Recensie | Bad Neighbours (Sandro Algra)

“Aan welke acteur denk jij het eerst als je de naam Batman hoort?” Die vraag stelt Seth Rogen op een studentenfeest in de hoop een vriendschappelijke band te vormen met een van de jongens. Ikzelf ben een 23-jarige student, maar ik ben niet het luidruchtige type waar Seth problemen mee zou hebben. Ik ga zelden naar studentenfeestjes, maar als ik daar toch bij was geweest dan zou ik net als Seth zijn vraag beantwoorden met Michael Keaton. Dat zou moeten betekenen dat wij het prima met elkaar zouden kunnen vinden. Toch was dat niet helemaal het geval in Bad Neigbours. Ik neigde eerder naar de kant van Zac Efron toen het op een ruzie tussen de twee uitkwam.

Titel: Bad Neighbours
Regisseur: Nicholas Stoller
Scenario: Andrew J. Cohen, Brendan O’Brien
Cast: Seth Rogen, Zac Efron, Rose Byrne, Dave Franco, Christopher Mintz-Plasse
Speelduur: 97 minuten
Genre: Komedie
Te zien vanaf: 8 mei 2014

Is het nou ‘Neighbors’ of ‘Neighbours’? In de VS staat deze film simpelweg bekend als Neighbors. Naar verluid was de titel voor de internationale uitgaves aangepast om verwarring te voorkomen met de populaire Australische soap (met toevallig dezelfde naam). Het is alleen vreemd dat ook een land als Nederland deze naamsverandering heeft overgenomen. Op zich is dit prima aangezien deze nieuwe titel de film ook wat specifieker beschrijft. Overigens gaat het hier ook niet om een remake van de comedy Neighbors (1981) met John Belushi en Dan Aykroyd, hoewel het plot enige gelijkenis toont.

Buurman, wat doet u nu!?

Mac (Seth Rogen) en Kelly (Rose Byrne) Radner zijn een jeugdig stel in een belangrijke overgangsfase. Als jong echtpaar zouden ze het liefst regelmatig met hun vrienden feesten. Jammer genoeg eist hun pasgeboren dochter veel aandacht en verantwoordelijkheid. Met tegenzin zien ze hun oude leventje langzamerhand veranderen.

De buurt wordt op zijn kop gezet als het studentengenootschap Delta Psi zich daar vestigt. De leider van de groep Teddy Sanders (Zac Efron) zet de traditie van het genootschap voort door het organiseren van de meest wilde feesten. Met een onvergetelijke zomer hoopt hij eeuwige roem te verkrijgen in de eregalerij van Delta Psi. Kelly en Mac maken zich grote zorgen over de potentiële overlast die hun nieuwe buren zouden kunnen veroorzaken. Hun toenadering tot de jongeren is in eerste instantie vriendelijk. Ze doen flink hun best om over te komen als twee hippe ouders. Maar wanneer Teddy geen gehoor geeft aan hun verzoek om de herrie te sussen is het menens. Kelly en Mac doen er nu alles aan om de studenten uit het huis te verjagen. Deze burenruzie escaleert tot een ware oorlog waarbij de tactieken variëren van spionage tot fysiek geweld.

Stoner vs stoner

Al bijna vanaf het begin zijn de maatregelen die de Radners tegen Delta Psi nemen wel erg extreem. Wanneer hun aangiften niks opleveren neemt Mac het heft in eigen hand en beschadigt hij de waterleiding van de buren. Dat is niet iets wat je zou verwachten van een volwassen persoon, maar zo gedraagt hij zich dan ook totaal niet. Seth Rogen speelt zoals in veel van zijn films een wiet-rokende dertiger die maar niet echt volwassen wil worden. Ik begin zo langzamerhand wel fan te worden van Rose Byrne (in ieder geval sinds haar rol in Bridesmaids) maar ook zij kwam tijdens de discussies met Seth net zo onvolwassen over als de studenten waar ze ruzie mee hebben. Waarschijnlijk was dit ook de bedoeling van het verhaal: terwijl de jongeren hun toekomstige “ik” in de ouderen herkennen komen de ouderen weer in aanraking met hun innerlijke student. Het had veel beter gewerkt als dit motief subtieler in de film was verwerkt. Als Kelly en Mac meer een saai en verlegen stel waren geweest dan was er ook meer contrast tussen hen en de leden van Delta Psi. In zo’n geval waren de momenten waarop de twee meer kinderachtige trekjes gaan vertonen en ook echt door het lint gaan des te grappiger geweest.

Kelly en Mac lijken amper te veranderen in de loop van de film. Bij Teddy en zijn beste vriend Pete (Dave Franco) is er veel meer ontwikkeling zichtbaar. Voor hen voelde ik uiteindelijk ook meer sympathie. Pete is een meelopertje die een rotsvaste loyaliteit aan Teddy vertoont, maar tegelijkertijd is hij ook een beetje Teddy’s geweten. Hij is een veel intelligentere jongeman met een toekomstvisie en begrijpt ook wel dat ze niet voor de rest van hun leven kunnen doorgaan met feesten. Wanneer hij Teddy hiermee confronteert krijg je al gauw medelijden met de leider van het studentengenootschap. In Teddy’s kleine wereld is hij een knappe en charismatische jongeman maar je vraagt je wel af wat er van hem overblijft als al zijn vrienden carrière maken.

De humor in deze film zou je over het algemeen kunnen beschrijven als puberaal. Dat is ook niet meer dan logisch: de film is uiteindelijk vooral op jongeren gericht. Het blijft echter wel bij simpele en soms uiterst grove grappen. Zo heb je scenes waarin een baby op een condoom kauwt of een vrouw gemolken moet worden. De meeste van deze grappen kun je ruim van tevoren zien aankomen. Ik raad mensen ook aan niet eerst de trailers te bekijken aangezien een aantal van de leukere scenes daar al in te zien zijn (zoals het gedeelte met de airbags). Desondanks waren er wel een aantal momenten waar ik moest gniffelen, bijvoorbeeld wanneer Kelly en Mac hun baby met spoed naar het ziekenhuis brengen (nadat zij dat condoom in haar mond stak). De scene waarin de dokter de testresultaten voorleest zou zo uit een Cyanide & Happiness-strip afkomstig kunnen zijn.

Kijken met je vrienden?

Als je meer wilt zien dan een hele reeks aan oppervlakkige flauwe grappen zal Bad Neighbours je al snel vervelen. Het verrassingselement is zowel in de humor als in het verhaal veelal afwezig. Misschien is het bekende plot van een kat-en-muis spel tussen ruziënde buren gewoonweg te mager om als basis te dienen voor een film van anderhalf uur, of in ieder geval is het moeilijk om deze leuk te houden. Zac Efron en Dave Franco voorzien het verhaal wel enigszins van een emotionele lading, en dat komt de film absoluut ten goede. Verrassend waren ook een aantal glimprollen, zoals die van de cast van Workaholics en de leden van The Lonely Island. Met hun aanwezigheid wordt echter te weinig gedaan.

Over het algemeen zijn de reacties op deze film een stuk positiever dan ik had verwacht. Zelf denk ik dat het gezelschap van anderen de kijkervaring erg positief kan beïnvloeden. In een vriendenkring zal je waarschijnlijk eerder geneigd zijn om te lachen. Al is het maar op de manier waarop mijn vrienden en ik om die belachelijke Batman-stem van Christian Bale lachen.

★★☆☆☆

Sandro Algra