Recensie | Spy (Immy Verdonschot)

Melissa McCarthy is flink aan de weg aan het timmeren. Voorheen zat ze al in series als Gilmore Girls en de film Bridesmaids, waar ze bijrollen had. Inmiddels schittert ze echter zelf in de hoofdrol. Van series als Mike and Molly tot aan The Heat, naast Sandra Bullock, Identity Thief naast Jason Bateman en nu in Spy naast pretty boy Jude Law en spierbundel Jason Statham. Hoewel de laatste drie er allemaal mee te maken hebben dat ze als ‘agent’ fungeert, betekent dat gelukkig niet dat haar films over een kam te scheren zijn. Lees hier de recensie van Spy door Immy Verdonschot. 

Titel: Spy
Regisseur: Paul Feig
Scenario: Paul Feig
Cast: Melissa McCarthy, Jason Statham, Jude Law, Rose Byrne, Bobby Cannavale, Allison Janney, 50 Cent, Morena Baccarin
Speelduur: 120 minuten
Genre: Komedie
Release: vanaf 4 juni 2015 in de bioscoop

Recensie Spy

Susan Cooper (Melissa McCarthy) is een pretentieloze analist bij de CIA en de miskende held achter vele gevaarlijke operaties. Maar als haar partner (Jude Law) plotseling verdwijnt en een andere topagent (Jason Statham) in opspraak raakt, verruilt ze haar kantoorbaan voor die van infiltrant. Om de mensheid voor een ramp te behoeden, begeeft ze zich in de wereld van een dodelijke wapenhandelaar.

Lachen met Melissa

Melissa McCarthy is een ware komiek. Dat schemerde al een heel klein beetje door in de serie Gilmore Girls, maar pas met Bridesmaids kwam het filmpubliek erachter. Wat McCarthy zo goed doet, is zelfspot en sarcasme. Zij weet dit als geen ander over te brengen, zonder dat het plat of geforceerd aanvoelt. Het maakt niet uit of dat de grappen betrekking hebben op haar uiterlijk, of dat het in de dialoog zit. Deze vrouw heeft namelijk een ge-wel-dig gevoel voor timing. En dat blijkt niet alleen uit teksten die ze goed kan overbrengen, maar ook uit de daarbij passende gezichtsuitdrukkingen. Het zorgt er gegarandeerd voor dat je meerdere malen tijdens de film dubbel ligt van het lachen. Wel een waarschuwing: Heb je de trailer namelijk al gezien, dan zitten daar ook al behoorlijk wat grappen in verwerkt. De film biedt gelukkig veel meer dan alleen die grappen – wat lang niet altijd het geval is bij films – maar daardoor kunnen ze tijdens het kijken van de film net wat minder overtuigend overkomen.

56031693_67642_Still_7_s-high

Sterrencast

McCarthy is echter niet de enige ster van de film. Zo zet Jude Law zijn charmante zelf neer, met een vleugje humor. Jason Statham is zijn gewelddadige zelf, maar ook hij weet behoorlijk met zichzelf te spotten. Wat niet alleen uit zijn geweldige monologen af te leiden is, maar zeker ook uit zijn bizare undercover-looks. Daarnaast heb je Allison Janney die altijd sterk is in haar rollen, en Rose Byrne, waar je ook altijd van kan genieten. Zeker in deze rol. Verrassingen van de film zijn Morena Baccarin, die zoals altijd weer even charmant is, en Miranda Hart. De chemie tussen Hart en McCarthy is heerlijk. De timing van die twee is geweldig en het kan niet anders dan dat je gaat genieten van hun gesprekken. Tussen al deze personages is er eigenlijk een goede dynamiek. En het feit dat de cast deels Brits en deels Amerikaans is, pakt alleen maar in hun voordeel uit. Of je namelijk van Britse humor houdt, of van Amerikaanse, in Spy krijg je het allebei.

Power couple

Sinds Bridesmaids hebben McCarthy en regisseur Feig samen gewerkt aan The Heat, nu Spy, en straks Ghostbusters. Het zal dus geen verrassing zijn dat deze twee goed samenwerken. Want achter iedere geweldige film, schuilt ook een geweldig script. Feig heeft deze film niet alleen geregisseerd, maar ook geschreven. En dat heeft hij ontzettend goed gedaan. Alle personages zijn uit zijn brein gekomen en alle vermakelijke dialogen komen van hem. Van het sarcasme van verschillende personages in de film, tot aan de onderliggende liefdesperikelen en de heerlijke heldenverhalen. Het is zijn gevoel van humor die de film zo sterk maakt en waarschijnlijk ook zijn kennis van McCarthy waardoor hij haar rol zo goed heeft kunnen schrijven.

56031693_67638_Still_5_s-high

De verschillende gezichten van McCarthy

Wat verder opvalt aan de film is dat McCarthy eigenlijk meerdere personages speelt. Ja, ze gaat undercover. Daar draait de film om. Maar waar ze begint als een schuchtere analist die min of meer alleen maar achter haar bureau zit, groeit ze van kattenvrouw uit tot een durfal die er alles aan doet om haar missie te volbrengen. Wanneer je erop gaat letten is het dan ook bewonderenswaardig hoe snel McCarthy van het ene in het andere personage over kan gaan. Het meest vermakelijke blijft de omschakeling van het sarcastische alter ego, die niemand over zich heen laat lopen, naar haar oorspronkelijke personage die liever haar mond houdt.

 

De kelder

Wat misschien een keer leuk is, maar daarna al snel gaat vervelen is ‘de kelder’. Dat is de plek van waaruit de analisten hun CIA-agenten bijstaan. Om het verschil in ‘rang’ duidelijk te maken is het een running gag dat er continue ongedierte rondloopt (of vliegt), wat soms hun werk in de weg komt te staan. Het idee is wel aardig, maar als je het een keer hebt gezien, is het moeilijk om dit steeds vermakelijk te houden. Helaas is dit een van de punten waarop de film net even wat minder humoristisch overkomt en waardoor het enigszins het vlotte ritme onderbreekt.

Komediefilms zijn altijd lastig om te recenseren, want iedereen heeft een eigen smaak qua humor. Spy is zeker geen platte komedie, maar biedt veel en veel meer. Het makkelijkste advies is waarschijnlijk om te zeggen dat als je McCarthy grappig vindt, deze film je ook zal bevallen. Het is een goed geschreven script, met een heerlijk diverse cast en vermakelijke personages, waarvan je velen nog niet op deze manier grappig hebt gezien.

Xoxo,

Immy.