Recensie 8-Bit Christmas | Grappig, gewaagd én met gevoel

De 11-jarige Jake Doyle komt oog in oog te staan met een Nintendo Entertainment System, en vanaf dat moment wilt hij niets anders dan een NES voor Kerstmis. Zijn ouders denken daar anders over! Gaat het Jake op slinkse wijze toch lukken een NES te pakken te krijgen? Lees het in de 8-Bit Christmas recensie door Raymond Doetjes.

Titel: 8-Bit Christmas
Regisseur: Michael Dowse
Scenario: Kevin Jakubowski
Cast: Winslow Fegley, Steve Zahn, Neil Patrick Harris, June Diane Raphael, Bellaluna Resnick, Sophia Reid-Gantzert, e.a.
Genre: Komedie / Kerst
Speelduur: 1 uur 37 minuten
Releasedatum: 24-11-2020 op HBO Max

Recensie 8-Bit Christmas

De volwassen Jake Doyle (Neil Patrick Harris) is met zijn dochter kerstinkopen aan het doen. Gedurende het shoppen blijft zijn dochter vragen om een telefoon voor Kerst. Jake houdt zijn spreekwoordelijke poot echter stijf. Wanneer ze bij zijn ouderlijk huis aankomen, besluit Jake het verhaal te vertellen over hoe hij ooit een Nintendo Entertainment System wilde voor Kerst.

“Het is 1987… of was het 1988… euhm the Bears wonnen in 1985…whatever het was het einde van de jaren 80!”

We worden direct terug gebracht naar de geweldige jaren 80 waar de jonge Jake Doyle (Oakes Fegley) probeert om bij een heel verwend klasgenootje te mogen spelen. Niet omdat hij het verpeste jochie mag, maar omdat dat het rotjochie een NES heeft. Jake is een van de gelukkige 10 kinderen en ziet daar voor het eerst in zijn leven een NES! De kleine man is direct verkocht en wilt zelf ook een NES voor Kerst. Op slinkse wijze weet hij zijn ouders initieel ja te laten zeggen. Maar al snel veranderen zij hun standpunt in het stellige ‘geen computer spellen in ons huis’. Op dat moment gaat Jake deurkransen verkopen via de scouts, want de scout die het meeste deurkransen verkoopt, krijgt een NES…

Maar Jake krijgt tegenwerking van andere klasgenoten/scouts, die uiteraard hetzelfde doel nastreven. Al wordt het probleem later nog heel veel groter dan alleen de moordende concurrentie!

Verhaal analyse

Toen ik de trailer zag, was ik initieel een beetje bang dat het wederom een film zou zijn die inspringt op de jaren 80 nostalgie door simpelweg wat speelgoed uit de jaren 80 aan de ’40+ man baby’s’ te tonen voor een goedkope nostalgische sfeer.

Man! Wat had ik het mis! Deze film is geniaal en super grappig – zeker voor die ’40-jarige man baby’s’ (En ja ik ben ook een GenX Man baby!) De film speelt zich niet alleen in de jaren 80 af maar ook in het heden. Wanneer we in de jaren 80 zijn, krijgen we een voice-over van Neil Patrick Harris, die zijn jeugdverhaal aan zijn dochter vertelt. De VO (voice-over) lijkt een beetje ‘geleend’ van de succes serie The Goldbergs; maar beter goed gepikt dan slecht zelf bedacht.

De hele film voelt als een echte 80’s film! Situaties die totaal over de top zijn en zo ridicuul dat je erom moet lachen. De film neemt zichzelf dan ook niet serieus gedurende het verhaal in de jaren 80. Deze plotlijn doet heel erg denken aan komische jeugdfilms zoals Adventures in Babysitting (1987) en Ferris Bueller’s Day Off met een enorme ‘feel good emotionele lading’ van de geniale regisseur John Hughes.

Deze film zal zonder meer voor de oudere kijkers leuker zijn dan de kinderen, aangezien wij weten hoe het er in de 80’s aan toeging en het leuk vinden hoe de volwassen Jake Doyle dat hier en daar probeert te censureren voor zijn dochter. Zoals wanneer zijn dochter hem vraagt, “droegen jullie een helm op de fiets?” En vader liegt dat het gedrukt staat: “Wij droegen altijd een helm”. In de daaropvolgende scene zie je de jonge Jake zijn ijsmuts veranderen in een ijshockey helm… dit is grappig want er waren destijds geen fietshelmen. Dus wat zou je dan opzetten?…een ijshockey helm!

Ondeugend ten top

Het leuke is dat de jonge Jake en zijn vriendjes absoluut geen brave kindertjes zijn, maar echt ettertjes uit de jaren 80… Zo was ik nooit! Echt niet! Vraag maar aan mijn ouders… Nou nee, doe toch maar niet!

Jake zelf neemt een loopje met morele kwesties om zo de meeste deurkransen te verkopen en de NES te winnen. In een sequentie waarin hij deurkransen gaat verkopen in een bejaardentehuis, schroomt hij niet om de hand van een in gestorven bejaarde te pakken. Hij beweegt de hand heen en weer om een handtekening te zetten, als bewijs van verkoop van een deurkrans. En dan doorbreekt hij op een klassieke Ferris Bueller’ manier de ‘fourth wall’ en overtuigt ons dat dit is wat hij gewild had… ja ik houd wel van wat morbide humor.

En dan hebben we de door en door verwende Timmy Kean, die tijdens het spelen van Vier op een Rij met zijn oma in het ziekenhuis in een woedeuitbarsting het spel schreeuwend wegslaat. Of zo kwaad is dat hij van een meisje verliest, dat hij uit woede een karate trap op de 42″ televisie uitoefent, met alle hilarische gevolgen van dien.

Dan is er een kleine rol voor een schoonmaker in de winkel die vertelt dat alle Cabbage Patch Kids in 20 minuten waren uitverkocht… En dat het een verschrikkelijk tafereel was… waarin zelfs iemand een bejaarde vrouw in haar keel stompte, om er vervolgens nog aan toe te voegen dat ze uit dezelfde familie kwamen.

Grappige dialoog

De vader van Jake, John Doyle (Steve Zahn), is een luidruchtige dyslectische Bob Villa (Bob Villa was de tv klusjesman van de VS in de jaren 80, zoals Nico dat bij ons was in Eigen Huis en Tuin). De vader houdt enorm van zijn kinderen, ook al lijkt hij strenger naar Jake toe dan de kleine grappige dochter (Bellaluna Resnick), die hij vergelijkt met een terroristje. Daardoor gaat vader wel heel ver om een Cabbage Patch Kid voor zijn dochtertje te kopen, en ook dat is een ridicule grappige scene.

Creatieve cuts

8-Bit Christmas is niet alleen grappig maar ook qua productie design is het dik in orde. Je voelt je echt in de jaren 80… En trust me, ik heb daar 10 jaar in door gebracht dus ik weet hoe het eruit zag. De film zit ook heel creatief in elkaar. Er is een scene waarin Jake in een speelgoedwinkel op een Nintendo speelt en geheel in trance raakt. We zien alle witte lampen in de winkel van wit naar blauw veranderen, wat een soort ‘hyper focus’ van Jake symboliseert. De sprekende Nintendo prop geeft er een extra ‘hypnotisch’ tintje aan. Dat is zeer creatief bedacht en uitgebeeld.

Naast de productie design, die echt 80’s aanvoelt, zitten er ook hele slimme cuts in die het kijken interessant maken. Michael Dowse is duidelijk een regisseur met een visie die niet bang is om iets buitengewoons te doen ook al betekent dit dat hij soms wat aan continuïteit moet opofferen. Je ziet Jake, nadat hij te horen heeft gekregen dat het een “No Go for Nintendo” is, catatonisch aan tafel zitten met zijn jas en muts aan. Vervolgens laat hij zich theatraal achterover van tafel vallen, om vervolgens op zijn rug in de sneeuw terecht te komen, waardoor we direct in een nieuwe scene zitten. Ik houd wel van een goed match cut.

Een andere creatieve manier om de 80’s naar het heden om te zetten is een op het einde, wanneer Jake zijn vriendjes belt en informeert of zij een Nintendo hebben gekregen. Na het telefoongesprek hangt de jonge Jake de hoorn op de haak en loopt uit beeld, dan zien we de volwassen Jake met zijn dochter van boven komen en we zijn weer in het heden. Eenvoudig maar creatief.

Diepere boodschap en emotie

Aan het einde van de film verandert de toon van een knotsgekke komedie, in een emotioneel verhaal met een boodschap. Het wordt ons duidelijk dat dit de eerste Kerst is zonder de vader van Jake. Hier worden niet veel woorden aan vuil gemaakt maar het is evident. We zien vervolgens een prachtige herinnering van Jake en John, hoe zij na die Kerstmis veel dingen samen hebben gemaakt.

8-Bit Christmas: De conclusie

8-Bit Christmas is een pareltje van een kerstfilm, die gedreven wordt door totale idiote situaties, grappige dialogen en een rare capriolen, om vervolgens te eindigen op een serieuze emotionele toon. De dynamiek tussen de jonge Winslow Fegley en Steve Zahn is subliem. Zij laten de spanning en liefde tussen vader en zoon goed uit de verf komen. De regie is super creatief en ongeremd, waardoor het voor deze tijd een beetje gewaagd is. Eerlijkheidshalve denk ik wel dat deze film met name voor de GenX generatie leuk is, en voor de jongere kijkers wat minder te bieden heeft.

Deze film krijgt bij mij in ieder geval een plaatsje naast Die Hard en Home Alone in de kerstfilm traditie!

★★★★☆

Raymond Doetjes – Subliminal Artist Productions

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

VOLG ONS

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste nieuws? Houd dan onze pagina in de gaten of volg Entertainmenthoek op Facebook, Instagram, Twitter en Pinterest. Zo blijf je op de hoogte van het laatste nieuws rondom je favoriete films en series.