blood and gore’. Iedereen die Entertainmenthoek volgt, weet dat ik een ‘gore-whore’ ben als het gaat om horrorfilms. In deze actiefilm diende het echter geen dieper doel dan enkel te laten zien op hoeveel verschillende manieren hoofden kunnen worden gemutileerd. Dit is prima in een horror, maar onnodig in een actiefilm. Waar Quentin Tarantino het op een over the top, nagenoeg komische noot  kan doen, is het hier gewoon puur, plat choqueren. Wanneer dat je ding is, kom je in de de derde akte zeker aan je trekken maar ik vond het bijna banaal en zelfs saai worden. De ‘eind baas’ wordt door John op grafische wijze ontdaan van een zeer belangrijk lichaamsdeel en is eigenlijk een anti-climax, hetgeen met wraak altijd het geval is. Het is echter ironisch dat John Rambo er zijn rust in vindt.

Het acteerwerk is niet alleen van Sylvester Stallone minimaal, maar van iedereen komt het heel dunnetjes over. Ik verwijt dit niet de overweldigende Mexicaans/Amerikaanse cast (veel van de film is ook in Spaans) maar de regisseur Adrian Grunberg. Het hele visuele aspect lijkt niet meer op Rambo 1, 2 of 3 en waar Rambo 4 al afstapte van de look-en-feel van de franchise is het dit keer helemaal zoek. Je hoopt dat we bij het laatste hoofdstuk full-circle zouden komen en je verwacht een aantal zaken terug te zien die John in de eerste delen deed, zoals zichzelf hechten. Alleen al om een  beetje nostalgie op te rafelen, maar niets lijkt op de oude Rambo films en is daardoor een luw afscheid van deze actieheld. Waarschijnlijk realiseerden Stallone en de andere producenten dit tijdens de montage en hebben ze er voor gekozen om tijdens de aftiteling van de film, shots van de eerste 4 delen voorbij te laten komen. Dit komt heel goedkoop en geforceerd over. De persoon met wie ik was zei sarcastisch: “De aftiteling is meer Rambo dan de hele film.” Ik kon mij dan ook vinden in zijn woorden.

Recensie Rambo: Last Blood

CONCLUSIE

Het verhaal van Rambo: Last Blood is niets meer dan een wraakverhaal aangedikt met slecht gespeelde emotie. Voor iemand die oorlog- en moorden moe is, slacht Rambo toch een heel Mexicaans kartel moeiteloos en zonder enige moeite in stukjes, en dat  op een zeer grafische manier. Waar vele mensen geschokt waren tijdens Rambo 4 waarin Rambo iemand zijn hoofd aan flarden schoot, is dat hier schering en inslag. Sommige van de special effects zijn dan ook wel heel erg mooi gedaan, maar wel erg grafisch.

Het verhaal voelt als los zand tussen je bilnaad; want je zit op je stoel te wiebelen totdat je de bioscoop uit kan. Dit geldt met name voor de echte fans van de franchise (waar ik mij toe reken), die  totaal niet krijgen waar ze op hoopten. Waar Rambo 3 de meeste actie had en Rambo 1 de meeste diepgang, heeft men dat niet weten te combineren in dit laatste hoofdstuk van deze 80s actieheld. Ik had graag meer van de look-and-feel van de eerste drie willen hebben. Bij voorkeur ook gewoon op grainy 35 mm gefilmd, maar iedere hint van nostalgie wordt (wellicht) bewust ontweken.

Als je weinig hecht aan consistente verhalen en goed gespeelde emoties maar houdt van ledematen die worden los gerukt, kom je met deze film aan je trekken. Wanneer je een echte fan bent van Rambo (en Rambo 4 al minder vond) zal Last Blood een hele teleurstelling zijn.

★★½☆☆

Raymond Doetjes
Subliminal Artist Productions