Recensie | Phantom Thread (Willem Jansen)

Paul Thomas Anderson (mag ik zeggen de Robert Altman van deze tijd?) stapt na The Master wederom in de wereld van de jaren 50. En deze keer is de modewereld aan de beurt. Daniel Day-Lewis speelt in Phantom Thread de rol van de eigenzinnige Reynolds Woodcock. Een vakkundig modeontwerper die valt voor de jonge Alma (Vicky Krieps). Day-Lewis gaf aan dat dit zijn laatste rol zal zijn. Spijtig, want ook ditmaal zien we dat hij een fenomenaal acteur is en zeker gemist zal worden. Paul Thomas Anderson bewijst zichzelf wederom met een prachtige film die, sinds een lange tijd, weer een duidelijk lineair verhaal volgt.

Titel: Phantom Thread
Regisseur: Paul Thomas Anderson
Scenario: Paul Thomas Anderson
Cast: Daniel Day-Lewis, Vicky Krieps, Lesley Manville, Richard Graham
Speelduur: 130 minuten
Genre: Drama
Release: Vanaf 1 maart 2018 in de bioscoop

“Whatever you do, do it carefully.”

Reynolds Woodcock lijkt een zeer georganiseerd leven te lijden. Hij staat op, kleedt zich netjes aan en ontbijt al schetsend in zijn schetsboek, alvorens hij met die inspiratie zich op de werkvloer bevindt. The House of Woodcock ontwerpt en maakt jurken in Londen voor de meest rijke mensen in die tijd. Dit komt hem in het romantische gebied alleen niet ten goede. Woodcock is een man met eigen belang. Een eigen zin waar wanneer daar niet aan voldaan wordt, hij in een klein kind verandert.

Dan ontmoet hij de mooie en jonge serveerster Alma. Ze gaan samen op date, worden verliefd en al snel is Alma werkzaam voor hem. Ze heeft het naar haar zin, ook al besteedt Woodcock meer tijd aan zijn werk dan aan haar. En dan is er ook Cyril Woodcock (uiterst sterk gespeeld door Lesley Manville), Reynold’s zus. Een harde vrouw die zegt wat ze denkt en vooral Alma waarschuwt voor Reynolds. Ze lijkt Alma en iedereen behalve haar broer totaal niet te mogen, maar is andere kant juist de drijfveer in het hele bedrijf. Ze houdt alles draaiende, weet wat ze doet én probeert Alma juist te helpen. Er is een mooie scene tijdens het ontbijt: Reynolds zit schetsend aan tafel, Cyril drinkt van haar thee en Alma komt vrolijk aan tafel en begint toast te smeren. Het geluid is door Anderson versterkt waardoor het extra hard ten gehore is gebracht en je merkt hoe Reynolds zich eraan ergert. (Voor ons vergelijkbaar met een situatie op school, waar je zeer geconcentreerd bezig was met een werkstuk en een klasgenoot verveeld met een pen op de tafel zit te tikken). Cyril vertelt Alma om de volgende keer misschien maar alleen op haar kamer te ontbijten. Zij begrijpt daarentegen natuurlijk weer niet waar Reynolds zich zo druk om maakt. En dit is gedurende de film vaker zo. Maar wat het leuk maakt is dat Alma zich niet laat kennen en Reynolds het af en toe knap lastig maakt.

“The tea is going out. The interruption is staying right here with me.”

Aangezien Anderson’s vaste cinematograaf Robert Elswitt verbonden was aan een ander project, verkoos hijzelf achter de camera plaats te nemen (hierbij had hij de hulp van 4 gaffers en camera operators, waar hij ook nauw mee samenwerkte tijdens de opnames van The Master.) Het camerawerk is subliem en past perfect bij de sfeer van de film. Lange tracking shots en scénes veelvuldig vanuit één perspectief gefilmd drijven de film langzaam voort. Dit wordt mede aangevoerd door de uitstekende costume design, aan de hand van Mark Bridges (die hier inmiddels een Oscar voor heeft binnen weten te slepen). Anderson’s gewaagde stap naar de modewereld pakt perfect uit. Er is een mooie mix van de wereld in die tijd en hoe de mensen zelf toen leefden.

Maar waar natuurlijk de nadruk op ligt is Reynolds en Alma. Ze hebben een (zeer) ingewikkelde relatie die je bijzonder mag noemen. Reynolds lijkt afhankelijk te zijn van haar, maar tegelijkertijd ook totaal niet. Wanneer ze een manier weet te vinden hoe ze hier gebruik van kan maken, al dan niet op een schokkend, weet ze dat ze gelukkig met hem kan zijn. En Reynolds niet altijd de man met eigen wil is.

Phantom Thread is een lust voor elke cinephile. Een typische PTA film met Daniel Day-Lewis en een glansrijk debuut voor Vicky Krieps.

Willem Jansen