Recensie | The Wolf of Wall Street (Martijn Pijnenburg)

Wall Street. Deze straat in Manhattan zou de ‘place to be’ zijn voor iedere ambitieuze zakenman. In ieder geval voor Jordan Belfort (DiCaprio). De jonge ondernemer Belfort begint enthousiast bij het bedrijf L.F. Rothschild. Deze baan bevalt hem, maar zijn afdeling gaat failliet. Toch word hij al snel succesvol bij zijn nieuwe werkgever. Kindermeubelverkoper Donnie Azoff (Bernthal) is erg onder de indruk van wat hij bereikt heeft en samen starten ze een nieuw bedrijf. Dit resulteert in geld, drank, geld, prostituees, drugs en geld. En natuurlijk geld. Met veel gladde verkoperspraatjes maakte hij zijn bedrijf tot een groot financieel succes. Al bleef hij net wat te lang doorgaan, want hij werd aangeklaagd voor fraude. Niet leuk voor Jordan en zijn personeel, wel leuk voor een film.

Titel: The Wolf of Wall Street
Regisseur: Martin Scorsese
Scenario: Terence Winter
Cast: Leonardo DiCaprio, Margot Robbie, Jonah Hill, Matthew McConaughey, Jon Bernthal, Jon Favreau, Kyle Chandler, Joanna Lumley, Cristin Milioti, Rob Reiner
Speelduur: 180 minuten
Genre: Biografie, Komedie, Misdaad
Release: vanaf  9 januari 2014 in de bioscoop

Persoonlijk heb ik meer met gangsters dan met schijnheilige criminelen die zichzelf zakenman noemen. Voornamelijk omdat Martin Scorsese deze film regisseerde, ging ik toch de bioscoop in. Bovendien heeft de samenwerking Scorsese en DiCaprio mij nog nooit teleurgesteld. In The Wolf of Wall Street komen twee thema’s samen waar Scorsese wat mee lijkt te hebben, namelijk: Criminelen die zich naar de top werken (Goodfellas en Casino) en de excentrieke levensstijl van een miljonair (The Aviator).

Acteurs

Het acteerwerk is geweldig. Ik kan van Leonardo DiCaprio niets anders zeggen dan dat hij perfect is in de rol van Belfort. Al ziet hij er opvallend goed uit voor een drugsverslaafde. Wederom blijkt dat DiCaprio en Scorsese een gouden duo zijn. Jon Bernthal lijkt nogal te schommelen met zijn gewicht, toch zijn zowel zijn uiterlijk en acteerprestaties dik in orde in deze film. Bij Margot Robbie zijn haar uiterlijk en acteerprestaties beide knap. Persoonlijk vond ik ook Robert Reiner een leuke aanvulling als de vader van Jordan.

Kapitalistische propaganda?

Een ding wat mij opviel, en waarvan achteraf bleek dat ik niet de enigste was, is dat de film hebzucht en luxe lijkt te verheerlijken. Ik had kunnen weten dat ook online hierover veel gesproken werd. Hiermee werd voor mij duidelijk hoe diep filmclichés in ons verwachtingspatroon zitten. Bijna altijd zien we een keerzijde van dingen. Het zij geld, superkrachten of juist een leven zonder geld en luxe (zoals bij Into the Wild). Je verwachting is dat op ongeveer driekwart van de film de negatieve kanten belicht zouden worden. Aangezien The Wolf of Wall Street een langere speelduur had dan dat ik verwachtte, leek het me dat deze omdraai niet zou komen. Uiteindelijk, langzaam maar zeker, begonnen Jordan en zijn collega’s problemen te ondervinden van hun levensstijl. Niet dat dit nog veel uitmaakte, aangezien ik dacht dat we blij mogen zijn dat in deze film een keer niet alles gebeurt volgens onze verwachtingen. Bovendien zijn films met een overduidelijke moraal nobel, maar wanneer het geforceerd is, verliest het zijn waarde.

Lang, maar zelden saai

Zelf had ik niet veel met het onderwerp van de film The Wolf of Wall Street, toch kan ik niet ontkennen dat de film een geweldige stukje cinema is geworden. In het begin zat er een enkel langdradig momentje in, maar later werd het alleen maar leuker en leuker. En ja, ondanks de serieuze thema’s is de film vooral leuk, vermakelijk, en kwalitatief dik in orde. Een aanrader voor iedereen!

Martijn Pijnenburg

★★★★★