Recensie | The Paradise Suite (Immy Verdonschot)

Vier jaar geleden ging de eerste lange speelfilm van Joost van Ginkel, 170 Hz, in première op het Nederlands Film Festival. Een bijzondere en kleine film, die gaat over slechthorende tieners die samen weg rennen. Zijn tweede film is wat grootser van opzet en valt perfect binnen het internationale thema van NFF dit jaar. Zo vertolken met name buitenlanders de hoofdrollen van de film, al speelt het verhaal zich af in Amsterdam. Een hoog gegrepen concept, waar Van Ginkel zijn vingers aan durfde te branden.

Titel: The Paradise Suite
Regisseur: Joost van Ginkel
Scenario: Joost van Ginkel
Cast: Anjela Nedyalkova, Boris Isakovic, Erik Adelöw, Issaka Sawadogo, Jasna Djuricic, Magnus Krepper, Raymond Thiry, Victoria Koblenko, Sigrid ten Napel, Dragan Bakema, Jeroen Spitzenberger, Yootha Wong-Loi-Sing, Babetida Sadjo
Speelduur: 119 minuten
Genre: drama
Release: vanaf 29 oktober 2015 in de bioscoop

The Paradise Suite vertelt het verhaal van zes mensen die elkaars leven onomkeerbaar beïnvloeden: Voor de mooie, jonge Bulgaarse Jenya ontvouwt haar trip naar Amsterdam zich totaal anders dan ze zich voorstelde. Haar wrede gevangenschap forceert de engelachtige Afrikaanse Yaya te vechten voor haar vrijheid – een gevaarlijke strijd waarin hij alles verliest, behalve zijn geloof. De Servische oorlogsmisdadiger Ivica, die net vader is geworden, wordt keihard geconfronteerd met het feit dat misdaad nooit ongestraft zal blijven. De Bosnische Seka wil niets anders dan wraak nemen totdat diezelfde wraakzucht liefde terug brengt in haar leven. En pas wanneer het Zweedse pianowonder Lukas wegloopt van zijn nieuwe tijdelijke thuis, realiseer zijn vader Stig zich dat hun gezamenlijke passie voor muziek hun relatie grote schade toebrengt.

Van Crash naar Paradise

Het is inmiddels al lange tijd geleden dat Crash uitkwam: Een film waar iedereen versteld stond van de vele verhaallijnen die uiteindelijk samenkwamen. Sindsdien is dit vaak geprobeerd, maar kwam het meerdere malen geforceerd over. Van Ginkel toont dat dergelijke mozaïekvertellingen altijd nog op een mooie manier gedaan kunnen worden. Hij laat je wachten tot de timing juist is: Er wordt niets opgejaagd of uitgerekt om ontmoetingen tot stand te laten komen. De verhaallijnen zijn dan ook sterk geschreven en komen natuurlijk over. Terwijl je sommige connecties al snel aan het begin van de film kan leggen, zijn andere weer een subtiele verrassing.

THE_PARADISE_SUITE_-0049-20158111144

Rozengeur en modelschijn

Van alle verhaallijnen zijn er twee die je het meest vasthouden. Namelijk de jonge meid uit Bulgarije (Nedyalkova) en een wat oudere immigrant uit Afrika (Sawadogo, vorig jaar ook al te zien in In het niets). Zowel Nedyalkova en Sawadogo zetten sterke personages neer in moeilijke situaties. De vrolijke en feestende Jenya, die ervan droomt model te worden, komt een koude en wrede wereld tegen. Daar tegenover staat de gelovige en brave borst Yaya, die als immigrant zijn centen verdient in de bloemenindustrie en niets liever wil dan naasten in zijn omgeving helpen.  Je leest de machteloosheid in hun blikken, maar ook de vastberadenheid. Ze zeggen wel eens dat ogen de spiegel van de ziel zijn. Daar maken beide acteurs gebruik van, want het zijn hun ogen die je nog lang na de film voor de geest kan halen. Hun verhalen zijn het sterkste uit de hele film en zullen je niet onberoerd laten.

“Heb je een vuurtje?”

The Paradise Suite is zo internationaal ingestoken, dat er slecht een paar Nederlandse zinnen in de film voorbij komen. Aangezien de meeste personages een andere achtergrond hebben, wordt er nog het meest Engels gesproken. Niet vreemd, want de cast komt van over de hele wereld. Zo wordt de dirigent gespeeld door de Zweedse acteur Magnus Krepper en komen andere castleden uit Bulgarije, Joegoslavië en Oekraïne. Zowel in het Engels, als in hun eigen taal, weet iedere acteur goed werk te leveren. Ook al steken Nedyalkova en Sawadogo er bovenuit, qua verhaallijn en qua acteerprestaties, weten de andere zich net zo goed staande te houden. Ieder verhaallijn heeft een intense achtergrond en ze weten het allemaal zo integer te spelen, dat geen enkel puzzelstuk van het mozaïek verveeld.


Recensie The Paradise Suite (Immy Verdonschot)

Harde werkelijkheid

Het meest aangrijpende van de film is echter niet de acteurs en hoe het verteld wordt, maar de onderwerpen die de film aansnijdt. Hoe Van Ginkel er dan ook op gekomen is om deze verhaallijnen op deze manier te bundelen is een geniale vondst. Alle achtergronden en nationaliteiten hebben namelijk een verhaal te vertellen dat voor Nederland actueel is. Er gaat geen dag voorbij zonder op het nieuws iets te horen over immigranten, terwijl op de achtergrond het verleden van oorlogsslachtoffers uit Joegoslavië in onze samenleving nog steeds aanwezig is. Dit laatste geldt overigens ook voor de prostitutiehandel. Van Ginkel heeft ieder van deze verhaallijnen zo goed in beeld weten te brengen dat je met de harde werkelijkheid wordt geconfronteerd. Sommige scènes zijn zelfs zo confronterend, dat je er een wereldverbeteraar door zou willen worden.

Spraakmakende beelden

Gelukkig is niet alles zwaar en heftig aan de film. Af en toe zijn er serene momenten die prachtig in beeld gebracht zijn. Je hoeft maar naar het affiche van de film te kijken om hier een voorbeeld van te zien. Anderen zijn de bidmomenten van Yaya, die het dak van zijn gebouw gebruikt als heiligdom op sommige momenten. Of het jonge talent achter een piano te zien spelen en een mooi verlicht binnenplein voor skaters in Amsterdam. Als afwisseling voor de brute realiteit van de personages, bevat de film ook verschillende tedere momenten. Deze zorgen voor de balans die de film nodig heeft.

Hoewel The Paradise Suite niet bepaald een prettige film is om te zien, is het zeker de moeite waard. In tijden is er niet zo’n goede mozaïekfilm gemaakt, waar alle verhaallijnen mooi op elkaar aansluiten en personages zo sterk uit de verf komen. Nedyalkova en Sawadogo weten je met hun optreden geen moment los te laten en laten je verlangen naar een goede afloop. Wanneer je dit ook nog eens combineert met tedere momenten en serene beelden, heb je een waardige Oscarinzending. Het is daarmee sowieso een van de aanraders van het Nederlands Film Festival voor dit jaar.

Xoxo,

Immy.