Recensie | The Hangover Part III (Glenn Abbink)

The Wolfpack is terug voor hun laatste avontuur. Acteurs Bradley Cooper, Zach Galifianakis, Ed Helms, Justin Bartha, Ken Jeong gaan weer terug naar Las Vegas om het verleden voor altijd achter zich te kunnen laten. The Hangover Part III is het ‘epische’ slot van de trilogie. Na de release van The Hangover Part II werd er meteen gesproken over een derde deel. Alhoewel part II $586 miljoen wereldwijd ophaalde klaagde het publiek toch dat de film een simpele remake was van het eerste deel. Om het filmpubliek tevreden te stellen heeft regisseur en medeschrijver Todd Phillips een nieuwe richting voor het derde deel gekozen. Deze keer is er geen trouwpartij en geen vrijgezellenfeest.

Titel: The Hangover Part III
Regisseur: Todd Philips
Hoofdrollen: Bradley Cooper, Ed Helms, Zach Galifianakis, Ken Jeong, Justin Bartha, Heather Graham en John Goodman
Scenario: Todd Phillips, Craig Mazin
Genre: Komedie
Speelduur: 100 min
Release: vanaf 30 mei 2013 in de bioscoop

Het narratief van de film start grofweg twee jaar na de gebeurtenissen in het tweede deel. De Wolfpack, Phil (Bradley Cooper), Stu (Ed Helms), Doug (Justin Bartha) en Alan (Zach Galifianakis), is volledig bijgekomen van hun eerdere belevenissen. Ze leven inmiddels een normaal leven. Alan is in rouw na het overlijden van zijn vader en wordt door zijn drie vrienden naar een revalidatiecentrum gebracht. Plots worden ze op een zijspoor getrokken door de gangster Marshall (Goodman), die wil dat ze Mr. Chow (Jeong) opsporen. Volgens Marshall heeft hij namelijk $21 miljoen van hem gestolen.

The Hangover Part III is de grootste cashcow uit het recentelijk Hollywood-geheugen. Men neemt een bekende titel en de personages uit de eerdere films en stuurt ze op een soort van avontuur met gangsters, goudstaven, ontvoeringen, inbraken en skydivers. Het lijkt alsof Phillips is gaan koken met allerlei gerechten die hij lekker vindt, hopend op een lekkere maaltijd. Hij probeert elk Hollywoodgenre in de film te verwerken en te parodiëren, maar in plaats van een smakend geheel komt er een flauwe, schizofrene mengelmoes uit. Wat is deze film eigenlijk? Het voelt alsof de film geschreven is om met elk stukje dialoog de lachers op de hand te krijgen. Zelfs de muziek, die normaliter de actie op het scherm moet omlijsten en versterken, is vaak over-the-top, in-your-face, en ‘episch’. Daarmee is het ook uit op komisch bejag, maar het is niets meer dan pastisch. Dit alles zorgt voor een overkill aan humor, maar helaas slaat het grootste deel van de grappen de plank volledig mis.

The Hangover Part III

Ik ben nooit een grote fan geweest van de Hangover films, maar ik snap wel wat de aantrekkingskracht was van de eerste film. Van deel twee was ik niet erg onder de indruk, door het letterlijk kopiëren van het narratief uit deel één. Maar ik was onthutst na het zien van The Hangover Part III; een zelfvoldane, hersenloze film die de personages door het slijk trekt. Het grootste deel van de cast is naar de achtergrond verdwenen. Zo is Doug bijna heel de film afwezig en Phil en Stu spelen tweede viool. De focus van de film ligt vooral op Alan en Chow. Laatstgenoemde krijgt overdreven veel screen time voor zijn vervelende, homofobische, racistische schtick. Het ergste hiervan is dat het personage (en zijn stem) na vijf minuten al gaan irriteren. De rest van de cast lijkt enkel terug te keren omdat ze hun hypotheek moeten betalen.

The Hangover Part III valt niet te kwalificeren als komedie en stapt af van de formule van de serie. In plaats daarvan krijgt de kijker echter niets boeiends terug. De film is veruit het zwakste deel uit de trilogie. Phillips had met de eerste film een hit in handen, maar hij slaagt er niet in die lijn voort te zetten. Met deze afsluiting proberen hij en de studio te teren op de bekendheid van het concept van de reeks en de titel, en proberen ze alsnog geld uit de zakken van de bezoeker te trekken. De film heet The Hangover, en nu weet ik waarom; je loopt als kijker de bioscoop uit met een kater en vraagt je af welke dranken je allemaal door elkaar hebt gedronken…

★★☆☆☆

That’s all for now,

Glenn Abbink