Recensie | Beauty and the Beast (Erik Jansen)

Walt Disney Pictures komt dit jaar weer met een nieuwe live action remake van één van hun oude tekenfilms: Beauty and the Beast. De film is geregisseerd door Bill Condon, die eerder de laatste twee films van de Twilight Saga voor zijn rekening nam.  De cast bestaat onder andere uit Emma Watson als Belle, Dan Stevens als de prins die door een magische vloek veranderd is in een beest, Kevin Kline als Belle’s vader Maurice, Luke Evans als macho Gaston en Josh Gad als zijn sidekick LeFou. Uiteraard zien we ook de betoverde bedienden van het kasteel. Zo speelt Ewan McGregor de kandelaar Lumière, is Ian McKellen de klok Cogsworth en speelt Emma Thompson de zingende theepot Mrs. Potts.

Titel: Beauty and the Beast
Regisseur: Bill Condon
Scenario: Stephen Chbosky, Evan Spiliotopoulos
Cast: Emma Watson, Dan Stevens, Luke Evans, Josh Gad, Kevin Kline, Ewan McGregor, Ian McKellen, Emma Thompson
Speelduur: 129 minuten
Genre: Fantasy, Musical, Romantiek
Release: 29 maart 2017

Tale as old as time

De originele animatiefilm uit 1991 is zonder twijfel als romantisch musical sprookje een klassieker. En waar een aantal live action remakes van Disney ervoor hebben gekozen om een andere twist aan het bestaande verhaal te geven, blijft Beauty and the Beast in dit geval erg dicht bij het origineel.

Belle is een jong meisje uit een Frans Provençaals dorpje, die altijd met haar neus in de boeken zit. Ze wordt door haar mede dorpelingen als een raar meisje gezien, behalve door de held van het dorp Gaston. Het café waar Gaston als koning wordt beschouwd, is volgehangen met zijn jachttrofeeën. De grootste trofee die Gaston nog niet heeft is een vrouw en in die rol ziet hij de beeldschone Belle. Zij heeft echter geen oog voor zo’n macho.

Belle’s vader Maurice is in de film een kunstenaar die jaren geleden met zijn dochter vanuit Parijs is verhuisd naar het dorp. Wanneer hij één van zijn kunstwerken wilt tonen op een markt, verdwaald hij onderweg in het duistere bos. Na ontsnapt te zijn van bloeddorstige wolven, vindt hij een mysterieus kasteel. Maurice wordt in het kasteel ontvangen, maar vlucht snel weg als hij alledaagse voorwerpen tot leven ziet komen. Vlak voordat hij op zijn paard klimt, plukt hij een roos voor zijn dochter uit de tuin van het kasteel. Maar hij wordt gegrepen door een reusachtig beest die hem voor de diefstal van de roos opsluit in de kerker.

In ruil voor de vrijheid van haar vader wordt Belle als gevangene opgenomen in het betoverde kasteel van het beest. In werkelijkheid is het beest een jonge zelfzuchtige prins, die samen met zijn bedienden vervloekt is door een tovenares. De vloek kan worden opgelost als het beest van iemand leert te houden en iemand ook van hem houdt, voordat het laatste bloemblaadje van de betoverde roos valt. Maar wie zou er ooit kunnen houden van een beest?

Een klassieker overtroffen?

Het origineel heb ik in 1991 in de bioscoop gezien en zeker wel tientallen keren op videoband. Pas toen de film op dvd verscheen, zag ik voor het eerst de Engelse versie. Persoonlijk is dit voor mij dé Disney animatiefilm waarvoor ik de meest nostalgische gevoelens heb. Van het verhaal en de muziek, tot het zien van de parade in Disneyland Paris die dat jaar helemaal in het teken stond van Belle en het Beest en natuurlijk de theaterversie met Carlo Boszhard als Lumière. Om het origineel te kunnen overtreffen ligt de lat dus behoorlijk hoog en dat is eerlijk gezegd een ontzettend moeilijke opgave.

Allereerst het verhaal. Het is hetzelfde als de animatie, maar om de speelduur van de film te verlengen zijn er een aantal elementen toegevoegd. Soms goed, maar vaak onnodig. Het begint eigenlijk al in de proloog die onderbroken wordt door een feest in het kasteel. En zo zijn er nog een aantal liedjes toegevoegd om de tijd expres te rekken. De betoverde roos en de spiegel die je doet laten zien wat je wilt zien, worden in de film gebruikt. Maar er is een nieuw betoverd voorwerp waarmee we iets meer over Belle’s familie komen te weten. Het is alleen heel vreemd dat dit voorwerp maar één keer wordt gebruikt, terwijl dit ding tijdens een aantal momenten erg nuttig kan zijn. Wat we wel goed zien is hoe de dorpelingen kijken naar Belle. Ze zingen in het origineel dat ze een beetje raar meid is, maar in de film merken we echt dat Belle als buitenbeentje van het dorp wordt gezien. Sommige personages hebben ronduit een hekel aan haar. Misschien dat je jezelf weleens hebt afgevraagd waarom de bedienden worden betoverd, terwijl alleen de jonge prins zo onvriendelijk was tegenover de tovenares. De film laat duidelijk zien waarom de schuld ook bij hen ligt en dat was zeker wel een interessante toevoeging.

Ook zijn er een aantal personages iets anders dan in de tekenfilm. Maurice wordt niet vanaf het eerste moment als de dorpsgek gezien. Dat leverde in de tekenfilm een paar hilarische momenten op, maar in de live action versie is er weinig komedie van dit karakter overgebleven. Een aantal weken terug kwamen de filmmakers met het nieuws dat het personage LeFou het eerste homoseksuele karakter was in een Disneyfilm. Met de kennis van dat nieuws valt het een beetje op, maar eerlijk gezegd was dat eigenlijk veel beter te zien in de animatiefilm. Ik ben van mening dat Luke Evans het goed heeft gedaan in de rol van Gaston. Zijn voorkomen is echter niet zo reusachtig zoals we hem eigenlijk kennen. Het had misschien wel grappig geweest om Dwayne ‘The Rock’ Johnson in de rol van Gaston te zien.

In dit opzicht ben ik ook van mening dat de animatie niet overtroffen kan worden door de (bijna) realistische visuele effecten. Een voorbeeld is het beest dat er toch niet echt genoeg uitziet. Daarnaast mist het beest de dierlijke trekjes die we van dit karakter gewend zijn. In mijn ogen was het meer een man in de huid van een monster, in plaats van een beest dat soms gromt, op vier poten loopt en waarvan de haren soms recht overeind staan als hem iets niet bevalt.

Ook de hoge zangkwaliteiten van het origineel kunnen gewoon niet overtroffen worden. Emma Watson zingt goed genoeg, maar goed genoeg ligt nog steeds onder de lat die ontzettend hoog is voor een remake van Beauty and the Beast. Ewan McGregor kan zich daarentegen heel goed meten aan zijn getekende voorganger. Hij is zelfs haast onherkenbaar in de rol van Lumière. Dat geldt trouwens ook voor Emma Thompson in de rol van Mrs. Potts.

Visueel ziet de film er prachtig uit. Het beest oogt dan misschien een beetje nep, maar de achtergronden en de dansende voorwerpen zijn goed vormgegeven. Ook krijgt de film van mij een pluspunt voor de diversiteit van de acteurs. Los gezien van het origineel is Beauty and the Beast toch een aardige toevoeging aan het live action repertoire van Disney. Echter het onnodig verlengen van de speelduur door het toevoegen van extra liedjes en verhaalelementen en het beest dat niet echt aanvoelt als een beest, zorgt er niet voor dat een oude klassieker vervangen kan worden. Ongetwijfeld zal de film ontzettend veel bezoekers trekken, maar naar mijn mening is dé Beauty and the Beast gewoon thuis te zien op Netflix.

Erik Jansen