Cineweek | Waarom remakes niet het probleem zijn
Het is al jaren zo, maar de laatste tijd lijkt het echt flink te zijn toegenomen. En nee, ik heb het niet over het feit dat ik vaak akward stilval tijdens mijn toch al spaarzame pogingen tot het voeren van een gesprek. Deze Cineweek gaat namelijk over iets nog veeeeeeel vervelenders, namelijk remakes.
“Er zijn in het leven maar twee zekerheden. De dood en dat er wekelijks een nieuwe remake of reboot aangekondigd wordt.”
“Wat is de overeenkomst tussen maandag en een remake? Ze komen beide altijd weer veel te snel om de hoek kijken.”
“Het wordt tijd dat Hollywood weer eens met originele ideeën komt!”
Ik begrijp de kritiek en frustratie tegenover remakes, al ben ik het met die laatste uitspraak niet helemaal eens. Er zijn namelijk genoeg remakes op te noemen waaruit revolutionaire filmervaringen zijn voortgekomen. Kijk bijvoorbeeld maar naar The Lord of The Rings trilogie van Peter Jackson, die eigenlijk ook als een soort remake gezien kan worden. Naast dat het gebaseerd is op een boekenreeks waren er al eerder films van, maar dan in animatievorm. Daarnaast zijn ook The Departed, 12 Monkeys en Scarface stuk voor stuk remakes. Het veel geprezen A Star is Born met Bradley Cooper en Lady Gaga is zelfs al drie keer eerder gemaakt.
Vandaar dat ik het persoonlijk helemaal niet erg vind dat oude films af en toe weer in een nieuw jasje worden gestoken. Waarom zou een verhaal niet opnieuw vertelt mogen worden met nieuwe ideeën en in een andere tijdgeest?
Kijk, er zijn inderdaad veel gevallen waarin een remake eigenlijk niets meer lijkt dan een zakkenvullende belediging voor het origineel. Neem bijvoorbeeld sommige reboots van horrorklassiekers, waarbij ze alle sfeer ingeruild lijken te hebben voor Hollywood-clichés en de sterke praktische effecten vervangen zijn voor – vaak geforceerd aanvoelende – CGI. In deze gevallen lijkt het inderdaad gewoon even snel geld verdienen, zonder daarbij iets van meerwaarde te leveren. Al kan de Amsterdamse hip-hop groep Osdorp Posse dit waarschijnlijk beter verwoorden dan ik:
“Je favoriete groepen eren is nog niet verboden
als je er dan maar iets nieuws mee doet,
eigen stijl, eigen taal, eigen tekst, maar goed
iets wat je inspireert is niet verkeerd
maar laat dan ook is horen wat je er van hebt geleerd
voor je zomaar iets klakkeloos na gaat doen
het is nutteloos, behalve dan voor de poen”
(Zij hadden het destijds over muzieknummers, maar het idee is hetzelfde).
Tweede kans
Ook vind ik het, zoals voormalig redactielid Dennis destijds in zijn blog zo sterk toelichtte, nogal overbodig om binnen tien jaar na de release van een film alweer de nieuwe versie aan te kondigen. Tenzij het om een titel ging die veel potentie had, maar waarbij het eindresultaat enorm is tegengevallen. Dan mag er wat mij betreft een paar jaar later al een tweede poging ondernomen worden. Zoals bijvoorbeeld bij The Dark Tower. Deze op de boekenreeks van Stephen King gebaseerde film was volgens velen een grote mislukking, waardoor men besloot om de franchise een tweede kans te geven in de vorm van een televisieserie. Wat mij betreft een goede zet!
Het echte probleem
De aversie tegen remakes is misschien niet altijd terecht, maar ergens wel heel begrijpelijk. Al is er een ding waar ik mezelf nog veel meer aan stoor, namelijk als films alsmaar dezelfde formule volgen. Er zijn namelijk genoeg titels die zo enorm voorspelbaar zijn dat je na het zien van de poster al vrij goed kunt inschatten hoe de film gaat verlopen.
Aquaman ontdekt zijn krachten, krijgt er een vijand bij, ontmoet de dame van de poster, er is drama, de vijand lijkt onoverwinnelijk…maar uiteindelijk verslaat hij die toch en krijgt ook nog eens de vrouw.
Ondanks dat Aquaman naar mijn mening best een leuke film was worden er weinig gedurfde keuzes gemaakt. Deze mentaliteit heeft als als gevolg dat er veel films komen die weliswaar een nieuw verhaal en nieuwe personages bevatten, maar in praktijk net zo afgezaagd zijn als de gemiddelde remake. Of zelfs nog erger.
Dus vandaar dat het in sommige gevallen beter is dat een bestaande franchise een nieuwe deel of spin-off krijgt, dan dat er een zogenaamd ”nieuw verhaal” bedacht wordt. Het perfecte bewijs hiervan is Spider-Man: Into the Spider-Verse, dat liet zien dat je met een overbekend verhaal als dat van Spider-Man nog alle kanten op kunt.
Ik wil hierbij zeker niet zeggen dat er alleen nog maar sequels en remakes gemaakt moeten worden (alsjeblieft niet), maar dat een originele uitwerking vaak nog belangrijker is dan een origineel verhaal. Vandaar dat ik zou zeggen:
“Het probleem is niet zozeer dat verhalen opnieuw verteld worden, maar dat dit alsmaar op dezelfde manier gebeurt.”
Wat vind jij? Plaats een comment of reageer via Facebook, dat vinden we leuk 😉
Cineweek is een wekelijkse blog/column waarin CineMartijn iets schrijft over wat hem bezighoudt op het gebied van film. De vorige blog ging over Novecento, een film van meer dan 5 uur lang.