Recensie | The Mandalorian (Rafael te Boekhorst)

Ben je een Star Wars fan? Ik wel. Heb je de serie The Mandalorian al gezien? Nee? Gewoon kijken. ‘t Is echt goed. Geloof me.

Titel: The Mandalorian
Cast: Pedro Pascal, Gina Carano, Carl Weathers, Nick Nolte, Taika Waititi, Werner Herzog, Giancarlo Esposito
Scenario: Jon Favreau
Genre:  Science fiction, actie, avontuur
Te zien vanaf: 11 november op Disney+

Je denkt misschien: de onbewerkte Episodes 4, 5 en 6, dus de oudste Star Wars-films, waren en zijn simpel weg de beste films van de hele Star Wars-saga. Ik zeg je: dat klopt, maar The Mandalorian sluit behoorlijk goed aan bij de stijl van die films. Je denkt misschien: Najaaa, ik weet niet… Episode I ging ook nog wel, toffe woestijnrace, maar Episode II … Attack of the Clones… nou… daar heb ik geen goed woord voor over … die lelijke computersimulaties (CGI) jugh… en de laatste Star-Wars-achtige voortbrengsel van Walt Disney … nou…. Een regelrechte vernietiging van mijn jeugd… Ik zeg je: ik begrijp je volledig. Maar ik geloof dat Walt Disney eindelijk door heeft hoe ze goede Star Wars films zouden kunnen maken. Tenminste, het is met The Mandalorian echt goed gelukt.

Ben je nou nog steeds aan het twijfelen? Dan helpt dit je misschien: deze serie is gelukt, o.a. doordat er  gewoon een echte erudiete, cultuur-kennende, boosaardig-goede, welbespraakte, poëtisch-filosofische filmmaker en Duitse acteur in deze serie heeft meegespeeld: Werner Herzog. En Werner heeft Walt Disney even wat lesjes gegeven in het maken van echte films. Ten eerste heeft hij de casting crew eraan herinnerd dat computersimulaties in Star Wars oerlelijk uitpakken en dat echte filmmakers, zoals Werner, geen moderne special effects gebruiken, denk bijvoorbeeld aan zijn film Fitzcarraldo en aan Burden of Dreams, de documentaire over de set van Fitzcarraldo. “You are cowards,” zei Werner tegen die Walt Disney Crew. En daarna zagen ze ervan af CGI te gebruiken. O yeah!

Ten tweede speelt Herzog een wel-bespraakte rol in de film, die vol zit met kleine referentietjes naar zijn eigen films. Werner speelt “the client”, een boosaardig personage. In de laatste episode vraagt the client aan the Sith: “It is good to restore the natural order of things after a period of such disarray. Don’t you agree?” Iedereen die Grizzly Man gezien heeft zou zich dan aan het volgende citaat van Werner Herzog kunnen herinneren: “I believe the common denominator of the universe is not harmony, but chaos, hostility and murder.” Oeee… nu begint het wel spannend te worden of niet? Als je nu genoeg hebt gehoord raad ik je aan de rest van deze recensie niet te lezen. Dan heb je minder spoilers!

Lees ook een spoiler-vrije recensie van de eerste aflevering

Dat ik The Mandalorian ben gaan kijken was puur noodlot. Of toeval. Whatever you like. Het ging zo: op een goede avond hing ik bij wat vrienden rond, dronk een biertje en besloot toen, tegen beter weten in, Star Wars en Walt Disney weer een kans te geven. We keken naar The Mandalorian. En toen gebeurde er iets moois: ik werd positief verrast. Hejjjjjj, wat een fijne serie! Lekker spannend, mooi gemaakt, niet te veel nadenken, nice! Vanaf het begin wordt al duidelijk in wat voor straatje deze film zit: The Mandalorian zit een beetje in de hoek van de piraten-cowboy-romantiek. The good-bad-guy zeg maar. Pirates of The Caribean…Robin Hood… Schillers “Die Räuber” enzo. Alleen blijft de hoofdpersoon in deze serie vrijwel anoniem. Hij wordt gewoon “The Mandalorian” of “Mando” (een afkorting daarvan) genoemd.

Je vraagt je misschien af: Goh, wat is dat dan, een M-a-n-d-a-l-o-r-i-a-n? Nou, weet je, dat is iemand die van een planeet komt die Mandalore heet. Jaja. En dat is een behoorlijk Spartaanse, planeet waar iedereen de hele tijd met gewichten zit de trainen, loopt te zweten, proteïneshakes drinkt en lekker stoer doet. Het idee achter de Mandeloriaanse maatschappij is behoorlijk Spartaans. Het gaat er min of meer over dat conflict (lees: vechtpartijen en oorlog) nodig is om progressie voort te drijven. Goed. Wij weten natuurlijk beter. In realiteit is niets minder waar. In conclusie: Mandelore maakt een vrij onsympathieke indruk. Als je Boba Fett nog kent, dan snap je nog beter waarom.

De hoofdpersoon, die ik voortaan ook gewoon Mando noem, lijkt in het begin ook niet erg sympathiek. Hij is namelijk een bounty hunter. Ter verduidelijking: wij zouden zo iemand in Nederland een huurmoordenaar of premiejager noemen. Tja. Maar! Nu komt de piraten-cowboy-romantiek: deze moordenaar/premiejager maakt alleen gemene mensen dood. Dus dan is het goed… ahem… toch? In ieder geval heel wat beter. Minder sympathiek is weer dat Mando een echte “homo economicus” is. Met andere woorden: alles gaat bij Mando alleen maar om geld en hoe je het zo snel en zo goed mogelijk kan verdienen. Niet heel erg diep van Mando, beetje oppervlakkig… maar! Op gegeven moment vindt er een transformatieve verandering plaats… Mando gaat op een huur-moord-premie-jaag-missie en ontdekt tot zijn ontsteltenis dat hij een baby-alien moet afleveren aan het premiejagersgilde waar hij voor werkt. Het is een behoorlijk schattig alientje, jawel, het is Baby Yoda. Omg sooooo cute!!! #babyyodasocute.

Nou, en die schattigheid van Baby Yoda, van het kleine onschuldige kind, die raakt het hart van deze door en door harde kerel. Logisch. Want Mando wordt aan zijn jeugd herinnerd… toen de Stormtroopers van The Empire zijn dorp kwamen vernietigen en hij in een donkere kelder verstopt werd… Gelukkig werd hij gered door een Mandalorian. Maar zijn ouders heeft hij verloren. Mando is dus een vluchteling. Hij werd gered door een willekeurige vreemde. Nu is de situatie precies omgekeerd. Dit is het moment waarop Mando wat terug kan doen… En ja hoor, na wat knullige omwegen met veel schietpartijen weet Mando het smalle pad naar het goede te vinden. Vanaf nu is hij zeg maar Baby Yoda’s, papa en moet hij allemaal slechteriken afknallen die Baby Yoda willen afpakken. O yeah. Tarantino-style. Superrrr tof!

Wat zal ik er nog meer over zeggen? Er volgt nog een heel plot, toffe ruimte schepen en vette planeten. Kortom: dit is een fijne serie. Ik geef hem vier sterren.

★★★★☆

Rafael te Boekhorst