Zoals ieder jaar vond er eind augustus weer een editie van het BUT Film Festival plaats. Dit staat voor B-movie, Underground & Trash en is zoals de naam al aangeeft een evenement dat geheel in het teken staat van obscure cinema. Zoals ieder jaar was ik weer aanwezig en schreef ik een verslag. Dit keer wil ik het met name hebben over de film die ik daar zag, namelijk Daughters of Darkness.
Toen ik afgelopen zaterdag in Breda was aangekomen en het festivalplein betrad ging ik niet opzoek naar het programmaboekje maar naar mensen van de Die hard filmliefhebbers. Dit is een Facebookgroep waarvan veel leden blijkbaar ook regelmatig het festival bezoeken. Gezien ik het altijd leuk vind om mede-filmliefhebbers te spreken vond ik dat wel interessant.
Naast liefhebbers zijn er ook ieder jaar enkele filmmakers op het BUTFF aanwezig. De hoofdgast was dit jaar Harry Kümel, een Belgische filmregisseur die volgens Martin Koolhoven de beste leraar was die hij tijdens zijn opleiding aan de filmacademie gehad heeft. Vandaar dat hij in een aflevering van De kijk van Koolhoven naar enkele van zijn films verwees. Een daarvan was Daughters of Darkness, die tevens tijdens het BUT Film festival te zien zou zijn. Vandaar dat ik deze titel graag wilde meepakken.
Voordat de voorstelling begon kregen we, zoals wel vaker op het BUTFF, nog een praatje van de regisseur. Kümel gaf aan dat het verhaal achter deze film niets voor stelde en het puur om de stijl en sfeer ging. Als iemand die een liefhebber is van een goed verhaal vond ik dit raar uitgangspunt, maar wel weer gedurfd. Ook kan ik me herineren dat er gezegd werd dat Daughters of Darkness in slechts enkele dagen geschreven was.
Toen de film startte bleek het inderdaad een sfeervolle film, die (zoals ik al verwacht had) vrij traag op gang kwam. We volgen een pas getrouwd stel dat samen in een hotel verblijft. De man doet ietwat vreemd. Zo heeft hij vreemde woede-uitbarstingen en verzwijgt hij zijn huwelijk tegenover zijn ouders. We komen er eigenlijk nooit achter waarom hij dat precies doet.
Vervolgens arriveren er twee nog vreemdere gasten, waarbij ik als kijker – in tegenstelling tot de eerdergenoemde man – wel een sterk vermoeden had wat ermee aan de hand was. Dit leverde zowel interessante als ongemakkelijke scenes op.
Uiteindelijk wordt de film vreemder en vreemder, waarbij het bij geen van de personages precies duidelijk is wat zijn of haar intenties zijn. Het werd daarom met momenten nogal langdradig, maar gelukkig staan daar enkele stijlvol geschoten beelden tegenover. Ook zien we enkele bizarre taferelen die eveneens mooi in beeld gebracht zijn.
Al met al was Daughters of Darkness een mooie film die qua verhaal echter een beetje lastig te volgen was. Ik bedacht me na afloop echter dat het rommelige plot waarschijnlijk het gevolg was van dat haastig geschreven script. Enorm zonde, aangezien het uitgangspunt veel potentie had. Hoe dan ook, een interessante filmervaring die het waard is om te herhalen…maar dan puur voor de beelden en niet het verhaal.
Dit was mijn ervaring met het BUTFF van 2019. Het is overigens niet de eerste keer dat we namens E-hoek aanwezig waren. Zo maakte ik in 2016 dit verslag en hadden we het jaar daarna de mogelijkheid om regisseur Richard Stanley te interviewen.
Martijn Pijnenburg
GESCHREVEN DOOR
