Recensie | The Interview (Sandro Algra)

Toen ik enkele maanden geleden de eerste trailer van The Interview zag wist ik bijna zeker dat ik deze film niet wilde zien. ‘Twee Amerikaanse journalisten krijgen de taak om de leider van Noord Korea om te leggen’, dat is een leuk idee voor een scherpe politieke satire. Wat ik echter vooral uit de trailer haalde was dat het om een stoner-komedie zou gaan met een flinke dosis onderbroekenlol (dat is ook het eerste wat je zou verwachten met Seth Rogen als regisseur). Als je in het afgelopen najaar het nieuws een beetje hebt gevolgd is de controverse rond deze film je waarschijnlijk niet ontgaan. Sony Pictures werd het slachtoffer van diverse cyberaanvallen waarbij verschillende digitale kopieën van onuitgebrachte films werden gehackt en verspreid. Naar verluid is een deel van deze aanvallen uitgevoerd op bevel van de Noord Koreaanse regering. Door terreurdreigingen durfden vele bioscopen het niet aan om The Interview nog te vertonen. Sony leek in eerste instantie zelfs bereid om de film helemaal niet uit te brengen. Dit leidde tot veel protest en een enorm toegenomen belangstelling -ook bij mij- om deze film te zien. Blijkbaar klopt de uitspraak: ‘Slechte publiciteit is ook publiciteit’.

Titel: The Interview
Regisseur: Seth Rogen, Evan Goldberg
Scenario: Dan Sterling
Cast: James Franco, Seth Rogen, Lizzy Caplan, Randall Park, Diana Bang
Speelduur: 112 minuten
Genre: Komedie
Release: vanaf 29 januari 2015 in de bioscoop

Een nucleaire dreiging

De eerste tien minuten vormen misschien wel het hoogtepunt van de film. De toon wordt meteen gezet wanneer een schattig Noord Koreaans meisje een vrolijk liedje zingt op een militaire basis. Op het eerste gezicht lijkt dit een relatief onschuldig tafereel, maar in de ondertitelingen lees je dat ze in gruwelijk detail beschrijft hoe haar regering de westerse beschaving hoopt te vernietigen. Dan wordt op de achtergrond plotseling een raket gelanceerd.

Ondertussen is journalist Dave Skylark (James Franco) bezig een live-interview af te leggen met rapper Eminem in de talkshow Skylark Tonight. Hij confronteert de rapper met de omstreden homofobische inhoud van zijn songteksten maar is vervolgens sprakeloos wanneer Eminem onverwacht uit de kast komt. De hele redactie barst uit in euforie door het verkrijgen van deze grote primeur. Andere nieuwszenders lijken geen belangstelling te tonen in dit onderwerp. Hun ogen zijn nog altijd gericht op de kernproeven van Noord Korea. Met zijn meest geavanceerde nucleaire wapens is de regering van Kim Jong-un (Randall Park) er praktisch toe in staat om het Amerikaanse vasteland direct te treffen.

Aaron Rapoport (Seth Rogen) is al tien jaar producent van Skylark Tonight. Het is zijn ambitie om serieuzere onderwerpen te behandelen dan roddels en pikante onthullingen over het privéleven van beroemdheden. Na een lange discussie komt Dave op een bizar idee: “Ik lees net dat Kim Jong-un fan is van onze show, waarom interviewen we hem niet!?”. Tot ieders verbazing weet Dave zijn plan waar te maken: Kim Jong-un gaat akkoord met een exclusief interview, mits Dave en Aaron bereid blijken aan zijn voorwaarden te volden en hem in Noord Korea opzoeken. Haast alle Amerikaanse media bespotten het feit dat zulke onbekwame journalisten deze taak op zich durven te nemen. De CIA ziet echter een gouden kans: Aaron en Dave worden benaderd met het voorstel om Kim te liquideren en een einde te maken aan de Noord Koreaanse dreiging…

Een onzekere tiran

Het kost opvallend weinig moeite om Dave en Aaron over te halen deze gevaarlijke en moreel bedenkelijke missie te accepteren. Aaron maakt in eerste instantie nog bezwaar. Dergelijke dilemma’s waarmee hij voortdurend wordt geconfronteerd maken van hem nog enigszins een interessant personage. Dave is daartegen nogal… dom, ik kan eigenlijk geen ander woord bedenken om hem te beschrijven. Hij heeft een naïef karakter en is daardoor makkelijk te manipuleren. De humor in dit personage schuilt grotendeels in de achterlijke (soms politiek incorrecte) opmerkingen die hij maakt. Sommige van deze opmerkingen zijn nog best leuk, zoals wanneer hij duidelijk maakt nog nooit van Jozef Stalin te hebben gehoord: “In mijn land spreken we het uit als STALLONE…”. In de meeste gevallen landen de grappen echter niet of nauwelijks. Hij heeft steeds de neiging om door andere mensen heen te praten en aan één stuk door onzin uit te kramen, en daar word je als kijker al gauw moe van.

Kim Jong-un wordt in de film vooral neergezet als een kinderachtig mannetje dat wanhopig zijn onzekerheid probeert te verbergen. Dat doet hij door zich richting de buitenwereld voor te doen als een intimiderende tiran. Het is best een passende manier om de spot te drijven met zo’n meedogenloze dictator, maar valt deze aanpak origineel te noemen? Charlie Chaplin deed het al in 1940 met The Great Dictator. Britse spotprenten van twee eeuwen geleden maakten dezelfde grappen over Napoleon (niet voor niets spreekt men van een ‘Napoleoncomplex’: de neiging om te overcompenseren als gevolg van minderwaardigheidsgevoelens). Misschien schuilt hier wel een kern van waarheid in: het zou me niet verbazen als sommige beroemde dictators inderdaad dergelijke trekjes vertoonden in hun privéleven. Het was dan ook niet verkeerd geweest als deze film op een leuke manier was omgegaan met dit beeld van een kwetsbare Kim Jong-un. Helaas kiest de film op den duur toch voor het meest voor de hand liggende cliché: Dave raakt bevriend met Kim en begint te twijfelen aan zijn missie. Eigenlijk hoef je niet eens het begin van deze film te zien om deze plotwending te voorspellen.

Spotten met Noord Korea? Dat doen die mensen al met zichzelf…

Na een redelijk sterke opbouw verliest de The Interview grotendeels zijn kracht zodra het plot daadwerkelijk om het moordcomplot begint te draaien. Slechts een derde van de grappen werkt. Dat komt deels door de oppervlakkige personages, maar ook het tempo van de film lijkt niet echt mee te werken. De ene scene loopt veel te lang door terwijl de andere weer in sneltreinvaart verloopt en chaotischer gemonteerd is dan een videoclip van Lady Gaga.

Als politieke satire heeft deze film weinig nieuws te melden over het gekozen onderwerp, en dat terwijl er een aantal sterke ideeën in het plot verwerkt zitten. Zo is het algemeen bekend dat Kim fan is van verscheidene westerse artiesten (volgens de film Katy Perry). De vriendschap die hij ontwikkelt met Dave doet ook veel denken aan zijn relatie met de Amerikaanse basketballer Dennis Rodman. Het grote probleem is dat iedereen tegenwoordig grappen maakt over Noord Korea. Dat de bevolking daar te horen krijgt dat hun leider nog nooit heeft gepoept of geplast is niet iets wat de filmmakers hebben bedacht: dat staat in de officiële biografieën van de Kims! Je hebt geen film van anderhalf uur nodig om dezelfde grappen terug te horen die je ook op online blogs kunt lezen. Het feit dat de Noord Koreaanse regering bereid leek om een filmstudio te bedreigen voor een film van dit type (op zichzelf al een absurd scenario) is natuurlijk een grote inschattingsfout gebleken. Gefeliciteerd Kim! Het is jou gelukt om een film die anders al snel in vergetelheid was geraakt in een sensatie te veranderen. Mocht jouw regering ten val komen kun je altijd nog aan de slag als Hollywood-producent.

Sandro Algra