Recensie | The Tobacconist (Jip Strijbos)

Een tabakswinkel, Sigmund Freud en Wenen in de jaren 30, dat zijn de hoofdpersonages in The Tobacconist. Deze film lijkt het hart op de goede plek te hebben, maar met alleen goede bedoelingen en een sepia filter, kom je er niet altijd. Het Wenen van de jaren 30 is prachtig vormgegeven, maar The Tobacconist mist coherentie om echt te overtuigen. Lees hier de recensie van de film The Tobacconist door Jip Strijbos.

Titel: The Tobacconist
Regisseur: Nikolaus Leytner
Scenario: Klaus Richter, Nikolaus Leytner
Cast:  Simon Morzé, Bruno Ganz, Emma Drogunova, Johannes Krisch
Genre: Drama/geschiedenis
Speelduur: 117 minuten

Recensie The Tobacconist

The Tobacconist gaat over Franz, en jongeman die in de bloei van zijn leven verhuisd van het platteland, naar de bruisende stad van Wenen. Hier gaat hij werken in een tabakszaak bij Otto (een zeer charismatische rol van Johannes Krisch). De tabakszaak heeft een bijzondere vaste klant: niemand minder dan Sigmund Freud. Franz raakt bevriend met de welbekende psychoanalist en de gesprekken gaan vooral over de prille liefde van Franz. In Wenen heeft Franz, Anezka leren kennen: een vrijgevochten bohème die door het leven heen fladdert. Op de achtergrond van dit (ietwat zoetsappige) verhaal is er de groeiende dreiging vanuit Nazi Duitsland dat op begint te komen.

Gemiste kansen

Dit alles samen klinkt als een partij ingrediënten die kunnen zorgen voor een mooie, aangrijpende en spannende film. The Tobacconist weet echter geen van deze kenmerken zich eigen te maken. Het verhaal is simpelweg niet overtuigend en coherent genoeg om lang te boeien. Dit wordt ook niet geholpen door de zeer matige acteerprestatie van Simon Morzé als Franz. Hij lijkt het emotioneel bereik te hebben van de Terminator. Er was oprecht geen verschil te zien wanneer er iets bijzonder ingrijpends gebeurt, of wanneer Franz juist plezier heeft: precies dezelfde blik. Als je hier echter door heen kan prikken (niet alle hoofdpersonages zijn bijzonder goed; Luke Skywalker, anyone?) blijft er toch nog een zeer matig script over.

Het probleem wat romantische films vaker hebben, is het totaal niet realistisch of herkenbaar in beeld brengen van de liefde. Mensen zijn in één klap verliefd en het is magisch. Tot zover, niks mis mee. Het gaat echter mis bij het portretteren van de mensen na dit ‘liefde op eerste gezicht’-moment. Zonder iets te verklappen, heeft Franz wat acties die hij doet ‘voor de liefde’ die eerlijk gezegd meer naar creepy en ronduit onacceptabel gaan in plaats van lief en mooi. Toch lijkt de film het wel echt zo te bedoelen. Hierdoor komt de kern van het verhaal, de prille liefde van Franz, totaal niet geloofwaardig over en ben je ook niet emotioneel geïnvesteerd in Franz, wat juist zo belangrijk is bij een film als deze.

Hier houden de problemen echter niet op voor de film. Alhoewel de rol van Sigmund Freud bijzonder overtuigend en met een bijna vaderlijke charme, wordt gespeeld door Bruno Ganz (in zijn laatste rol), blijft me het gevoel na dat hij ernstig onderbenut is. De vriendschap tussen Sigmund en Franz wordt niet echt toegelicht, of goed uitgewerkt, het is er een soort van ineens. Ook de interessant invalshoeken of adviezen die Sigmund Freud had kunnen geven vallen een beetje weg en blijven bij makkelijke ‘oneliners’ als:  ‘Ga plezier hebben, vind de liefde. Dan leef je pas.’. Het zou zo op een tegeltje aan de muur kunnen hangen. En dit is niet het enige wat er een soort van bij is getrokken, zonder er volop gebruik van te maken. Zo is ook de opkomst van Nazi Duitsland in Wenen een element want ontzettend spannend had kunnen zijn en een onderhuids gevoel van vrees had kunnen brengen. Dit onderwerp is zeker onderdeel van de film, maar wordt niet met de ernst en overtuiging gebracht als het zou moeten. Het verhaal wat hier tussen heen manoeuvreert, weet het simpelweg allemaal niet bij elkaar te lijmen. Hierdoor voelt de film onsamenhangend.

Het prachtige Wenen

Dan komen we aan bij, naar mijn idee, het beste personage uit de film: Wenen Anno 1937. Het ziet er werkelijk waar prachtig uit en de set design is overtuigend en mooi. Maar boven alles, wil ik er gewoon heen! Het straalt een bepaalde knusse gezelligheid uit waar je gewoonweg deel van wil uitmaken. Ook de tabakszaak waar Franz werkt is zo’n typisch karakteristiek klein winkeltje, wat je wel eens in het buitenland tegen komt, en waar je ondanks geld en tijd tekort, tóch even naar binnen gaat. Het is jammer dat er over het hele geheel een soort sepia filter hangt, wat een warm en karakteristiek element moet geven, maar gewoonweg niet werkt.

Het prachtige Wenen weet The Tobacconist echt niet te redden en blijft er een zeer matige film over, waarbij je het gevoel bekruipt dat Nikolaus Leytner hier veel meer van had kunnen maken. De poging tot overmatig zoetsappigheid werkt niet en had, in deze film, veel beter plaats kunnen maken voor een wat realistischere aanpak. Bedorven brood, wordt ook niet lekker als je er een berg chocolade overheen gooit. Als je een prachtig vormgegeven Wenen wilt ervaren en wil genieten van de karakteristieke Sigmund en Otto, kan je deze film een kans geven. Voor de rest: laat het lekker varen.

Jip Strijbos

★★☆☆☆

Ben je na het lezen van deze recensie nieuwsgierig geworden naar de film? Doe dan hier mee met onze winactie en maak kans op een DVD van The Tobacconist! 

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.