Recensie | Child’s Play (Raymond Doetjes)

Reboots, reboots en nog eens reboots en dan ook nog een reboot van een van de meest klassieke 80s horror franchises…als dat maar goed gaat. Lees hier de recensie van Child’s Play door Raymond Doetjes. 

Titel: Child’s Play
Regisseur: Lars Klevberg
Cast: Aubrey Plaza, Brian Tyree Henry, Mark Hamill, Gabriel Bateman, Beatrice Kitsos, Ty Consiglio, Carlease Burke
Scenario: Tyler Burton Smith
Genre: Horror
Speelduur: 90 min
Release: 21 juni 2019 in de bioscoop

PLOT

De jonge Andy Barclay (Gabriel Bateman) is een onzekere 12 jarige knul met een gehoorbeschadiging. Samen met zijn moeder (Aubrey Plaza) is hij net verhuisd en wonen ze in een achterstandswijk. Andy heeft geen vrienden en door zijn onzekerheid om nieuwe vrienden te zoeken. Zijn moeder, die werkt bij een soort van veredelde Action-winkel, neemt een Buddi pop mee voor Andy. Deze pop werd teruggebracht naar de winkel omdat deze volgens de eigenaar defect was. Andy ontwikkelt al gauw een vriendschap met deze onhandige maar grappige pop. En deze pop heeft uiteraard de naam Chucky.

Doordat de ‘veiligheid algoritmes’ van de pop zijn uitgeschakeld door een rancuneuze medewerker kan Andy hem allerhande dingen leren, waaronder vloeken. Dit maakt Andy al snel de populaire jongen in de achterstandswijk, maar hierdoor verwaarloost hij Chucky. Aangezien Chucky geprogrammeerd is om Andy z’n vriend te zijn, ontwikkelt de pop een bepaalde jaloezie. Uiteindelijk gaat de Buddi pop dan ook in het standje ‘psychopaat’ en is er geen mens meer veilig!

ANALYSE

Het grote verschil in deze film met het origineel is dat Chucky hier geen pop is die bezeten is door de geest van een seriemoordenaar, maar min of meer een opgevoerde Alexa of Siri is. De expositie over wat een Buddi pop is, wordt slim, grappig en snel gedaan in de eerste akte. De producenten gaan er immers vanuit dat iedereen wel bekend is met Chucky.

Toen, ik in februari de foto van de nieuwe Chucky zag, was ik niet gecharmeerd van het uiterlijke om eerlijk te zijn. Ik vergeleek de pop met de grote lieve ogen en het enorme knuffelgehalte van Maisie Williams en niet met een seriemoordenaar. Ik begreep niet waarom het werk van Kevin Yaeger uit het origineel, teniet gedaan moest worden. Hierdoor had ik een vooringenomen positie, dat deze film de zoveelste reboot-teleurstelling zou worden. Pas toen ik de film zag, begreep ik waarom Chucky een hoog knuffelgehalte moest hebben.

De film is eigenlijk een soort van  Griekse tragedie. Chucky is een AI (Artificial Intelligence) robot die alles moet leren en hij/het is min of meer een onbevangen kind met en primair doel; om zijn grootste vriend ten alle tijde gelukkig- en blij te maken. In dat proces maakt Chucky fouten (net als ieder kind) en hij wordt hierdoor vaak gestraft en uiteindelijk verwaarloosd. Je voelt je dus emotioneel betrokken bij deze pop. Toen ik redelijk vroeg in de eerste akte opmerkte dat ik een emotionele band had met Chucky, was ik volledig verkocht.

Gabriel Bateman wist mij ook direct te overtuigen met zijn spel. Deze Andy is veel ouder dan in de originele Child’s Play en heeft dan ook een veel genuanceerder en complexer karakter. Deze jongen speelt een hele reeks emoties en het is bijna alsof er een ‘coming of age’ film in een horror is verwerkt. Gabriel is inmiddels een geroutineerde horroracteur en dat zie je  ook! De hulploosheid, kwaadheid en verdriet zijn perfect af te lezen.

Ik had even mijn twijfels bij Aubrey Plaza als moeder, aangezien zij er erg jong uitzag om een moeder van een 12 jarige te zijn (die door een 14 jarige werd gespeeld). Waarschijnlijk voelde regisseur Lars Klevberg dit ook, aangezien ze vrijwel in het begin een stukje wegwerp-expositie krijgt: “Ik had een zeer productieve Sweet Sixteen”. Dit zet alles op zijn plek en je kunt dan genieten van een zeer lieve moeder/zoon relatie. Het is duidelijk dat de twee een nare geschiedenis achter de rug hebben, zonder dat de kijker hiermee vermoeid wordt — deze film is heel goed in het tussen de regels door belichten van informatie.

Detective Mike (Brian Tyree Henry) is de komische noot in de film. Hoewel hij geen extreem bijzondere scenes- of dialoog heeft, is hij toch extreem belangrijk voor het verhaal. Ik had wat meer verdriet willen zien bij hem in een bepaalde scene, maar ik hoop dat, als er een deel 2 komt, dat ze hem ook terugbrengen. Want ondanks de ingetogen acteerprestatie is hij overtuigend. De vriend van Andy’s moeder (David Lewis) is een naargeestig ventje en iemand waar je als snel een hekel aan krijgt. En als je denkt dat je hem niet meer kan haten, weet het slimme scenario er een schepje bovenop te doen.

Mark Hamill ontleent zijn stem aan Chucky. Iedereen kent Hamill natuurlijk als Luke Skywalker uit de Star Wars-franchise, maar daarnaast heeft hij een enorme reeks aan voice acting jobs gedaan waaronder die van Joker in de Batman tekenfilmserie. Mark weet een lief stemmetje neer te zetten wanneer Chucky in zijn lieve zachtaardige fase is, maar wanneer Chucky doordraait komt er een zeer eng ondertoontje bij. Het feit dat het nog steeds lief klinkt maar een donkerder ondertoontje heeft, is behoorlijk verontrustend. De stem is niet zo eng als die van de originele Chucky, maar dat was eenvoudigweg een door en door rot persoon. Hier moest een genuanceerdheid in de stem van Chucky komen, en dat heeft Mark dan ook perfect uitgevoerd. Vooral de zachte “Are we having fun now?” is zo vertederend.

EFFECTEN

Horror moet gewoon mooie gore-effecten hebben. Dat vond Lars schijnbaar ook en hij heeft er voor gekozen zoveel mogelijk praktisch te doen, hetgeen met een budget van $10 miljoen een goede keuze was. De effecten zijn doorgaans erg goed uitgevoerd, de moordscenes zijn grappig en over de top zonder digitale bloedplassen. Hier en daar zit er CG in en dat is niet supergoed gedaan — wanneer Chucky een mes pakt en Andy nadoet is het evident dat dit naderhand in CG is gedaan en het er wellicht niet beter op is geworden. Maar de gore-factor is er zeker en stelt niet teleur; de ‘gore-whores’ onder ons kunnen hier de humor wel van inzien.

TEXT EN SUB TEXT

Ik hou met name van horrorfilms waar een duidelijke boodschap en onderliggende boodschap in zit. De originele Child’s Play had geen boodschap, behalve dan dat een moeder alles doet om haar kind te redden. Laat staan een onderliggende boodschap; dat was gewoon plat amusement. Dit keer wilde de schrijver en de regisseur duidelijk iets meer zeggen. De tekst (boodschap) is duidelijk: AI kan potentieel gevaarlijk zijn en wij moeten op onze hoeden blijven — ik zal de Alexa’s maar uit het raam gooien. De subtext is veel dieper. Wanneer Andy met zijn echte vrienden naar Texas Chainsaw Massacre II zit te kijken, lacht het drietal enorm hard om de groteske moordscenes. Geen van deze kinderen zijn- of worden gewelddadig, maar Chucky  wel. Dit komt omdat Chucky min of meer een verwaarloosd kind is. Chucky ziet de moorden op het scherm en hoort Andy lachen en denkt dus dat dit soort groteske moorden Andy blij maken. Andy legt de context niet uit maar straft Chucky alleen. Waarbij John in Terminator 2, de T800 continu blijft waarschuwen en uitleggen dat het niet goed is om mensen pijn te doen of te doden, denkt Andy dat het een keer vermelden voldoende is. Tot overmaat van ramp, begint Andy de pop ook te negeren. Het is ironisch, dat alle moorden voorkomen hadden kunnen worden als Andy een betere vader was — maar wat kan je van een kind verwachten? Met andere woorden, de onderliggende boodschap is dat gewelddadige content mensen niet gewelddadig maakt, maar slechte opvoeding- en verwaarlozing wel.

CONCLUSIE

Child’s Play is een zeer smakelijke reboot! Qua verhaal en acteerwerk is het beter dan het origineel, niet op zijn minst dat de AI twist plausibel is. De cinematografie is zeer gelijkend met mooie verzadigde kleuren zoals die in de 80s film ook zat — eenvoudig maar zeer doeltreffende camerabewegingen. De muziek is echter minder sterk in deze film. Daarentegen is de Buddi-song wel erg aanstekelijk. Dat liedje heeft 2 dagen lang in mijn kop gezeten en ik verwacht veel Memes met deze song in de toekomst.

De moordscenes in de film zijn amusant, niet super creatief maar wel vermakelijk en goed uitgevoerd. De film is verder niet extreem hoogstaand, maar voor mij goed genoeg om deze twee keer te hebben bekeken. Ik wil ook zeker de blu-ray hebben om het audiocommentaar te horen en hopelijk behind-the-scenes content te zien.

★★★★☆

Raymond Doetjes – Subliminal Artist productions