Recensie | Samba (Nico Hoeijmans)

Olivier Nakache en Eric Toledano worden gewaardeerd voor hun eerder opgeleverde meesterwerkje Intouchables (2011). Na deze grote hit moet er een opvolger komen die met de erfenis van het succes van zijn voorganger te maken krijgt. Ook Samba ondergaat dit lot. Hoewel Samba een zeer degelijke film is, blijft een vergelijking met Intouchables haast onvermijdelijk. Deze nieuwe film is een stukje donkerder dan zijn voorganger, maar met veel gelijke thema’s. De film moet het echter op basis van kwaliteit toch afleggen.

Titel: Samba
Regisseur: Olivier Nakache en Eric Toledano
Scenario: Olivier Nakache, Eric Toledano, Delphine Coulin (roman)
Cast: Omar Sy, Charlotte Gainsbourg, Tahar Rahim, Isaka Sawadago
Speelduur: 120 minuten
Genre:  Drama
Te zien vanaf: 13 november 2014

Hoofdrolspeler is Samba Cissé (Omar Sy), een illegale Senegalees die al enige jaren vuil werk voor weinig geld opknapt in Frankrijk. Hij doet zijn best zo min mogelijk op te vallen en zo hard mogelijk te werken. Dit zodat hij zijn zuurverdiende centen naar zijn familie in zijn geboorteland kan sturen. Dat gaat goed tot het moment dat hij wordt opgepakt en daardoor uitzetting dreigt.

Sy speelt Samba als een zeer nette, wel opgevoede jongeman met de nodige problemen die zelfs in het asielzoekerscentrum op enige sympathie kan rekenen. Zo raakt hij daar al snel bevriend met Jonas (Isaka Sawadago). Maatschappelijk werkster Alice (Charlotte Gainsbourg) valt meteen als een blok voor de zachtaardige, grote man Samba. Zij begon aan het werk om deze mensen een verblijfsvergunning te verschaffen. Dat ze dit werk is gaan doen doordat ze zelf een burn-out heeft laat ze lange tijd achterwege.

Vanaf dat moment nemen de makers van de film de tijd om een vrolijk beeld te schetsen tussen de levens van een aantal zeer verschillende mensen, die eerst alleen en later met elkaar hun problemen proberen te bezweren. De luchtige, humorvolle scènes worden gedragen door krachtig spel van de hoofdrolspelers en de luchtige, subtiele tekstuele humor. Tahar Rahim, die we nog kennen van Un Prophete, speelt Wilson, een levenslustige vrouwenversierder die het leven enorm van de zonnige kant bekijkt. Hij zorgt voor de meeste humor in de film. De serieuze Samba komt naast hem langzaam tot volle bloei en grijpt zijn kans bij Alice.

In het heetst van de strijd heeft Samba echter één fout gemaakt en dat is meteen het grote manco van deze film. Die fout zien we slecht kort in de uitgebreide opbouw van de film en wordt er in de laatste tien minuten opnieuw even doorheen gejast. Het hoe en waarom is technisch gezien helemaal duidelijk maar toch ga je met een minder tevreden, gehaast gevoel de bioscoopzaal uit. Zelfs de prachtige, ondersteunende klanken van Ludovico Einaudi kunnen dat niet veranderen.

Samba is voor het grootste deel een enorme feelgood film die de minder mooie kant van de Franse economie en samenleving durft te tonen. Hoewel de liefde tussen de twee hoofdrolspelers niet voor de volle honderd procent geloofwaardig is, valt er ruim voldoende te genieten. Samba is, vooral door het meer afgeraffelde einde, een mindere film dan Intouchables, maar deze blijft een meer dan waardige opvolger.

Nico Hoeijmans