Recensie | The Babysitter: Killer Queen (Ray Doetjes)

Drie jaar na het origineel is er een vervolg gekomen op de Netflix original The Babysitter! Hebben Netflix en regisseur McG deze enorme verrassingshit een waardige opvolger gegeven? Lees het hier in de recensie van The Babysitter: Killer Queen door Raymond Doetjes.

Titel: The Babysitter Killer Queen
Regisseur: McG
Cast: Bella Thorne, Leslie Bibb, Emily Alyn, Ken Marino, Robbie Amell, Judah Lewis, Jenna Ortega, Hana Mae Lee, Andrew Bachelor, Amanda Cerny, Maximilian Acevedo, Amber Pauline
Scenario: McG, Dan Lagana
Genre: Horror/komedie
Speelduur: 101 minuten
Netflix release: 10 September 2020

Op 13 oktober 2017 konden Netflix-abonnees voor het eerst kennismaken met Cole “The Nerd” (Judah Lewis) en zijn super hete oppas Bee (Samara Weaving). Zij waren de hoofdpersonages van The Babysitter, een type horrorkomedie dat we sinds de jaren 80 niet meer hadden gezien. Het was namelijk een film met een boel Sam Raimi-achtige horror en komedie erin. Vandaar dat hij door de 80s horror fans direct  werd omarmd. Het was dan ook een kwestie van tijd voordat Netflix een vervolg zou maken.

PLOT

De film start 2 jaar na het eerste deel. Cole krijgt medicatie en therapie tegen zijn waanideeën; aangezien niemand zijn lugubere verhaal van de “Moordende oppas” gelooft. Doordat Cole zich blijft vasthouden aan zijn ‘waanideeën’ zien zijn ouders geen andere optie dan hem naar een school te sturen met psychiatrisch toezicht. Wanneer Cole dit ontdekt besluit hij samen met Melanie (zijn buurmeisje) om te spijbelen en gaan ze samen naar een rave ergens in de woestijn. Daar valt hij opnieuw met zijn neus in de boter… euhmm het bloed. Cole komt wederom oog in oog te staan met zowel een nieuwe als de oude Duivelse Sekte. Samen met het nieuwe meisje uit de klas moet hij opnieuw de sekteleden verslaan en zichzelf en zijn nieuwe klasgenoot redden uit deze duivelse waanzin.

The Good

Ik heb lang naar dit vervolg uitgekeken, want The Babysitter was voor mij destijds absoluut een aangename verassing. De hele look en feel van de film is nog hetzelfde. Er zitten leuke film referenties in, zoals Deliverance, Terminator 2 als ook Cabin in The Woods en een knipoog naar The Evil Dead en The Naked Gun.

Ook deze keer laat de film op een cruciaal moment een hit van Queen horen. Dit keer ‘Killer Queen’. Toch heeft het niet zo een impact als bij ‘We Are The Champions’ in het eerste deel, wanneer Cole de pooierbak van de vader van Melanie steelt.

The Babysitter Killer Queen recensie

Daarnaast is het acteerwerk van Judah Lewis nog steeds consistent. Echter is het deze keer Andrew Bachelor – die de rol van John vertolkt – die de show steelt. Deze man heeft gelukkig meer speeltijd dan in de eerste film, waarin ik erg om hem moest lachen. Helaas moest hij, zoals in een cliché jaren 80 horrorfilm, als “donkere man”, de bietenbrug op. Nu is hij gelukkig veel langer van de partij en brengt nog wat sjeu en komedie aan wat anders helemaal een zinkend schip was.

The Bad

Het vervolg The Babysitter: Killer Queen brengt absoluut geen verassingen met zich mee en voelt heel erg lui en inconsistent aan. Het scenario zit erg slordig in elkaar, waardoor de hele film als los zand aanvoelt.

De kracht van de eerste film was de totale verbazing van de onvoorziene momenten en het diepe verraad tussen twee vrienden. In het vervolg ontbreken dit soort verrassende momenten – iets dat zou moeten verbazen, zie je al van een kilometer aankomen. En tot overmaat van ramp verklapt de filmposter ook veel te veel. De aanpak van dit vervolg is dan ook een klassieke, luie Amerikaanse aanpak: “Neem alles wat goed en leuk was uit het origineel. Maak dat veel grootser, totdat het bijna ridicuul is en herhaal het dan zo vaak mogelijk!” Het is een keer leuk om iemand spontaan te zien exploderen maar als dit continue gebeurt wordt het ernstig voorspelbaar en saai.

Judah Lewis is inmiddels een volwassen kerel geworden en hij past niet meer in de rol van een ”nerdy kid”. Ik zag geen fragiel slap jongetje, maar een jong volwassen vent met een kaaklijn die zo scherp is dat je er kaasblokjes mee kunt snijden. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ondanks hij hier een gevarieerdere rol heeft dan in het origineel, hij er niet echt zijn ei in kwijt kon. Voeg daar aan toe dan Samara Weaving (Bee) niet meer prominent aanwezig is en de ingrediënten voor het succes van de eerste film zijn weg.

The Ugly

De trouwe lezer zal weten dat ik dol ben op splatter effects in horror, vooral in een komische context. Het mooiste voorbeeld uit het eerste deel was de manier waarop Bee het hoofd van de cheerleader (Bella Thorne) eraf schoot. Perfect gedaan! Dit gebeurt in het vervolg echter continue waardoor je er de klok op gelijk kunt zetten. De scenes waarin de bloedspetters iemands gezicht raken zijn wel Sam Raimi-nesque prachtig. Maar de daadwerkelijke shots van het slachtoffer zijn heel erg CG en niet erg mooi gedaan. De CG bloedspatten lijken af en toe namelijk net uit After Effects te komen.

Om het erger te maken, lijkt het erop alsof Samara Weaving in eens 2 dagen vrij had om toch nog aan deze productie mee te kunnen werken. En McG toen vol enthousiasme riep: Schrijf snel even wat scenes voor haar!” Waarna de schrijver vervolgens wat shit schreef ter aanvulling op de reeds enorme hoop shit die het scenario is. Hierdoor voelen de scenes van Bee heel erg fake aan en haar scenes hebben geen belangrijke inhoud of daadkracht voor het verhaal. En ze ziet er in sommige shots erg ongezond uit, heel erg akelig dun in het gezicht.

Conclusie

Deze film had zonder een prominente rol voor Samara Weaving – en met dit slappe eenvoudige script – nooit geproduceerd mogen worden. McG staat al niet zo bekend om het maken van goede films, en wordt vaak gekenmerkt als een hit-or-miss regisseur. Waar The Babysitter een absoluut meestwerkje was in dit genre is het vervolg een absolute misser. Ja, je kunt zo nu en dan wel grinniken en genieten van wat gore maar het voelt voor de rest heel erg leeg aan. Waar ik The Babysitter een keer of 5 heb gekeken, zal ik deze film niet snel terug willen zien.

Wat men in de showbizz wereld eens moet gaan leren, is dan een succes film niet altijd een vervolg hoeft te hebben. Vooral als een van de belangrijkste elementen (in dit geval Samara Weaving) mist.

★★☆☆☆

Raymond Doetjes – Subliminal Artist productions