Recensie | Deliver us From Evil (Sandro Algra)

Wanneer een horrorfilm mij wijs probeert te maken dat de gebeurtenissen hierin gebaseerd zijn op een waargebeurd verhaal ben ik al snel geneigd om af te haken. Een Hollywoodfilm is niet het beste medium om mensen te overtuigen dat spoken bestaan: probeer het dan ook niet! Bij Deliver us From Evil kreeg ik al snel de indruk dat dit weer zo’n film zou worden. Het meent te zijn gebaseerd op de ervaringen van de Amerikaanse politieagent Ralph Sarchie, die meerdere malen in aanraking zou zijn gekomen met bovennatuurlijke verschijnselen. Als gevolg hiervan schreef hij de autobiografie Beware the Night en begon hij een carrière als demonoloog. De biografie maakte diepe indruk op regisseur Scott Derrickson (bekend van de horrorfilms The Exorcism of Emily Rose uit 2005 en Sinister uit 2012). Volgens Derrickson is deze film losjes op het boek te gebaseerd, zodat het niet volledig bedoeld is als verfilming van een waargebeurd verhaal. Ook heeft hij niet als doel om het bestaan van demonen te bewijzen. Exorcisme is echter wel een vak dat volgens hem serieus genomen moet worden. Met zijn film hoopt hij belangrijke vragen bij ons op te roepen over dit fenomeen… of op z’n minst om ons een spannende filmervaring te bezorgen. Lees hier de recensie van de film Deliver us From Evil door Sandro Algra.

Titel: Deliver us From Evil
Regisseur: Scott Derrickson
Scenario: Scott Derrickson, Paul Harris Boardman
Cast: Olivia Munn, Eric Bana, Joel McHale
Speelduur: 118 minuten
Genre: Horror
Te zien vanaf: 18 september 2014

Recensie Deliver us From Evil

Agent Ralph Sarchie (Eric Bana) en zijn collega Butler (Joel McHale) beleven een bizarre week. In de straten van The Bronx, New York vinden de meest gruwelijke delicten plaats: een man mishandelt zijn vrouw in het bijzijn van hun kind, een moeder werpt haar baby over een hek in een dierentuin en in de kelder van een gezin wordt het rottende lijk van hun schilder aangetroffen. Al deze misdrijven worden gepleegd door mensen die aan een mysterieuze geestelijke stoornis lijden. Dat kan geen toeval zijn, de daders zijn immers oude collega’s van elkaar. “Maar dit is niet zomaar een stoornis”, aldus priester Mendoza (Édgar Ramírez): “deze mensen zijn bezeten door kwade geesten!”. Ralph trekt zich weinig van deze waarschuwingen aan. Hij is zelf een afvallige katholiek en een agent met een no-nonsense houding.

“Wij hebben je nodig Ralph” zegt zijn vrouw (Olivia Munn), “zelfs als je thuis zit ben je nog steeds afwezig”. Met deze afgezaagde zin wordt de eerste valkuil van de film al zichtbaar: voorspelbaarheid. Ralph is de zoveelste filmheld die zijn gezin heeft verwaarloosd omdat hij te fanatiek is met zijn werk. Je weet vanaf het begin al dat deze tijdelijke crisis hem weer dichter bij zijn vrouw en dochter en bij zijn geloof zal brengen. Daarnaast bevat de film veel bekende gimmicks uit klassieke horrorfilms, zoals het geluid van een ‘levende’ muziekdoos en een vals gestemde piano… Vorig jaar noemde ik veel van deze elementen in mijn recensie van The Conjuring (2013) al op, dus zal ik hier bij deze niet al te diep op ingaan.

Het is erg jammer dat de meeste horrorfilms vasthouden aan bepaalde formules. Hierdoor ontbreekt maar al te vaak het verrassingselement. Waarom moeten bezeten mensen altijd in een hoek kruipen en hijgende geluiden maken? Waarom spreken ze altijd cryptische berichten uit in het Latijn? En waarom is het altijd een katholieke priester die de geesten moet zien te verdrijven? Zou het dan interessanter zijn om voor de verandering een andere religie te gebruiken? Dat durf ik niet te zeggen. Wel een verfrissende toevoeging van de film is de muziek van The Doors. Naast Latijnse teksten zijn deze liedjes namelijk ook een terugkerend motief in de film. Wanneer Ralph een vrouw arresteert fluistert ze herhaaldelijk de tekst “Break on through to the other side”. Later staat hij oog in oog met een demon wanneer het plotseling in de kamer begint te regenen en het lied “Riders of the Storm” uit het niets klinkt. Dit geeft de film een leuke surrealistische dimensie en het was zeker geen vreemde keuze geweest om het hele plot hierom te laten draaien: er zijn immers gevallen bekend van seriemoordenaars die geïnspireerd raakten door popmuziek. Wie weet, misschien zijn rockliefhebbers wel degelijk bezeten door de duivel…

Het kwaad in ons allen

Naarmate Ralph verder verwikkeld raakt in de zaak wordt hij meer en meer geteisterd door nare visioenen uit zijn verleden. Al gauw blijkt dat hij als politieagent overmatig geweld heeft gebruikt en jaren terug een daad pleegde waar hij nog dagelijks spijt van heeft. Ook vader Mendoza is “bepaald geen heilige” zoals Ralph opmerkt. Zijn geloof is meerdere malen op de proef gesteld door zijn drugsverslaving. Deze innerlijke conflicten maken hen allebei kwetsbaar voor de kwade geesten waar zij tegen strijden. Santino (Sean Harris), de hoofdverdachte in de zaak, maakt hier dankbaar gebruik van.

Ralphs familie is ook een van de doelwitten van de demon die in Santino leeft. Hij gebruikt ze om de agent uit de tent te lokken. Eerlijk gezegd ben ik het een beetje zat om films te zien waarin vrouwen en kinderen constant in gevaar verkeren. Het is alsof ze alleen in de film zitten om een rivaliteit tussen Ralph en Santino te creëren. De band die Ralph met zijn gezin heeft is onvoldoende zichtbaar, waardoor je het niet eens zo erg zou vinden als zijn vrouw en dochter iets zou overkomen. Ik denk dat dit komt omdat hij steeds zo afstandelijk tegen ze is. Men probeert hiermee duidelijk te maken dat de trauma’s waarmee Ralph vanwege zijn werk kampt de relatie met zijn familie aantasten. Dit hadden ze echter op een creatievere manier kunnen brengen: bijvoorbeeld als Ralph zijn slecht humeur zoveel mogelijk probeerde te verbergen door juist extra aardig te doen tegenover zijn familie.

Voordat Ralph en Mendoza de demonen kunnen verslaan moeten ze leren hun eigen innerlijke demonen te bedwingen. Hun ontwikkeling vormt misschien wel het sterkste element uit deze film: het doet je beseffen dat horrorfilms eigenlijk veel leuker zijn als ze gedragen worden door hoofdpersonages die voor zichzelf op durven te komen en het gevaar recht in de ogen kunnen kijken. Dit gebeurt letterlijk wanneer Ralph en Butler een verlaten warenhuis binnendringen om Santino te confronteren. Wat volgt is een spannende actiescène en voor mij had dat de climax van de film mogen zijn.

Dick Tracy meets The Exorcist

Wat mij betreft beschikken de meeste moderne horrorfilms over te weinig originaliteit. Bovendien lijken ze meer geïnteresseerd in het creëren van korte schrikmomenten dan het neerzetten van een werkelijk spannend verhaal. Deliver Us From Evil is een kruising tussen een horror- en politiefilm, wat voor een mooi balans tussen actie en spanning zorgt. Er zitten wel degelijk schrikmomenten in maar daar is de film redelijk zuinig mee, waardoor deze vaak ook extra hard aankomen. De bekende horrorfilm-clichés zijn erg hinderlijk maar gelukkig leunt de film hier niet te zwaar op. Het is de emotionele reis die Ralph en Mendoza afleggen waar het verhaal uiteindelijk om draait. Zij maken de film de moeite waard. Ik kan niet zeggen dat ik de beoefening van exorcisme dankzij deze film serieus ben gaan nemen maar… het idee bezorgde mij op z’n minst een spannende filmervaring.

Sandro Algra

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.