Recensie | Finding Dory (Guus Tijssen)

Finding Dory just keeps swimming…in het geld. Net zoals voorganger Finding Nemo (2003) breekt ook onze favoriete Picasso Doktersvis (want dat is Dory) nu records met haar eigen film. In Nederland alleen al had Finding Dory de beste openingsdag ooit voor een animatiefilm, met bijna 35.000 bezoekers. Pixar lijkt zowat de enige studio die vervolgen kan maken, die net zo succesvol worden als de eerste film in de serie. Toy Story’s drie films zijn allemaal steengoed, en Cars (2006) is zo’n beetje de grootste animatie-franchise ooit die wereldwijd al 8 billion dollar heeft binnen gehaald voor de studio. Hoe doet Dory dit, 13 jaar na het verschijnen van Finding Nemo? Je leest het in de recensie van Finding Dory door Guus Tijssen.

Titel: Finding Dory
Regisseur: Andrew Stanton
Scenario: Andrew Stanton
Cast: Ellen DeGeneres, Albert Brooks, Ed O’Neill, Kaitlin Olson, Hayden Rolence, Ty Burrell
Genre: Animatie, komedie.
Speelduur: 100 minuten
Release: 29 juni 2016

Recensie Finding Dory

De film opent met zo’n beetje de schattigste versie van een vis die we ooit gaan zien. Grote ogen en een klein lichaampje, Pixar weet ons direct in te palmen met deze jonge versie van Dory. Ze heeft al op jonge leeftijd last van geheugenverlies, een probleem dat ze met haar ouders probeert te overkomen. Maar dan raakt Dory haar ouders kwijt, ze zoekt de hele oceaan af op zoek naar haar thuis, maar zonder geheugen is dat behoorlijk lastig. Aan het einde van deze proloog is Dory volwassen en komt ze Marlin tegen, die op dat moment zijn zoontje Nemo aan het zoeken is. We springen een jaar vooruit, Nemo is weer terecht en Dory helpt bij het lesgeven van Nemo’s klas. Tijdens een van de klassen-uitstapjes komt ze in een school roggen terecht en komen er flarden van herinneringen terug. Met deze herinneringen komt een gevoel van eenzaamheid en heimwee. Ze overtuigt Marlin en Nemo om mee te gaan, naar The Jewel Of Morro bay, waar ze hoopt haar ouders te vinden.

Eenmaal daar begint het tweede gedeelte van de film. The Jewel of Morro bay is een aquarium en probeer daar maar eens je ouders te vinden. Het is dit tweede gedeelte dat zowel fantastisch als een beetje jammerlijk is. Fantastisch is de vondst van Hank, een zevenarmige (want Pixar achtte het lichaam te klein voor acht armen) octopus. Het feit dat Hank maar zeven armen heeft wordt benoemt en bewust niet ontweken. Dit speelt goed in op het thema van Finding Dory; gemis. Bij Dory zelf is dit het missen van haar family en afkomst, maar ook het missen van haar geheugen. En deze laatste, het hebben van een lichamelijke obstructie is iets waar de film vol mee zit. Hank de octopus met zijn zeven armen, is daar een duidelijk voorbeeld van. Maar we hebben ook nog een Beluga die geen sonar meer kan gebruiken en een Walvishaai die bijziend is. De film bevat ook nog een totaal geflipte eend en een niet bijster slimme zeehond. Leuke bijkarakters natuurlijk, maar nog belangrijker, ze ondersteunen het thema.

Al deze dieren, allemaal met een eigen handicap dragen bij aan het vinden van Dory’s ouders. Dat is het punt dat Pixar lijkt te willen maken; er is een plek voor je in deze wereld. Ook al kun je niet 100% van je capaciteiten benutten, je kunt altijd wel iets of iemand helpen. Een mooie boodschap die een hartverwarmende ondersteuning krijgt in de flashbacks naar Dory’s ouders, hun onvoorwaardelijke liefde voor hun dochter.

Het tweede gedeelte is jammerlijk omdat het ook wat rommelig voelt, de focus is er soms wat vanaf. Dory raakt gescheiden van Nemo en Marlin en hoewel de film duidelijk over Dory gaat krijgen deze clownsvissen ook nog de nodige aandacht. De scenes waar Nemo en Marlin in zitten zijn leuk en luchtig, maar voelen ook als opvulling. Het karakter van Marlin moet iets bijleren anders heeft zijn rol in de film geen waarde en dat is dan ook wat er gebeurd. Hetzelfde geldt voor Hank, hij maakt ook verandering door, maar dit voelde niet echt sterk onderbouwd. Aan het einde is Hank veranderd, maar waardoor en hoe dan? Finding Dory sluit ietwat over de top af. Ik had “What A Wonderfull World” niet willen missen, maar ik had ook moeite met de geloofwaardigheid. Hank kan veel, maar kan hij een vrachtwagen besturen? Dat gezegd hebbende weet ik dat mijn 6-jarige ik het fantastisch gevonden had.

Pixar weet ook dondersgoed waar ze mee bezig zijn, na jaren van films maken en bestuderen lijken ze een gouden formule gevonden te hebben om emoties los te trekken bij hun publiek. Hoewel ik volledig mee ging met de emotie die mij werden aangereikt ,was op enkele momenten wel te merken wanneer Pixar wilde dat ik huilde, of lachte of gespannen was.

Maar dit is niet erg, de truken die Pixar gebruikt zijn inmiddels bekend, maar ze worden meesterlijk gebruikt. 13 jaar na Finding Nemo levert Pixar wederom een fantastische sequel af en hoewel ze soms wat bekende technieken gebruiken om ons mee te nemen, maakt dat de reis er niet minder op. Wij zwemmen graag mee.

Guus Tijssen

Ps. Voor en door de echte Pixar fans is er een website die doet vermoeden dat alle Pixarfilms zich in een en hetzelfde universum afspelen. Dit wordt door verschillende Pixar medewerkers ontkend, maar wat denk jij zelf? Zie de theorie hier: www.pixartheory.com