Recensie | The Client (Raymond Doetjes)

John Grisham brak als schrijver door met A Time To Kill en daarna The Firm, welke als eerste van zijn boeken werd verfilmd en een enorm succes was. Daarna was het in 1994 de beurt aan The Client om op het scherm geprojecteerd te worden. Is The Client een Blast of ligt deze film in de Past? Je leest het in de recensie van de film The Client door Ray Doetjes.

Titel: The Client
Regisseur: Joel Schumacher
Scenario: Akiva Goldsman, Robert Getchell
Cast: Tommy Lee Jones, Susan Sarandon, Brad Renfro, David Speck, Mary-Louise Parker, Anthony LaPaglia, J.T. Walsh, Anthony Edwards, Will Patton, Walter Olkewicz, Kim Coates, Ron Dean
Speelduur: 119 minuten
Genre: Thriller / Drama
Release: 1994

Recensie The Client

Wanneer de ‘streetwise’ 11 jarige Marc Sway (Brad Renfro) met zijn jongere broertje Ricky (David Speck) in het bos stiekem sigaretjes roken, komt er de veel te dikke Jerome Clifford (Walter Olkewicz) in zijn zwarte luxe auto aan op die rustige plek om zichzelf van het leven te beroven. Marc tracht deze zelfdoding poging te voorkomen en wordt gesnapt door Jerome. Jerome vertelt Marc waarom hij een eind aan zijn leven wil maken. Dit geheim leidt ertoe dat hij en zijn familie opgejaagd worden door de maffia alsmede de openbare aanklagers. De maffia wil voorkomen dat Marc het geheim dat Jerome hem toevertrouwd heeft, bij de openbare aanklager komt te liggen, want dat zou een veroordeling voor Barry The Blade Muldano (Anthony LaPaglia) betekenen. Marc begrijpt maar al te goed wat er op het spel staat en is niet van plan om de openbare aanklager, geleid door Roy Foltrigg (Tommy Lee Jones), de informatie te vertellen wetende dat de maffia zijn moeder en zijn inmiddels aan PTSD lijdende broertje op de korrel neemt. Marc schakelt de doortastende advocate Reggie Love (Susan Sarandon) in om hem door het juridische mijnenveld te loodsen. Samen bundelen zij hun vindingrijkheid en trachten ze zowel de openbare aanklagers als de maffia te slim af te zijn.

The Client

Analyse

Toen ik The Client in 1994 zag, was ik er direct helemaal weg van. De cast is fantastisch met uitzondering van Slick Moeller (Dan Castellaneta), die de rol als paparazzi veel te clowneske maakt. Brad Renfro als Marc Sway is de perfecte knul; een ventje dat opgroeide in de ruwere buurten van Knoxville is absoluut realistisch. De enorme jonge David Speck speelt een fantastische ondersteunende rol, zowel als irritant broertje als een knul die aan PTSD lijdt. Tennessee en mijn grote liefde NOLA (New Orleans Louisiana) zijn prachtig in beeld gebracht. Maar mijn hemel, wat is er voor de rest een boel mis met deze film! Dat mij dat de eerste paar keer niet is opgevallen. In de openingssequentie zit al een enorme continuïteitsfout; de sigaretten steken in twee opeenvolgende shots anders uit het doosje! De uitlaatpijp van de auto van Jerome Clifford, waar hij net 700 km vanuit NOLA naar TN mee is gereden, is niet heet – hij kan zonder zich te verbranden de tuinslang erin steken met een knullige dunne linnen zakdoek.

Gronke (Kim Coates) moet Marc vermoorden van zijn baas. Marc weet Gronke op sluwe wijze in een vriezer op te sluiten. In een volgend shot hoor je iemand roepen, “Er is iemand opgesloten” om vervolgens te horen dat hij een nacht in de vriezer heeft gezeten… In beide gevallen vind ik het vreemd dat men weet dat Gronke in Memphis is om wellicht Marc te vermoorden – want Marc zat opgesloten in de bak om hem veilig te houden– en Gronke wordt niet gearresteerd? En als hij een hele nacht in de bajes heeft gezeten is hij niet bevroren? Reggie en Marc rijden ’s nachts naar New Orleans en komen daar ’s ochtends aan, maar gaan pas ’s avonds laat op zoek naar het bewijs! Wetende dat de maffia er alles aan zal doen om het bewijs te verdonkeremanen en dat zijn Marc en z’n familie zwaar de pineut!

Er is een scene in een restaurant waar Barry the Blade zijn oom Johnny (Ron Dean) ontmoet en hij direct zegt, “I still can’t move the stiff” – dat terwijl ze worden afgeluisterd en nota bene een ober aankomt. Ik ben geen jurist maar er zijn mensen voor minder veroordeeld! In een van de laatste scenes belt een van de buren de politie, precies waar het grote bewijs ligt en de politie vindt vervolgens niets? Letterlijk op die enorm verdachte plek? Dan is er nog een boel continuïteitsfouten met de pet van Roy Foltrigg, maar ook armen die van shot tot shot in een andere houding staan. Ik vraag mij af wat de doorgewinterde Joel Schumacher (regisseur) aan het doen was tijdens The Client, toen hij de regie deed en de edits volgde?!

The Client

Conclusie

The Client is geweldig gespeeld. De subtext over het vergeven van fouten die mensen maken, is mooi – het is makkelijker om je in wrok te keren dan iemand te vergeven voor de fouten. De film heeft absoluut zijn spannende moment, zeker wanneer je de film voor het eerst ziet. Echter zijn de enorme continuïteitsfouten en idiote plotgaten wanneer je de film voor de 3de keer ziet wel enorm stupide te noemen. Dit heeft toch bij mij tot punten aftrek geleid, maar de perfomances en de mooie plaatsjes van een van mij lievelingssteden weerhoudt me er van om onder de 3 sterren uit te komen.

Raymond Doetjes, Subliminal Artist Productions

★★★☆☆