Recensie | Hotel Mumbai (Kimberly van Niele)

Het is een redelijk nieuw genre: waargebeurde terroristische aanvallen vertalen naar film. Net als United 93 en Utøya is Hotel Mumbai gebaseerd op een terroristische aanslag: de aanslagen in Mumbai uit 2008, die nog vers in ons geheugen liggen. Anthony Maras maakt zijn regiedebuut en is geïnspireerd door de documentaire Surviving Mumbai over dezelfde aanslag. In zijn eerste film laat hij de gebeurtenis zien door de ogen van het hotelpersoneel, de slachtoffers en de terrorist. Lees hier de Hotel Mumbai recensie door Kimberly van Niele.

Titel: Hotel Mumbai
Regisseur: Anthony Maras
Cast: Dev Patel, Armie Hammer, Nazenin Boniadi, Tilda Cobham-Hervey, Anupam Kher, Jason Isaacs
Scenario: John Collee, Anthony Maras
Genre: drama, thriller
Speelduur: 123 minuten

Het plot

Hotel Mumbai vertelt het waargebeurde verhaal over de verwoestende aanslagen in het Taj Mahal Hotel in Mumbai uit 2008. Dit is een aanslag die nog redelijk vers in het geheugen ligt en toentertijd een grote indruk op de wereld heeft gemaakt.

Op november 2008 openden een groep zwaarbewapende Pakistaanse terroristen de aanval op meerdere locaties in Mumbai, waaronder het bekende Taj Mahal Hotel. Ze schieten iedere voorbijganger neer. Hun streven is een statement te maken en dat is ze zeker gelukt. Gedurende 68 uur zitten honderden mensen gevangen in het hotel, zonder inzicht te hebben in de situatie. Hoeveel terroristen lopen er rond? Komt er wel hulp?

In 2008 was India nog niet voorbereid op dit soort terroristische aanslagen. De politie is daarom niet uitgerust met de juiste middelen om deze te bestrijden, waardoor de slachtoffers bijna 3 volle dagen in angst moeten zien te overleven in het hotel. En angst doet gekke dingen met mensen. Sommigen ontpoppen zich tot een onverwachte held, anderen laten zich van hun slechte kant zien.

Te weinig nadruk op de Indische personages

Grote kans dat je na het zien van Hotel Mumbai met een beklemmend gevoel achterblijft. De film is met een indrukwekkend realisme gefilmd, waardoor de heftigheid van de aanslag je nog wel even bij blijft. Het is een thriller ten top, waarbij je al vanaf het begin van de aanslag in een lange rit met suspense blijft zitten tot uiteindelijk de hulptroepen arriveren.

De film weet heel goed subplots te gebruiken om het verhaal te verrijken. Zo wordt er wat meer aandacht besteed aan de verhoudingen in de Indische maatschappij, waardoor je als kijker meekrijgt wat zo’n aanval betekent voor de inwoners. Een deel van het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van het hotelpersoneel dat hun uiterste best doet hun gasten te redden onder het mom van “guest is God”, een gedachtegoed die ook confronterend kan zijn voor de kijker. In hoeverre doet het klassensysteem er nog toe als zowel het personeel als de gasten oog in oog staan met de dood?

Meer nadruk wordt er gelegd op de (westerse) slachtoffers. Naar mijn mening een gemiste kans dat Hotel Mumbai, een film over een aanslag in India, opnieuw een verhaal vertelt over een Amerikaans slachtoffer in het buitenland. Het is een typische cliché verhaal van een heroïsche westerling die oog in oog komt met het kwaad. Armie Hammer (Call Me By Your Name) vervult deze rol van Amerikaanse slachtoffer, maar hij steelt absoluut niet de show zoals zijn medespelers Dev Patel (Slumdog Millionaire) en Nazenin Boniadi (Homeland) dat doen, terwijl Hammer toch beduidend meer screentime heeft. Regisseur Anthony Maras had voor een interessanter perspectief kunnen kiezen en Patel en de Iraanse Boniadi meer in de spotlights kunnen zetten, want dat ze die shine aankunnen was wel duidelijk.

Vanuit het perspectief van terroristen

Opmerkelijk is dat regisseur Anthony Maras ervoor kiest wat aandacht te besteden aan de motivatie van de terroristen. Zij worden ongeveer evenveel in beeld gebracht als hun slachtoffers, zodat je enigszins meekrijgt waarom ze de keuze gemaakt hebben om een groep toeristen neer te schieten. Ik vind persoonlijk dat dit in deze film niet geweldig uit de verf komt; het is lastig sympathie te tonen voor een genadeloze terrorist. Liever had ik gehad dat ze de rest van de personages beter hadden uitgewerkt. Het is een redelijk grote cast, waarvan slechts een handjevol wordt uitgelicht in de film. Je krijgt niet helemaal mee wie ze zijn, slechts net genoeg om een beetje een inschatting te maken. Dat vind ik jammer, want er zaten zeker personages bij van wie ik meer had willen weten.

Door het niet uitgebreid bespreken van de personages ontstaat er toch een afstand. Je hebt als kijker echt het gevoel dat je naar een film zit te kijken. Hierdoor maakt de gebeurtenis zelf een grotere indruk dan het leed van de slachtoffers. Ik vind dit heel anders dan bijvoorbeeld de eerdere terroristenfilm Utøya, waarin je veel gedetailleerde de situatie van de slachtoffers in beeld zag. Hotel Mumbai focust daarentegen meer op het hele plaatje en lijkt meer te willen informeren over hetgeen dat heeft plaatsgevonden.

Conclusie

Hotel Mumbai is een vreselijk verhaal op een geweldige manier verteld. Te zeggen dat ik heb genoten van de film voelt bijna als schuldgevoel, denkende aan de slachtoffers die deze waargebeurde aanslag hebben meegemaakt. Voor mijn gevoel heeft de film ook nooit proberen te entertainen.

Anthony Maras heeft zijn best gedaan deze aanslag met zijn agressieve karakters realistisch over te brengen in film. Dit is hem gelukt. Er zijn zeker een aantal scènes die te pijnlijk zijn om aan te zien. Het plot dat om deze gebeurtenis is geschreven had naar mijn mening wel wat beter gekund. Maar dat neemt niet weg dat Hotel Mumbai een thriller is indruk maakt.

★★★½☆

Kimberly van Niele