Recensie | The Goldfinch (Kimberly van Niele)

Elke legendarische roman kan de basis bieden voor een goede film. Tenminste, als de filmmakers wat risico’s durven te nemen en niet een één-op-één verfilming durven te maken. Dat kan in de meeste gevallen gewoon niet. Filmmakers moeten de vrijheid durven nemen zelf een goed verhaal te maken dat weliswaar de hoofdgedachte van het boek bevat, maar ook volledig op zichzelf te zien is. Het is ook een eeuwig dilemma. Want fans van het boek hopen toch de hoogtepunten uit hun geliefde verhaal vertaalt te zien op het witte doek. Toch is film een heel ander medium en niet elke geschreven pagina vertaalt goed naar bewegend beeld. Zo ook met Donna Tartt’s verfilming van het geliefde boek The Goldfinch die maar liefs 784 pagina’s bevat. Het rijke verhaal uit haar roman is nu in een amper 2.5 uur durende film gepropt. De potentie van de film druipt ervanaf, maar uiteindelijk voelt het als film toch een beetje onsamenhangend en vergezocht.

Titel: The Goldfinch
Regisseur: John Crowley
Scenario: Peter Straughan
Cast: Ansel Elgort, Oakes Fegley, Aneurin Barnard, Finn Wolfhard, Sarah Paulson, Luke Wilson, Jeffrey Wright, Nicole Kidman
Speelduur: 149 minuten
Genre: Drama

Het Plot

Op 13-jarige leeftijd maakt Theo (Oakes Fegley), een jongetje uit New York, een groot verlies mee. Tijdens een bezoekje aan het Metropolitan Musem raakt hij kort zijn moeder kwijt. Slechts enkele minuten voordat er een bomaanslag plaatsvindt die zijn moeder doodt. Theo overleeft de aanslag en we kijken mee hoe hij het grote verlies van mijn moeder probeert te verwerken.

Centraal in het verhaal staat het Het Puttertje (oftewel The Goldfinch), geschilderd door de Nederlandse kunstenaar Carel Fabritius. Dit was het laatste schilderij waar Theo naar keek voordat de bomaanslag plaatsvond. Hij begint een bijzondere band met het schilderij te krijgen die hem uiteindelijk een doel in het leven geeft.

Een bijna perfect plaatje

Er zijn een paar dingen die The Goldfinch erg goed doet. De cinematografie is bijvoorbeeld echt prachtig. Het is duidelijk te zien dat er hoog is ingezet op deze typische Oscar Bait film. In alles oogt het als de perfecte dramafilm: prachtige filmlocaties, een grote sterrencast, en natuurlijk de verfilming van een bestseller.

Dit alles bij elkaar leek een garantie voor succes. Het verhaal achter dit perfecte plaatje heeft echter niet genoeg substantie. Ondanks de grote sterrencast van “bijpersonages” (Nicole Kidman, Sarah Paulson en Luke Wilson) maakt het geheel weinig indruk. We zien deze personage leuk opkomen, maar verder dan de introductiefase gaat het niet echt. Hierdoor heb je vooral te maken met typetjes waarin je misschien wel meer potentie ziet, maar waarvan er uiteindelijk geen pay-off van plaatsvindt.

Ik kan me goed voorstellen dat dit alles perfect samenkomt in het boek, maar dat er in het krappe filmformat niet genoeg tijd en ruimte is om al deze personages tot hun recht te laten komen. Dat doet me dan ook afvragen of het passender was de film uit te brengen in een miniserie.

Een groot deel van de film draaide rondom de jonge versie van Theo, erg leuk gespeeld door de jonge Oakes Fegley. Normaal gesproken vind ik kindacteurs een beetje cringy en ik moet zeggen dat deze film ook zijn momentjes had. 13-jarige kids die doodleuk zeggen dat hun favoriete schrijver Edgar Allan Poe is vind ik toch een beetje pocherig. Maar Fegley deed het erg leuk en ik vond het oprecht interessant om te kijken hoe het jochie met zijn posttraumatische stress omging. Ook Finn Wolfhard (Stranger Things) laat zien dat het een rijzende ster in Hollywood is. Zijn accent liet wat aan de wensen over, maar afgezien van dat vond ik zijn avontuur met Fekley veruit het interessantste uit de hele film.

Ik denk dat velen naar de bioscoop gaan en intens van deze film gaan genieten. Het oogt aan alle kanten de perfecte dramafilm. Maar de ervaren filmkijker ziet hier en daar wel dat het allemaal niet feilloos samenkomt. Het is een verzameling van momentjes, typetjes en vergezochte situaties die uiteindelijk niet helemaal goed samenkomen. Als filmkijker voel je echt dat hier een groter verhaal achter schuilt. Ondanks zijn lange 149 minuten krijg je als kijker toch niet alles mee, waardoor de vele belangrijke mensen uit Theo’s leven maar een oppervlakkige indruk achterlaten. Het gevolg is dat je uiteindelijk niet met een heel voldaan gevoel de zaal uit loopt. Eén ding is wel zeker, na het zien van deze film ben ik erg nieuwsgierig geworden naar het boek.

★★★☆☆

Kimberly van Niele