Recensie | Brightburn (Raymond Doetjes)

Nou, stel je dit voor: “Pak de origins-story van Superman, en maak Superman slecht, in plaats van goed. Overgiet dat met een goede dosis horror en dat is je horror box-office hit van 2019”. Dat moet de pitch zijn geweest die de Gunn broers hebben gehouden om dit scenario aan de studio te verkopen. Maar, kan zoiets bedriegrijks eenvoudig ook echt een goede film zijn? Lees hier de recensie van de film Brightburn.

Titel: BrightBurn
Regie: David Yarovesky
Scenario:
Brian Gunn, Mark Gunn
Cast:
Elizabeth Banks, David Denman, Jackson A. Dunn, Meredith Hagner, Matt Jones
Speelduur:
90 minuten
Release: Vanaf 23 mei 2019 in de bioscoop

PLOT

Tori Beyer (Elizabeth Banks) en Kyle Beyer (David Denman), hebben een kinderwens maar na veel proberen is het nog steeds niet gelukt om een kind te verwekken. Op een avond dat ze het voor de zoveelste keer proberen, worden ze geïnterrumpeerd door een luide knal en een beving. In hun tuin ligt een ruimteschip met daarin een kind. Ze besluiten het kind op te nemen en een leugen te verspreiden dat zij een kind hebben geadopteerd. Fastforward 12 jaar en hun ‘geadopteerde’ zoon Brandon (Jackson A. Dunn), wordt geconfronteerd met de pubertijd en hij ontdekt, buitenaardse krachten, en een stem in zijn hoofd, die hem oproept iets zeer onaangenaams te doen. De ouders, ontkennen alle vreemde zaken die gebeuren waar Brandon in betrokken lijkt te zijn, maar ook zij beginnen te twijfelen aan ‘hun’ kind.

ANALYSE

Het plot is extreem simpel. Bijna zo simpel dat je jezelf voor het hoofd wilt slaan en roepen: “Waarom heb ik dit niet bedacht?! Dit is geniaal in zijn eenvoud!” Waarom is een mash-up van een superheldenfilm met een horrorfilm nooit eerder gedaan? Waarom moesten het de geniale schrijvers van Guardians of the Galaxy zijn, die dit konden bedenken?

Eerlijk gezegd was ik zeer sceptisch toen ik de trailer zag. Echter, als horrorfan kijk je alles in het genre en ik was snel verbaasd hoe lekker je met dit relatief eenvoudige scenario, wordt mee getrokken. De pacing, in de overgang van de eerste naar de tweede akte, ging een beetje traag. Eenmaal in die tweede akte, glijden wij moeiteloos van de ene bloederige plas naar de andere. Want de jonge Brandon is niet van plan om te stoppen met moorden, hij heeft immers een missie.

Recensie Brightburn

De nu 16 jaar oude Jackson Dunn speelde dit karakter toen hij 14 was. Zijn sinistere blik is subtiel en zijn hele acteerwerk is heel subtiel en daardoor komt hij natuurlijk over en dat maakt hem eigenlijk nog enger. Het ene moment heb je te doen met deze jonge outcast, en zou je hem een knuffel willen geven en zeggen: ‘komt goed kereltje’. Later wil je de mensen om hem heen adviseren zover mogelijk bij hem vandaan te gaan. En dit is het interessante van het karakter Brandon en zijn alter-ego BrightBurn; die dualiteit in hem. Ja, hij heeft superkrachten en daardoor komt deze film eigenlijk in de realm van geesten of paranormale wezens; waar ik doorgaans niets mee heb. Om de eenvoudige reden dat ze niet gebonden zijn aan fysieke limitaties waardoor in principe alles kan en als kijker, je niet echt kan associëren met het kwaad. Het kwaad, heeft hier een lief gezicht, is fysiek en tastbaar, maar tegelijk ook onaantastbaar. Dat geeft een interessante dynamiek aan deze horrorfilm. Bovendien is Brandon ronduit een psychopaat en schuwt geen geweld.

Hierdoor zitten er enorm goede gore-effecten in deze film. Het is alsof de schrijvers van John Wick 3 en BlackBurn bij elkaar in het team zaten. Want er is ook in deze film, net als bij John Wick 3, een enorm gore oogletsel scene waar de climax in het shot, zonder cuts is gedaan. En dit is nog veel extremer dan bij John Wick — en in de zaal werd hier alleen met gruwelen op gereageerd. Tevens is er ook hier iets met een onderkaak maar ook dit, is veel goorder gedaan! De mooie effecten hebben een goede balans tussen VFX en SFX. Klassiek gezien, willen wij in horrorfilms, zoveel mogelijk SFX zien en de VFX moeten bewaard worden voor die dingen die niet in-camera gedaan kunnen worden, dan wel te veel kosten.

Brightburn

Ik wil vooral Elizabeth Banks noemen, want zij speelt zo een enorm sterke rol. Je ziet dat ze onderbewust weet dat haar zoon kwaadaardig is. Haar cognitieve brein wil dit echter niet accepteren. Die dualiteit speelt ze heel subtiel, maar is wel zichtbaar. Ze speelt ook angst en verwarring extreem sterk. Niet je klassieke gillende huisvrouw in paniek maar een echte moeder met een enorm probleem aan haar handen. De laatste keer dat ik zo een goede acteur in een horrorfilm zag was, Daniel Kaluuya uit Get Out.

De regisseur (David Yarovesky) heeft meesterlijk werk verricht om de karakters van Kyle-, Tori- en Brandon extreem sterk in beeld te brengen en initieel hun liefhebbende familieband te laten zien. Hierdoor ben je als kijker verbonden met deze drie karakters, hetgeen ook goed is voor het opwekken van spanning, om dat er betrokkenheid is met deze drie belangrijke figuren, die in een extreem lastige situatie verkeren. Het is overigens niet alleen tranen, dood en verderf, want er zitten ook een aantal extreem grappige scènes in.

Er zijn wel twee zaken in Brightburn die extreem hinderlijk zijn. Als eerste de cinematografie was soms hinderlijk bewegelijk en vooral in een dialoogscene! Het leek wel alsof de cameraman last had van een zenuwaandoening. Ik dacht echt, “houdt die camera eens stil man! Hoe moeilijk is het om je ellebogen tegen je ribben te klemmen?” Dit trok mij dan ook uit een belangrijke scene tussen Tori en haar echtgenoot.

De andere waar ik mij aan stoorde, was de score door Tim Williams. Er is de inmiddels, klassieke saaie ‘drone en met hoge  atonale strings’, waar een goede melodie, veel beter had gewerkt. Maar nog erger, die vervelende ‘Hollywood, horn blows’ die herhaaldelijk op een actie moment een lage toon blazen: ‘teeeeeeeeet, teeeeeeeet, teeeeeeet’, ugh!!! Vooral in één van de laatste scenes is dat ronduit storend. Ik ga er vanuit dat dit een wens was van de regisseur, want geen enkele muzikant, vindt dit uitdagend om te schrijven. Ook hier had een goede melodie de drama van die laatste cruciale scene veel meer daadkracht kunnen geven. Dus ik hoop dat als ze een tweede film gaan maken — en dat kan zeker — de camera op een gimbal zetten of een tripod en wat creatievere score bedenken. Voor de rest heb ik mij prima vermaakt en het was weer eens vernieuwd.

Brightburn

CONCLUSIE

Brightburn is een zeer vermakelijke actie horrorfilm. De pacing komt initieel wat traag op gang, maar eenmaal in de tweede akte gaan wij van slachtoffer naar slachtoffer met de heerlijke gore effecten waar horrorfanaten van houden. Het combineren van superhelden, of in dit geval super-villain, met het horrorgenre lag zo voor de hand maar is gewoon niet eerder gedaan en werkt wonderlijk goed.

Als we er een sfeer aan moeten hangen, dan is de film een soort van, Smallville meets The Visit. Het acteerwerk van Jackson Dunn en Elizabeth Banks is uitmuntend. Er zitten ook grappige momenten in, zoals dat een goede horror hoort. Het camerawerk en de score moeten bij de volgende toch ietsje beter, om het geheel helemaal perfect te krijgen. Ik hoop dan ook dat we een tweede deel krijgen, want zoals iedere goede horror betaamd kan de kwaadwillende gewoon terugkeren.

★★★★☆

Raymond Doetjes – Subliminal Artist Productions