Recensie The Lost Daughter | Maggie Gyllenhaal zet moederschap op zijn kop

Op de valreep van het jaar komt actrice Maggie Gyllenhaal met haar regiedebuut The Lost Daughter naar Netflix. Een intelligente film over moederschap en verantwoordelijkheden. Met een uitstekende Olivia Colman die de complexe Leda vol menselijkheid blaast en een intrigerend verhaal met revelaties die nog weinig zijn behandeld op film. The Lost Daughter is een opmerkelijk genuanceerde film wiens provocerende boodschap je nog dagenlang bijblijft. Lees hieronder de recensie van de film The Lost Daughter door Roan Andrée.

Titel: The Lost Daughter
Regisseur: Maggie Gyllenhaal
Cast: Olivia Colman, Dakota Johnson, Jessie Buckley, Ed Harris, Peter Saarsgaard, Paul Mescal
Scenario: Maggie Gyllenhaal, naar het gelijknamige boek van Elena Ferrante
Genre: Psychologische thriller
Speelduur: 122 minuten
Release: 31 december 2021

Kijk The Lost Daughter op Netflix

Recensie The Lost Daughter

“Zal ik uw bed in de schaduw tillen?” Vraagt de strandhulp aan Leda (Olivia Colman) die op een nagenoeg verlaten strand ligt te dutten in de brandende zon. Ze kijkt hem met een scheef gezicht aan. “Vooruit”, zegt ze waarna hij haar ligbed in de schaduw van een parasol legt. Genietend van haar rust op het idyllische strandje, klinkt in de verte het brommende geluid van een motor. Tegenover haar in de zee ziet ze een matzwarte motorboot bomvol mensen. Haar oase van rust verandert wanneer de boot aanmeert en een Amerikaanse familie, met gillende kinderen, luidruchtig het strand overneemt. De gepijnigde blik op Leda’s gezicht zegt alles, daar gaat haar zorgeloze vakantie.

Taalwetenschapper Leda Caruso is met een koffer vol boeken op werkvakantie naar een Grieks eiland waar ze werkt aan een nieuwe paper. In haar eentje geniet ze van de kalmte in haar huisje en op het zonovergoten strand. Wanneer die rust wordt verstoord, laat Leda zich niet kennen en bakent haar grenzen af. Of ze wil verkassen van haar bedje? “Nee, ik lig hier prima.” Of de conciërge even de airco aan zal zetten? “Nee, ik wil de frisse buitenlucht.” Of wanneer diezelfde conciërge bij haar aanschuift in het restaurant, “Mag ik alsjeblieft verder met mijn eten?” Alles gaat volgens haar eigen voorwaarden. Maar de kennismaking met moeder Nina (Dakota Johnson) en haar dochter Elena brengt pijnlijke, onverwerkte, herinneringen terug voor de zelfstandige Leda.

Herinneringen aan Leda’s eigen tijd als moeder van twee jonge dochters, Bianca van vijf en Martha van zeven jaar oud. In flashbacks gesprankeld door de film zien we de jonge Leda die haar werk en studie combineert met het moederschap en een veeleisende relatie. En die werelden botsen vaker dan eens. In frustratie vloekt ze tegen haar kinderen of slaat ze een ruit aan diggelen. Om Leda te quoten: “Het voelt alsof ik ieder moment op ontploffen sta.” Olivia Colman zet wederom een magistrale acteerprestatie neer. Maar Jessie Buckley’s vertolking van de jongere versie van de wetenschapper verdient ook veel lof. Naadloos lijken de twee hetzelfde persoon met twintig jaar leeftijdsverschil. Niet alleen op het uiterlijke niveau, maar juist in de manier van praten, bewegen, het rollen van de ogen en hoe ze geïrriteerd raken. Tussen het werk van de twee actrices valt geen naald te krijgen, dit is acteren van de bovenste plank.

De titel The Lost Daughter doet vermoeden dat er een kind verdwijnt en de film een zoektocht wordt om het meisje terug te vinden. Dat klopt, maar de verdwenen dochter wordt binnen enkele minuten teruggevonden en loopt later niet nogmaals weg. Dit incident is een slimme afleidingsmanoeuvre voor de echte hoofdrolspelers van de film: atypische moeders. Gyllenhaals regiedebuut ontvouwt zich helemaal niet als een mysterieuze detectivethriller. Nee, The Lost Daughter is een karakterstudie van vrouwen die moeite hebben met het moederschap en de verwachtingen en verantwoordelijkheden die daarmee gepaard zijn. Dames die voor zichzelf moeten kiezen. Hoe egoïstisch dat ook lijkt, is het verre van onbegrijpelijk.

Leda is tot op een zekere hoogte ook helemaal geen sympathiek filmpersonage. Niet iedereen is gemaakt voor het moederschap, en kinderen kunnen volgens haar een verdrukkende verantwoordelijkheid zijn. Leda omschrijft zichzelf gedurende de film als een “Onnatuurlijke moeder.” Haar façade van onverschilligheid en zelfstandigheid maakt Leda een complex karakter die door haar onvoorspelbaar gedrag constant blijft boeien. In jonge moeder Nina, met haar altijd huilende dochter, vindt ze herkenning. Een herkenning die ze tot op heden wegstopte om haar levenskeuzes niet onder ogen te hoeven komen.

The Lost Daughter is een unieke film omdat het vanzelfsprekend geachte moederinstinct op zijn kop wordt gegooid. Het scenario wint ontzettend veel door vragen te stellen als “Is mijn carrière eigenlijk niet belangrijker dan de verantwoordelijkheid voor mijn kinderen?” en “Wat als ik mijn kind soms wel kan doodwensen?”. Het zijn onuitgesproken gedachtes die The Lost Daughter katapulteert naar nog onontdekte plekken in de wereld van film. Voor haar regiedebuut is Maggie Gyllenhaal met vlag en wimpel geslaagd. Als dit een voorbode is, kan zij wel eens een van de interessantste filmmakers van de komende jaren worden.

★★★★☆

Roan Andrée

Kijk The Lost Daughter op Netflix

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.