In 2014 vierde Filmhoek zijn eerste verjaardag. Langzaam maar zeker groeien we uit tot een volwassen filmwebsite. Het jaar begon met de geboorte van onze aftakking Teeveehoek. Inmiddels hebben we weer een aantal nieuwe gastrecensenten en medewerkers erbij gekregen. Met de toevoeging van Short and to the Point Reviews van onze Amerikaanse collega Colton Hunt begon Filmhoek zich ook te storten op de productie van korte films. Wat volgde was de Youtube serie Dutch Angle Reviews en de oprichting van een nieuw mediabedrijf Young Guns Media. Kortom, het was een productief jaar voor Filmhoek. Geldt hetzelfde voor de filmwereld?
Lees hier het tweede deel van deze blog
Vaarwel oh harige kindervriend!
Een jaar is helaas niet compleet zonder afscheid te nemen van een handjevol artiesten die wat voor je hebben betekent. De satirische tv-show Saturday Night Live ging dit jaar zijn 40ste seizoen tegemoet zonder de iconische stem van Don Pardo: “It’s Saturday Night Live!”. De 96-jarige presentator was een van de vele tv- en filmlegendes die dit jaar van ons heen gingen. Zo verloren we ook voormalig kindster Shirley Temple, Lord Richard Attenborough, New Yorker Eli Wallach, en een van de laatste acteurs uit het tijdperk van de zwijgende films Mickey Rooney.
Het zijn de tragische en abrupte sterfgevallen die ons het hardst raken. Philip Seymour Hoffman was nog altijd op het hoogtepunt van zijn carrière toen hij begin dit jaar plotseling aan een drugsoverdosis overleed. Zelfs zijn dood heeft niet zoveel impact gehad als het overlijden van een van de grootste iconen uit onze jeugd. Ik bedoel natuurlijk niet Zwarte Piet, maar Robin Williams. Ook hij streed al jaren tegen zijn drugs- en alcoholverslaving en een levenslange depressie, totdat hij er afgelopen augustus een einde aan maakte. Dit bleek het meest gegooglede onderwerp van het jaar. Het is bizar om deze mannen nog in hun laatste filmrollen te zien. Zelfs de relatief onopvallende komedie Night at the Museum: Secret of the Tomb heeft volgens de Amerikanen een emotionele lading meegekregen door de aanwezigheid van Williams (wij krijgen het februari te zien). Ik moet toegeven dat ik nooit zijn grootste fan ben geweest. Ik vond hem altijd veel interessanter als serieuze acteur dan als grappenmaker, maar dat lag grotendeels aan de oubollige komediefilms die hij in de jaren 90 maakte. Het is pas recent dat ik meer waardering voor hem ben gaan krijgen. Ontzettend jammer is het dat hij als filmster niet meer de kans zal krijgen om een comeback te maken.
De 10 Beste Films
2014 was een vrij gemiddeld filmjaar. Goede films waren er zeker. Er zaten echter geen grote uitschieters tussen. Geen regisseur heeft een mijlpaal weten te creëren: een film die alle records zou breken qua opbrengsten of een film die de industrie voor goed zou veranderen. Hetzelfde geldt voor de slechtste films van het jaar, daar zal ik het in het volgende deel van deze blog over hebben. The Tale of Princess Kaguya was een visueel spektakel, maar je verwacht ook niet anders van Studio Ghibli. We hebben allemaal genoten van The Wolf of Wall Street, maar deze film toonde wel erg veel overeenkomsten met eerdere films van Martin Scorsese. Het zijn uiteindelijk de kleine films die de meeste verassingen te bieden hadden. Hierbij deel ik dan een lijst van de tien beste films die ik dit jaar heb gezien.
10) Wie haalt het in zijn hoofd om een ‘coming of age’ film letterlijk in twaalf jaar op te nemen? Neem gewoon drie jongens van een andere leeftijd en pak de belangrijkste momenten uit het leven van de hoofdpersoon… toch? Juist de keuze om dit anders te doen maakt van Boyhood zo’n speciale film. Het kijken hiervan is bijna alsof je terug in de tijd reist om je eigen jeugd te herleven. Af en toe is het leuk een film te zien die afwijkt van de traditionele vertelstijl.
9) Zelden kan ik bij een film roepen dat de plotwendingen mij totaal hebben verast. Gone Girl is een zeldzaam geval van een film die precies weet hoe met de verwachtingen van het publiek te spelen. Wat mij betreft had deze misdaadthriller een kwartier eerder mogen eindigen. Afgezien daarvan is het toch knap hoe ze je aandacht tweeënhalf uur lang vast kunnen houden met de ene na de andere onthulling.
8) Uitgeroepen tot beste Nederlandse film en jongeren-woord van het jaar, volledig terecht. Aanmodderfakker is een heerlijke tragikomedie over het studentenleven. Het is geen fijne tijd om een langstudeerder te zijn. De film legt de vinger op de zere plek door ons voor te stellen aan een 32-jarige nietsnut. Maar het gaat niet alleen over langstudeerders, het is een film over volwassen worden.
7) Manuscripts Don’t Burn is werkelijk de meest onplezierige film die ik dit jaar heb gezien, en dat is allemaal gedaan met een minimalistische productie. In films over een totalitair regime zie je zelden dat het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van twee arme huurmoordenaars. Het is indrukwekkend dat regisseur Mohammad Rasoulof met gevaar voor zijn eigen vrijheid deze film op clandestiene wijze in Iran wist op te nemen.
6) Kleurvol: dat is de beste beschrijving van The Grand Budapest Hotel. Elk shot uit deze film ziet er uit als een oud tegeltje dat je in de kringloop zou vinden. Nog een reeks flamboyante personages plus een ouderwets misdaadplot (over ruzie rond de erfenis van een miljonair) en je hebt een onwijs gave avonturenfilm.
5) Dawn of The Planet of The Apes bewijst dat zelfs een volledig uitgemolken concept briljant uit kan pakken met een nieuwe invalshoek. Het is niet de eerste film over een oorlog tussen de Westerse man en een primitief volk, maar wel een van de weinige films waarin computer-geanimeerde apen veel interessanter zijn dan mensen. Dankzij de plotwendingen en een paar ijzersterke personages was dit niet gewoon een zomerfilm maar ‘De Zomerfilm’ van 2014.
4) Ben ik de enige die neuriënd op zijn borst bleef kloppen na het zien van The Wolf of Wall Street? Geef toe, we hebben het allemaal wel een keertje gedaan. Na dat Martin Scorsese ons de extravagante wereld van de georganiseerde misdaad liet zien doet hij ditmaal hetzelfde met de grote bankiers van New York. Deze gladde oplichters zijn eigenlijk veel grotere schurken dan de jongens van de straat die hen drugs verkopen. Zelden heb ik zo hard gelachen in de bioscoop als met deze epische komedie.
3) Het zal even duren voordat Studio Ghibli weer een speelfilm uitbrengt. Regisseur Hayao Miyazaki maakte zijn laatste film The Wind Rises, maar The Tale of Princess Kaguya was toch het mooiste afscheidscadeautje. Het is een ouderwets sprookje, niet veel anders dan verhalen uit de Europese folklore. Maar in plaats van dat de Japanners de scherpe randjes eraf halen, zoals in conventionele verfilmingen, bevat deze film alle vrolijke en sombere elementen uit het originele sprookje. In een tijdperk waarin computer-geanimeerde films op de lopende band worden geproduceerd maken toch deze schetsige tekeningen het tot de fraaist ogende film van het jaar.
2) ‘Een historische drama over een vrije man die als slaaf wordt verkocht’, dat klinkt als een film die gemaakt wordt, puur om Oscars in de wacht te slepen. Niemand kan echter ontkennen dat 12 Years a Slave een gevoelige snaar heeft geraakt. Het is totaal niet bang om de wreedheid van slavernij te tonen. Je voelt je ontzettend schuldig bij jezelf als je deze film uit hebt gezeten, maar dat kon ook niet anders. Zoals Chris Rock dat zo mooi verwoorde: ‘Een film over mensenrechten waar blanke mensen van kunnen genieten is geen goede film!’.
1) De beste film van het jaar is wat mij betreft Nightcrawler. Waarom heb ik hier zoveel van genoten, afgezien van dat het een geweldige mix is tussen zwarte komedie en psychologische thriller? Ik denk dat Jake Gyllenhaal mij doet denken aan een jonge Robert De Niro, zijn rol heeft namelijk veel weg van de antihelden uit Taxi Driver en The King of Comedy. Jake speelt een ware psychopaat die er alles voor over heeft om te excelleren in zijn carrière als rampenjournalist. Toch heb je als kijker steeds de neiging om hem hierin toe te juichen.
3 Documentaires van het jaar
Ik hou bijna net zoveel van documentaires als van fictie. Toch heb ik dit jaar behoorlijk wat goede docu’s gemist, ik weet in ieder geval wat ik de komende maanden moet inhalen. Hierbij deel ik alvast een lijstje van drie documentairefilms uit 2014 die de moeite waard zijn.
3) De hoeveelheid tegenstanders van stierenvechten groeit over de hele wereld. Toch zijn er in Spanje elk jaar honderden fanatiekelingen die deze traditie uitbundig vieren (een beetje zoals wij met Sinterklaas). Encierro: Stierenrennen in Pamplona 3D gaat over de waaghalzen die gedurende acht dagen voor de stieren uit durven te rennen. De film slaagt er in om de kijker middenin dit levensbedreigende evenement te plaatsen. Zijn de deelnemers helden of gaat het hier om een barbaarse dieronvriendelijke traditie? De conclusie wordt aan de kijker overgelaten.
2) Wat begon als een docu over het leven van een kankerpatiënt veranderde in een ode aan de carrière van deze man. In Life Itself volgen wij ‘s werelds beroemdste filmcriticus Roger Ebert, die tijdens de opname van de film overleed. Het is een inspirerend verhaal met een flinke dosis humor. Je hoort veel leuke anekdotes over Ebert en zijn oude collega Gene Siskel. Er zijn weinig ‘talking heads’ documentaires die gedurende twee uur zo boeiend blijven.
1) The Salt of The Earth is aan te raden voor iedere liefhebber van fotografie, ook hij die niet bekend is met het werk van Sebastião Salgado. Deze Braziliaanse fotograaf was altijd diep geïnteresseerd in het vastleggen van mensen in de meest erbarmelijke omstandigheden. Hij wist ook telkens een intieme band met ze op te bouwen. Ondanks dat je stille plaatjes in zwart-wit kijkt voel je deze beelden uit de derde wereld tot leven komen.
Tot Zo!
Nu ik de belangrijkste prestaties op het gebied van film heb besproken wil ik de eerste helft van deze blog hierbij afsluiten. In het volgende deel zal de grootste fiasco’s en controverses uit 2014 onder de loep nemen.
Sandro Algra
GESCHREVEN DOOR
