Recensie | Vincent (Raymond Doetjes)

Er zijn niet veel dingen waar onze zuiderburen beter in zijn dan wij Nederlanders. Wat mij zo te binnen schiet zijn frieten bakken, bier brouwen, levensgenieter, vriendelijkheid en als Oranje zo blijft stuntelen straks ook voetbal en film. Dat laatste wordt bewezen met enorme goed gespeelde films zoals Loft, De Zaak Alzheimer, Noordzee Texas en vele anderen. De film Vincent kan wel degelijk toegevoegd worden aan het oeuvre van Belgische top films.

Titel: Vincent
Regisseur: Christophe Van Rompaey
Scenario: Jean-Claude Van Rijckeghem
Cast: Spencer Bogaert, Alexandra Lamy, Barbara Sarafian, Geert Van Rampelberg, Ilona Bachelier
Speelduur: 102 minuten
Genre: Komedie / Drama
Release: 2016

Plot

De film speelt zich af rondom de 17 jarige Vincent (Spencer Bogaert) —de titel van deze film is het minst creatieve onderdeel, dat kan ik garanderen. Vincent is een idealist! Je typische veganistische tofu etende, bomen knuffelende, wereld reddende, soy-boy hippie, die door zijn eigen leven te willen nemen, zijn wereld reddende manifest kracht bij wilt zetten. Voor iemand die de gevolgen van zelfdoding heeft meegemaakt is het bij vlagen een extreem confronterende film—alles is heel netjes en smaakvol gedaan. Het is totaal niet provocerend of denigrerend, maar je ziet dingen die heel herkenbaar en daardoor confronterend zijn. Gelukkig is het verhaal ook vaak luchtig, en dus net zoals in de werkelijkheid maken zij in dit scenario ook grapjes dat Vincent kierewiet is. Dat klinkt morbide en ongepast, echter is dat iets dat in echt ook gebeurt. De grapjes zijn een relativering- en overlevings-mechanisme voor een situatie die je hoopt dat niemand hoeft mee te maken.

Vincent zijn poging tot zelfdoding in het begin van de film is zoals gezegd heel netjes in beeld gebracht door regisseur Christophe Van Rompaey. Daarna is de angst van zijn moeder (Barbara Sarafian) voor alles wat Vincent doet, volop aanwezig; hetgeen Vincent nog verder doet doen terugtrekken van zijn familie. Vincent z’n (stief)familie is net als België: gespleten door verschillen. De totaal verschillende stiefzussen, de enorme goedzak van een stiefvader (Geert Van Rampelberg) en zijn moeder die van zichzelf al erg neurotisch is, geeft continue wrijving in dit disfunctionele gezinnetje. Het wordt pas echt rampzalig wanneer de losgeslagen jongere zus (Alexandra Lamy) van Vincent’s moeder plotseling langskomt en Vincent zijn reeds fragiele brein vergiftigd met het idee om naar zijn biologische roots in Parijs te gaan zoeken. Vincent loopt weg van huis samen met zijn tante. Alleen Vincent heeft een andere agenda dan zijn tante denkt!

Analyse

Het acteerwerk, van vooral Spencer Bogaert en Barbara Sarafian, is zo enorm goed! Echt bewonderenswaardig. De paniekreactie en de zorgen die moeder ons laat zien zijn zo enorm realistisch. Maar ook de luchtige momenten werken in deze film en zorgen ervoor dat de film geen zwaarmoedige suicide verhaal wordt. Sterker nog het is een manifest dat het leven nog zo donker kan zijn, maar dat er altijd lichtpuntjes zijn, zelfs in de meest verschrikkelijke situaties.

Vincent zegt niet veel in de film, maar zijn gezicht spreekt boekdelen. Je ziet zijn blik en je vraagt je af, “Wat speelt er zich nu weer af in dat koppie van die knul?” (ook heel herkenbaar voor mensen met depressie en suicidale gedachten). Doordat Vincent relatief weinig zegt, is wat hij zegt enorm krachtig. Wanneer Vincent boos-, gefrustreerd of bezorgt reageert komt het realistisch over. Deze jongeman is een zeer gebalanceerd acteur.

De cinematografie is niet bijzonder, vaak bijna te simpel, en toch werkt het. Van Rompaey heeft geen continue bewegende camera’s nodig om de emoties te versterken—zijn cast zorgt voor de emoties. Het minimalistische in de cinematografie werkt denk ik in het voordeel, omdat je als kijker nu voelt alsof je op een afstand meekijkt. De kijker is absoluut geen onderdeel van het gezin, maar kijkt echt gedissocieerd naar de situaties. De associatie komt door de compassie en het associëren met de emotie van de karakters. Het scenario is slim geschreven, zonder iets te verklappen komt het cirkeltje mooi rond. Ik hou van scripts waar het begin op een andere manier later weer terugkomt en dat er een groei is voor de karakters—en deze film is uniek in het feit dat ieder personage ontwikkeld in het verhaal.

Conclusie

Het acteerwerk, het scenario en de regie komen allemaal samen in een zeer knappe karakter gedreven drama/zwarte komedie. Onze zuiderburen weten hoe ze karakter gedreven films moeten maken, zonder dat je het gevoel krijgt dat je naar een aflevering van GTST zit te kijken! Zoals ze in Vlaanderen zeggen, “Chapeau!” Het is zelden dat ik een film een tweede keer kort achterelkaar wil zien en deze film is er één van. “Laat zitten” is alles wat ik wil zeggen.

Raymond Doetjes

★★★★★