Blog | De Uitdaging – H (Immy Verdonschot)

Geen gebrek aan series, dat blijkt ook maar weer voor de letter ‘H’. Enige tijd terug kwam de sitcom How I Met Your Mother al tot een eind en ook Haven is nu bezig met de laatste afleveringen. In vergelijking met Hellcats hebben ze het echter nog lang weten vol te houden. Andere series vechten echter weer door, zelfs na annulering, zoals Heroes. En als je denkt dat dat inmiddels voldoende series zijn om het in deze blog over te hebben, dan heb je waarschijnlijk gelijk. Toch zal ik het ook nog hebben over twee huizen van series. Kun je het al raden? House of Lies en House of Cards.

Seksverhalen voor kinderen

De sitcom Friends liet grote voetstappen achter om te vullen. Samen met The Big Bang Theory kreeg How I Met Your Mother het voor elkaar. Ook hier draaide het om een vriendenclub die hun levens samen deelden. Al was het niet de koffietent waar ze vaak rond hingen, maar MacLaren’s Pub. De serie was grappig als geen ander en was geweldig op het gebied van verwijzingen. Ieder seizoen werd er wel ergens naar verwezen: Of dat was naar een aflevering in de toekomst of gebeurtenissen uit oudere seizoenen dat maakte niet uit. Ook bevatte de serie het beste, leukste en sterkste koppel sinds televisietijden: Marshall en Lily (of Marshmallow & Lilypad). De chemie tussen die twee en al hun vreemde gewoontes zijn werkelijk waar geweldig. Een extra reden waarom ik zo van deze serie hou, is vanwege de gastacteurs. Wie nog niet zo bekend is met de acteurs zal het niet opgevallen zijn. Maar veel bekende gezichten komen naar voren. Denk bijvoorbeeld aan oud collega’s van Freaks en Geeks acteur Jason Segel (Marshall).

Mijn grootste bezwaar van de serie is, het staat al in de titel van deze alinea, dat het hele concept is gebaseerd op een vader die al zijn liefdesverhalen vertelt aan zijn kinderen. Terwijl deze vaker gaan over seks, vooral wanneer hij die van Barney meeneemt.*  Het is dan ook iets wat je voor lief moet nemen. En dat gaat al een stuk makkelijker wanneer de kids niet meer worden meegenomen in het begin en/of einde van de aflevering. Helaas verviel ook deze serie een beetje in een te lange air-periode… Zo ging het tegen het einde aan al lang niet meer om Ted en hoe hij de moeder van zijn kinderen had gevonden, maar steeds meer over Barney en Robin. Wel vond ik dat de serie mooi werd afgesloten. Ik verklap geen spoilers, maar als ik heel eerlijk ben, had het in mijn ogen ook niet anders gekund.

*FYI: Ik ben niet de enige die er zo over denkt…

Het Colorado kind… van Stephen King

Bij toeval kwam ik bij de serie Haven terecht. Alhoewel… Ik zag er enkele dingen van voorbij komen op Twitter. Deze SyFy-serie is gebaseerd op het boek The Colorado Kid van Stephen King. Ik heb het boek niet gelezen, maar van wat ik begrepen heb heeft de serie er eigenlijk maar weinig van weg. In het plaatsje Haven gebeuren vreemde dingen, omdat sommige van de inwoners ‘troubles’ blijken te hebben. Bepaalde krachten die gelinkt zijn aan hun emoties. In het midden daarvan staat detective Audrey Parker, die als enige de geplaagde mensen kan helpen. Naast dit vermakelijke science fiction verhaal, probeert Parker er tevens achter te komen wie ze daadwerkelijk is, ze weet namelijk niets van haar verleden, en bevindt ze zich in een liefdesdriehoek. Genoeg dus om verschillende seizoenen mee vooruit te kunnen. Vooral omdat Parker verschillende persoonlijkheden lijkt te hebben… Aan de ene kant is de serie wellicht te bizar voor woorden, maar aan de andere kant is het gewoon heerlijk genieten van een typische SyFy-serie.

Cheerleaders… nu ook voor series

Als je ongeveer even oud bent als ik, ben je vast en zeker opgegroeid met de tienerkomedie Bring it On (mocht je twijfelen: Denk aan ‘I’m sexy, I’m cute. I’m popular to boot!’ en ‘Hey Mickey!’). Toch had ik nooit verwacht dat zoiets een bron zou kunnen zijn voor een serie. Maar het gebeurde toch echt in Hellcats, waar de levens worden gevolgd van cheerleaders tijdens college. Met Ashley Tisdale (bekend van High School Musical) en Ali Michalka (uit Easy A en inmiddels te zien in iZombie) was het de gewone tienerdrama, geloofsovertuigingen en wat ‘out of the box’ dance moves, inclusief vervolgopleiding stress waar de serie zich op richtte. Met daarnaast natuurlijk meiden en jongens die veel aan het trainen en optreden zijn. Het zal dan ook geen grote verrassing zijn dat de serie het niet lang heeft volgehouden: na een seizoen werd deze al van de buis gehaald.

Helden, we krijgen er geen genoeg van

Hmm, tja… Heroes… Ik moet de originele serie nog steeds afkijken. Het eerste seizoen was geweldig, met alle verschillende krachten en alle personages die op een of andere manier allemaal met elkaar verbonden waren. Niet alleen dat, maar de krachten die ze bezaten waren de meest geniale bedenksels die er maar waren. Je kon niet anders dan je verheugen op de volgende nieuwe held, al was het alleen al om te kunnen raden wat voor kracht het personage zou hebben. Toch zakte de serie in het tweede seizoen al snel in. In mijn geval ging het over de broer en zus, wiens krachten aan elkaar gelinkt waren. En een daarvan had te maken met zwarte smurrie die uit haar ogen kwam… No thanks. Na vier seizoenen is de serie dan ook geannuleerd. Sheldon (The Big Bang Theory) zei hierover: “Heroes gradually lowered the quality season by season till we were grateful it ended.” Toch na zoveel jaren – en omdat alle zenders inmiddels óf allemaal nostalgisch zijn óf totaal geen originele ideeën meer hebben – wordt ook deze weer opnieuw gemaakt: Heroes Reborn. Inmiddels is de miniserie alweer bij aflevering tien en ergens ben ik er wel benieuwd naar. Mede omdat ook oude bekenden hun gezicht laten zien en mede omdat mijn zusje er wel over te spreken is. Toch zal ik niet aan de nieuwe spin-off beginnen voor ik het origineel volledig heb gezien. Al kan dat nog wel even duren, aangezien het niet een serie is die ik ‘moet’ zien…

Kaartenhuizen met leugens

Als laatste ga ik in op twee House-series. En dus niet dé House, waar ik slechts enkele afleveringen van gezien heb. Maar House of Cards (ik heb het hier over de Amerikaanse versie met Kevin Spacey en Robin Wright), waar iedereen inmiddels wel van gehoord heeft en House of Lies, welke daarentegen minder bekend is. Hoewel mijn mening door slechts weinigen gedeeld wordt (please don’t hate me for saying this!), vind ik House of Cards een voorspelbare serie. Wanneer je al vaker dergelijke films hebt gezien, snap je wel hoe de politiek in D.C. werkt en daarom heeft de serie ook geen grote verrassingen voor mij. En nee, ook dat voorval met de journaliste in het eerste seizoen niet. Wat overigens niet betekent dat ik het een slechte serie vind. Zo vind ik Spacey en Wright formidabele acteurs. Het werk van die twee is zo ijzersterk dat je alleen daarom al de serie zou moeten zien. Helaas kan de serie me inhoudelijk minder boeien, Wright’s storyline vind ik vaak nog het meest interessant, moet ik zeggen dat ik seizoen drie misschien tot nu toe wel de beste vind. En die moet ik zelfs nog af zien.

Zoals gezegd is her nog een huis te bezoeken: House of Lies. Met niemand minder dan de lieftallige Kristen Bell en charmante Don Cheadle, die in deze serie wel hele andere rollen spelen. De serie gaat over management consultants die miljoenenbedrijven adviseren en daar hebben ze daadwerkelijk alles voor over. Ze gaan over lijken en gebruiken ook behoorlijk wat grof taalgebruik. Maar net zoals Spacey een ruimte kan pauzeren om uitleg te geven aan de camera, kan ook Cheadle dit. Verschil is dat ik zijn verhalen vaak interessanter vind en de serie is in zijn geheel ook onvoorspelbaarder. Doordat de personages vaak de grenzen opzoeken, is het ook een serie die dat doet. Daarnaast is het leuk om een keer een blik te krijgen in de verschillende bedrijven, waarbij het ene product nog onverwachter is dan het andere. Niet alleen dat, maar de personages zijn een mooie aanvulling op elkaar. En ik kan je beloven dat je zowel van ieder personage kan genieten, als dat ze je gruwelijk kunnen irriteren.

Na de grote hoeveelheden series van de afgelopen blogs, zal ik het in mijn volgende blog wat korter houden. De volgende keer belooft een afwisselende blog te worden, met zelfs een Nederlandse serie die aan bod komt. Ook haal ik er weer een golden oldie bij uit mijn tienertijd, zal het gaan over IT-ers en zombies.

Xoxo,

Immy.