Hoewel boekverfilmingen het vaak goed doen in Hollywood, blijven game verfilmingen nog wat achter. In de meeste gevallen worden ze niet goed ontvangen, maar toch blijft men het proberen. In deze blog noemen Martijn Pijnenburg en Sandro Algra 9 mislukte game verfilmingen en leggen ook uit waarom ze faalden. Daarnaast is er ruimte voor 4 films die het wel redelijk deden.
-
Super Mario Bros. (1993)
Super Mario is ongetwijfeld de Mickey Mouse van de game-industrie: elke generatie na de jaren 80 is ermee opgegroeid. En toch blijft het bizar dat een stereotiep Italiaanse loodgieter uit een koninkrijk met pratende paddenstoelen aan heeft kunnen slaan. Het toont aan dat spellen in een geheel andere realiteit kunnen bestaan, je hoeft de logica niet te begrijpen. Wel is het daarom des te moeilijker om er een film van te maken. Wat voor coherent verhaal kun je er überhaupt bij bedenken?
Het positieve: Het meest indrukwekkende aan de film is de productiewaarde. Met grote sets, twee regisseurs, een budget van 48 miljoen (waarvan 20 miljoen werd teruggewonnen) en filmsterren als Dennis Hopper en Bob Hoskins heb je in principe alles om een goede film te maken… behalve dan een goed script.
Waarom werkte het niet? Wie heeft bedacht dat een kleurvolle en kindvriendelijke franchise zich in een dystopische Neo-Manhatten moest afspelen? Deze film heeft nog meer weg van Escape from New York dan Super Mario Bros. Anders dan de titel suggereert zijn Mario en Luigi niet eens broers in deze versie! Hoe onmogelijk het ook klinkt: de film is nog veel gekker dan het spel. Je vraagt je af hoeveel paddo’s de schrijvers op hadden op de avond dat ze de laatste draft schreven.
-
De Mortal Kombat reeks (1995 -1999)
Street Fighter, Double Dragon, Tekken… al deze vechtspellen zijn door Hollywood opgepakt. De verfilmingen variëren van matig tot afschuwelijk (en meestal de tweede optie). De film die gamers zich nogal het meest herinneren is nog altijd Mortal Kombat. De populariteit van deze film leidde zelfs tot de sequel Mortal Kombat: Annihilation en de tv-serie Mortal Kombat: Conquest.
Het positieve: Hoewel je het eerste deel nog altijd geen goede film kunt noemen werd het jarenlang gezien als een van de ‘betere’ game verfilmingen. De acteurs leken op hun personages, de speciale technieken en fatalities zaten erin en het plot draait zoals het hoort om een vechttoernooi. Bovendien was het intronummer toch wel het ultieme jaren 90 dance-nummer: MORTAL KOMBAAAAAAT!
Waarom werkte het niet? Veel meer dan een leuke gewelddadige B-film zou Mortal Kombat nooit zijn. Maar ook dat lukt niet als je het geweld milder maakt voor een PG-13 rating. En Mortal Kombat: Annihilation is niet alleen een van de slechtste game-verfilmingen, het is een van de slechtste films uit de jaren 90. De gevechten zijn gechoreografeerd als een Cirque du Soleil act en visueel was de film nog lelijker dan de spellen die datzelfde jaar uitkwamen.
-
Dungeons & Dragons (2000)
Eigenlijk telt het niet helemaal als gameverfilming, al zijn er wel meerdere games uitgekomen rond het Dungeons & Dragons rollenspel. Het principe is echter wel hetzelfde.
Het positieve: De film ademt een sfeertje dat sterk overeenkomt met enkele van de games. Ook zagen we een enkel leuk personage, namelijk dat van Marlon Wayans.
Waarom werkte het niet? Het was een leuke poging, maar er ging heel wat mis. De acteurs stopten nauwelijks moeite in rollen (en niet dat ze hun personages daarmee beter konden maken), de special effects matig en het verhaal dun.
-
Lara Croft: Tomb Raider (2001)
Als je iemand vraagt om één iconische heldin uit de gamewereld te noemen dan hoor je waarschijnlijk Lara Croft als antwoord. Niemand zal Lara Croft: Tomb Raider verdedigen als een goede film. Een cultuurfenomeen is het wel. Het U2 nummer uit de soundtrack Elevation draait nog steeds op de radio. Momenteel is er alweer een reboot in productie, met Alicia Vikander als de nieuwe Lara Croft.
Het positieve: Voor veel mensen is deze film nog al tijd een enorme guilty pleasure. Het zit vol domme actiescènes en gratuite shots van een jonge Angelina Jolie (die overigens perfect gecast was). Zoals Roger Ebert het uitdrukte: “Lara Croft: Tomb Raider elevates goofiness to an art form”.
Waarom werkte het niet? Ben je niet in een bui om te lachen om een slechte actiefilm? Dan blijft er nog weinig over afgezien van slap acteerwerk en een plot over het verzamelen van magische artefacten, wat zelfs de filmmakers duidelijk niet interesseerde. Overigens: als zoveel acteurs met een Brits accent praten in de film, waarom besloot nou juist Daniel Craig met een verschrikkelijk Amerikaans accent te praten?
-
Final Fantasy: The Spirits Within (2001)
Anno 2001 had SquareSoft een leidende rol op de game markt. Hun bekendste franchise Final Fantasy was populairder dan nooit. Het leek daarom voor de hand liggend dat zij de volgende stap naar de filmindustrie zouden zetten. Final Fantasy: The Spirits Within was het eerste project van Square Pictures, en werd ook gelijk de reden achter het faillissement van de studio.
Het positieve: Niemand kan ontkennen dat de film een absoluut meesterwerk was op visueel vlak. Het was de eerste foto-realistische CGI animatiefilm. Als deze film een hit was geworden had de filmmarkt, dat nu gedomineerd wordt door Pixar animatiefilms, er heel anders uit kunnen zien.
Waarom werkte het niet? Nou ja, een hele slechte film zouden we het niet noemen. Voor een standaard sci-fi verhaal werkt het prima… Volgens mij zie ik het probleem al. Waarom zou Square een film maken die niet eens eer doet aan de twee woorden in de titel: ‘Final’ en ‘Fantasy’!? Het resultaat is een verhaal dat fans teleurstelt en andere bioscoopgangers hooguit amuseert. Eigenlijk kun je zo’n episch verhaal als Final Fantasy niet vertalen naar een Hollywood film van gemiddelde lengte, je hebt daar op z’n minst een trilogie als The Lord of the Rings voor nodig. The Fellowship of the Ring werd later dat jaar een ongekend succes. Dus misschien had Square wat langer moeten wachten.
-
House of The Dead (2003)
De beruchte Duitse regisseur Uwe Boll heeft vele game verfilmingen op zijn naam staan. Een van de eerste was House of The Dead, gebaseerd op een first person shooter zonder al teveel verhaal. Hierin zien we een groepje jongeren dat naar een eiland afreist en daar geconfronteerd wordt met zombies.
Het positieve: De film liet af en toe shots vanuit het daadwerkelijke spel zien. Alhoewel dat grotendeels alleen maar irritatie opwekte, was het leuk bedacht. Wat ons betreft had de film voor 100% uit beelden van het spel mogen bestaan.
Waarom werkte het niet? Twee woorden: ‘Uwe Boll’! De film zat boordevol clichés en ongeloofwaardige scenes. Het acteerwerk was matig en de special effects waren ook niet veel beter. Afgezien van het gebruik van archiefbeelden heeft deze film amper wat te maken met de games.
-
Warcraft: The Beginning (2016)
Het extreem populaire MMORPG-spel World of Warcraft vroeg al jaren om een verfilming. Uiteindelijk kreeg regisseur Duncan Jones de rechten in handen. Het werd een veelbelovend project.
Het positieve: Allereerst ziet het er visueel prachtig uit en doet het sterk denken aan het spel. Daarnaast zijn er voor de fans nog talloze andere herkenningspunten. De gevechten zijn redelijk indrukwekkend en daarnaast vooral vermakelijk. De film bracht ons ook één bijzonder sterk personage, namelijk: een heroïsche Orc. Waarschijnlijk hebben we nog nooit zoiets gezien in een fantasiefilm.
Waarom werkte het niet? Als de film enkel om de strijd van die Orc had gedraaid hadden we iets gekregen waar we allemaal achter konden staan. In plaats daarvan heeft de film minstens vier verschillende hoofdrollen, en geen van de andere personages is interessant genoeg om te willen volgen. Deze film maakt dezelfde fout als veel andere grote franchises tegenwoordig: het lijkt meer geïnteresseerd in het opbouwen van een universum dan het vertellen van een goed verhaal. Er had zoveel meer uit deze verfilming gehaald kunnen worden.
-
Silent Hill (2006)
In principe heeft de Silent Hill franchise alles in zich om een horror klassieker te maken. In tegenstelling tot veel andere horror games zijn de hoofdrolspelers in deze reeks geen soldaten maar normale mensen. Hierdoor ligt de focus minder op de actie en meer op het overleven. Gepaard met een diepgaand verhaal, controversiële thema’s en griezelige beelden is het een franchise die het horror genre in de game industrie naar een nieuw niveau wist te tillen.
Het positieve: De film volgt grotendeels het verhaal van het eerste spel, en bevat ook veel elementen uit de vervolgen. Het is duidelijk dat er ontzettend veel tijd is besteed aan de visuele kant. De film ziet er namelijk prachtig uit. En voor de Sean Bean fans (spoiler!): hij gaat voor de verandering niet dood in deze film.
Waarom werkte het niet? Het plot is veel te ingewikkeld om te kunnen volgen, zeker voor iemand die niet bekend is met de spellen. De cameo’s van iconische personages als Lisa of Pyramid Head zijn leuke fan service maar voegen amper wat toe. De film heeft ook nog eens een open einde die eerder een leeg gevoel bij je achterlaat dan dat het een leuke cliffhanger is voor een vervolg.
-
Assassin’s Creed (2016)
Veel game verfilmingen falen dankzij sterke studio-interventie. Dat was volgens Ubisoft de reden dat Prince of Persia: The Sands of Time (2010) niet bijzonder goed werd ontvangen, hoewel het wel een commercieel succes werd. Daarom sloot het bedrijf een deal met Sony Pictures waarbij ze naar verluid een ongebruikelijk breed toezicht kregen over het budget, script, de acteurs en zelfs de uitgavedatum. De opbrengsten vallen vooralsnog erg tegen, maar er wordt al wel gesproken over een potentieel vervolg.
Het positieve: Op zich bevat deze film alle ingrediënten die de Assassin’s Creed franchise maakt tot wat het is. Het volgt zelfs grotendeels hetzelfde plot als het eerste spel. De visuele stijl past precies bij de franchise en de acteurs Michael Fassbender, Marion Cotillard en Jeremy Irons vormen een ideale cast. Als je alleen naar de trailer kijkt zou je bijna geloven dat het een goede verfilming is.
Waarom werkte het niet? Het is bijna fascinerend hoe niet-interessant de acteurs hun personages wisten te maken. Overigens niet hun schuld, het script gaf hen gewoon niet de ruimte daarvoor. Zelfs iemand die de spellen heeft gespeeld kan nauwelijks volgen waar het verhaal over gaat. De actiescènes in 15de-eeuws Spanje zijn op zich spectaculair, maar je wordt er als kijker constant uitgehaald omdat de film voortdurend heen en weer wisselt tussen het heden en verleden. Waarom speelt deze film eigenlijk grotendeels af in het heden, als die exotische historische locaties nou juist de boeiendste aspecten van de spellen waren?
Game verfilmingen die (enigszins) werkten:
-
Resident Evil (2002)
Resident Evil is al jaren een populaire reeks waarin de speler het tegen hordes zombies moet opnemen. Vandaar dat er uiteindelijk een film van gemaakt mocht worden. Het zou gaan draaien om een reddingsteam dat het moet opnemen tegen een levensgevaarlijk virus.
Het werd een prima actiefilm die redelijk wat gelijkenissen had met de games. De fans waren blij en ook financieel werd er flink binnengehaald. Het nadeel was dat de special effect soms wel er nep waren en het verhaal niet heel spectaculair was. Desondanks kwamen er veel vervolgen.
-
Final Fantasy 7: Advent Children (2006)
Na het falen van The Spirits Within lijkt het alsof Square zijn les heeft geleerd: geef fans wat ze willen! En welk deel in Final Fantasy leent zich nou beter voor een film dan het meest geliefde deel uit de franchise: nummertje 7.
De film pakt het verhaal op na de gebeurtenissen van het spel. Cloud Strife en zijn vrienden worden opnieuw bijeengebracht wanneer een nieuwe vijand opduikt: de volgelingen van de gevreesde Sephiroth, wie ze twee jaar eerder hadden verslagen. Voor iemand die niet bekend is met het spel is deze film onmogelijk te volgen. Maar daarom is het ook bedoeld als een cadeautje voor de Final fans. En geen enkele scene toont dat beter aan dan het gevecht in de kerk. Van de muziek tot de aanvallen: alle fanservice ingrediënten zitten erin!
-
Street Fighter II: The Animated Movie (1994)
Wie had gedacht dat een vechtspel zich zou lenen voor een film? De Amerikaanse tekenfilmserie Street Fighter (1995) en de gelijknamige live-action film (1994) bewezen het tegendeel. De Japanse anime-film liet wel zien hoe het moet. Alle belangrijkste personages zitten erin en doen wat ze horen te doen. De vechtscenes zijn bruut en strak geanimeerd. Street Fighter II: The Animated Movie is een prima film om naast het spel te kijken, al is het maar voor die gratuite douche-scene met Chun-Li.
-
Wreck it Ralph (2012)
Deze Oscar-genomineerde film hoort eigenlijk niet thuis in onze lijst, een game verfilming kunnen we het amper noemen. De film gaat over een personage uit een arcade spel dat het zat is om de slechterik te spelen en voor de verandering een heldenrol wil vervullen. Veel beroemde game personages krijgen een cameo, maar die scenes vormen slechts een klein gedeelte van de film.
Wie de Who Framed Roger Rabbit van de game films verwacht te zien zal enigszins teleurgesteld raken. Toch laat Wreck it Ralph zien wat een goede game-verfilming hoort te doen: een goed verhaal boven fan-service plaatsen.
Sandro Algra en Martijn Pijnenburg