Recensie | 10 Cloverfield Lane (Sandro Algra)

De ‘found footage’ horrorfilm Cloverfield die acht jaar geleden in première ging was meteen een groot succes. Het lag daarom voor de hand dat een vervolgfilm al snel in productie zou gaan. Maar terwijl vorig jaar alweer de zesde Paranormal Activity-titel uitkwam bleef de Cloverfield franchise tot nu toe hangen bij slechts één film en een manga. Producent J.J. Abrams beschrijft 10 Cloverfield Lane als een spiritueel vervolg op de eerste film: nieuwe personages, nieuwe monsters en een geheel andere stijl. Geen found footage dus! Waarschijnlijk was dat in deze tijd ook precies de juiste keuze, aangezien het publiek de gimmicks en het misselijkmakende camerawerk uit het found footage genre helemaal zat begint te worden. Hoe het verhaal van deze film aansluit op Cloverfield is nog onduidelijk, maar wellicht kan een derde film de losse eindjes aan elkaar knopen. Lees hier de recensie van 10 Cloverfield Lane door Sandro Algra.

Titel: 10 Cloverfield Lane
Regisseur: Dan Trachtenberg
Scenario: Josh Campbell, Matthew Stuecken, Damien Chazelle
Cast: John Goodman, Mary Elizabeth Winstead, John Gallagher Jr.
Speelduur: 103 Minuten
Genre: Drama, horror, Sci-Fi
Release: 10 maart 2016 in de bioscoop

Als Walter een bunker had

Na een ruzie met haar verloofde doet Michelle (Mary Elizabeth Winstead) wat ze altijd doet bij een moeilijke confrontatie: de benen nemen. Diep in de nacht rijdt ze over de snelweg, maar voordat ze het weet belandt ze in een zwaar auto-ongeluk en ligt ze bewusteloos aan de kant van de weg.  Wanneer zij vastgeketend aan de muur wakker wordt heeft Michelle werkelijk geen idee waar zij zich bevindt: er zijn geen ramen en haar telefoon heeft ook geen bereik.

“Je kunt niet naar buiten Michelle! Er heeft een grote aanval plaatsgevonden. Waarschijnlijk is dit het werk van de Russen, de Noord-Koreanen of misschien zelfs aliens!”, aldus Howard (John Goodman), voormalig marinier en eigenaar van deze ondergrondse bunker. Moet ze de wilde complottheorieën van deze vreemde man geloven of kan ze maar beter zo snel mogelijk ontsnappen? De tweede optie zal zeker niet de makkelijkste zijn, aangezien de gewapende Howard er uitziet alsof hij haar in tweeën zou kunnen breken. Ik zou mij eerlijk gezegd ook geïntimideerd voelen als ik vast werd gehouden door een meer opvliegerige versie van Walter uit The Big Lebowski. John Goodman speelt een typetje dat wij wel eerder van hem hebben gezien, maar hij hoeft eigenlijk amper te acteren om als een ware engerd over te komen in deze rol.

Waar zijn de monsters dan?

Het grootste deel van de film speelt zich af als een claustrofobische thriller, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Misery (1990). Michelle zit gedurende een lange periode opgesloten met Howard en Emmet (John Gallagher Jr.), een jongeman die beweert getuige te zijn van de aanval. Het drietal zou zomaar tot de laatste overlevenden van het land kunnen behoren, of het kan zo zijn dat Michelle door de psychopaat Howard en de goedgelovige Emmet zonder reden wordt vastgehouden. Zij heeft geen idee of ze haar ontvoerders moet vertrouwen zolang ze niet weet wat zich buiten de bunker afspeelt.

Daar waar we in de eerste film weinig van het monster te zien kregen zijn alle bovennatuurlijke verschijnselen in dit spirituele vervolg zelfs geheel afwezig. Daar lijkt de film althans op af te stevenen, tot er tegen het einde een grote wending plaatsvindt. Het feit dat deze film nog altijd Cloverfield in de titel heeft maakt die wending eigenlijk compleet voorspelbaar: je weet gewoon dat deze thriller zonder monsters zijn naam geen eer zou aandoen. Het laatste kwartier is helaas ook het moment waarop de film zijn geloofwaardigheid als aangrijpend horrorverhaal verspeelt. Wanneer Michelle tijdens de climax oog in oog komt te staan met het grote gevaar weet zij zich daar uit te redden op een manier waarvan zelfs de straaljagerpiloten uit Independence Day (1996) zouden roepen: ‘Kom op zeg, dat kan helemaal niet!’. Vervolgens wordt de heldin met een dilemma geconfronteerd waar zij eerder in de film al naar verwees. De keuze die ze hier moet maken wordt echter zo simplistisch in beeld gebracht dat het eerder doet denken aan een komische cliffhanger zoals je die zou verwachten aan het einde van een South Park-aflevering.

10 Cloverfield Lane

Een rustige enge film

De kracht van 10 Cloverfield Lane ligt net als bij de eerste film bij het minimalistische plot: hoe zou het einde van de wereld er uitzien vanuit de bunker van een paranoïde man? Dit scenario zorgt voor een indrukwekkende thriller die, in tegenstelling tot zijn voorganger, niet constant probeert om de kijker de stuipen op het lijf te jagen met ‘jump scares’ en ook nog eens prachtig is gefilmd. Over het einde heerst uiteraard de grootste publieke verdeeldheid: je kunt dit net als bij een M. Night Shyamalan-film zien als het punt waarop een goede film uit elkaar valt, of juist als een hilarische climax die dit verhaal met zijn sombere thema alsnog van wat humor voorziet. Hoe dan ook, ik denk niet dat de hele productie er volledig door verpest wordt. Het begin- en middengedeelte zijn sterk genoeg om deze film te dragen. De onverwacht grote hype van de eerste Cloverfield zal ditmaal niet geëvenaard worden, maar daar staat wel tegenover dat je als filmbezoeker niet langer misselijk de bioscoopzaal hoeft te verlaten. Ergens wel zo fijn.

Sandro Algra