Recensie | Inside Out (Immy Verdonschot)
In 1995 maakte Pixar een animatiefilm over speelgoed met gevoelens en dat sloeg in als een bom. In de afgelopen twintig jaar hebben ze die trend voortgezet met insecten, monsters, vissen, superhelden, auto’s, ratten, robots en honden om nu uit te komen bij de vraag: Wat als gevoelens gevoelens hadden? En dat is precies wat je te zien krijgt in Inside Out. Al is het veel meer dan dat. Want de echte vraag die er wordt gesteld bij deze film, is wat er in iemands hoofd omgaat. En dat is verdomd vermakelijk. Lees hier de recensie van Inside Out door Immy Verdonschot.
Titel: Inside Out
Regisseur: Pete Doctor en Ronaldo Del Carmen
Scenario: Pete Doctor, Ronaldo Del Carmen, Meg LeFauve en Josh Cooley
Cast: Diane Lane, Kyle MacLachlan, Amy Poehler, Mindy Kaling, Bill Hader, Phyllis Smith, Lewis Black
Speelduur: 95 minuten
Genre: Animatie, familie, komedie, drama
Release: vanaf 15 juli 2015 in de bioscoop
Recensie Inside Out
Wanneer Riley’s vader een nieuwe baan krijgt in San Francisco, moet ze haar leventje in het Middenwesten van Amerika achter zich laten. Riley laat zich, net als iedereen, leiden door haar emoties: Joy, Fear, Anger, Disgust en Sadness. Deze emoties wonen in het Hoofdkwartier, de commandoruimte in Riley’s hoofd, waar ze haar van advies voorzien bij de dagelijkse dingen. Riley en haar emoties hebben moeite om zich aan te passen aan het nieuwe leven in San Francisco, wat leidt tot opschudding in het Hoofdkwartier.
Joy
Om te beginnen met de vrolijke noot: Inside Out zit vol goede humor. Weliswaar is het vooral de eerste helft van de film die je dubbel laat liggen van het lachen. Dit is dan ook de onbezorgde kinderperiode, totdat de eerste grote levensverandering in Riley’s leven plaats vindt. Regisseurs Doctor en Del Carmen weten als geen ander op creatieve manieren humor te vinden in de meest doorsnee situaties. Daarnaast geven ze je een blik in het brein van niet alleen Riley, maar tevens van anderen in de omgeving, wat voor leuke afwisselingen zorgt. Zoals wanneer de ouders van Riley proberen uit te zoeken wat er aan de hand is. Dit zorgt voor een heerlijke (wellicht stereotype, doch daarom zeker niet minder grappige) uitwisseling van de breinen van man en vrouw.
Fear
Bij deze film heb je geen angst voor het onbekende nodig. Want hoe werkt het nu allemaal in het menselijke brein? Pixar geeft hun wonderlijke versie. Doctor en Del Carmen weten op geweldige wijze een hele wereld te creëren die zich plaats vindt in ieders hoofd. Zo is er een controlepaneel in het Hoofdkwartier. Wanneer Riley geboren wordt, bestaat deze uit een knop. Maar naarmate ze ouder wordt, wordt het paneel uitgebreider. En dat geldt niet alleen voor het paneel: Ook haar opslag voor herinneringen groeit. Zo zijn er enkele herinneringen die maken wie je bent, in de film ‘core memories’ genoemd. Deze hangen echter samen met zogenaamde ‘eilanden’ als familiebonding en hockey-eiland, die deel uitmaken van haar persoonlijkheid. De herinneringen en eilanden samen hebben een speciale plaats en het is wanneer deze gevaar lopen, dat Sadness en Joy samen voor een oplossing moeten zien te zorgen. Het is een briljante wijze om vorm te geven aan de ‘inner workings’ van het menselijke brein.
Sadness
Zoals benoemd is het niet allemaal rozengeur en maneschijn in deze film. De tweede helft neemt een wat zwaardere toon, waar Riley maar moeilijk om kan gaan met de verhuizing en al het onbekende wat daarbij komt kijken. Doctor en Del Carmen hebben dit mooi aangegrepen als de verandering in Riley’s leven, waardoor haar emoties in de war raken. Iets wat voor velen lang niet onbekend zal zijn. De regisseurs geven op een prachtige manier weer hoe mooie herinneringen om kunnen slaan in nostalgie. Herinneringen kunnen switchen: Inside Out houdt wellicht zelfs een spiegel voor over je eigen jeugdjaren en hoe herinneringen die eens zo mooi en leuk waren, ineens een andere landing kunnen krijgen. Dit is een van de dingen die de makers bij Pixar zo goed maken en is zeker iets wat deze film een aanrader maakt voor zowel jong als oud.
Disgust
Dat het soms moeilijk is om emoties te begrijpen en wellicht nog moeilijker om ze te laten zien, komt tevens naar voren. Het is dan ook een briljante ingeving geweest om op deze manier een blik in iemands hoofd te kunnen geven. Tuurlijk, het is allemaal fictie. Maar de manier waarop de heren de personages hebben geschreven en de acteurs de emoties tot leven brengen, zal iedereen laten genieten. Zo krijg je te maken met Disgust die zich probeert voor te doen als Joy… Dat het niet geheel overtuigend overkomt zal geen verrassing zijn. Het gevolg? Riley’s eerste sarcastische opmerking (althans in de film). Het zijn dit soort geweldige ingevingen van de makers die het verhaal zo vermakelijk maken. Als je de personages tevens tot leven kan laten komen met een sterrencast, waar niemand minder dan Poehler voor Joy speelt, kan het niet anders dan dat het een groot succes is. Alle personages weten perfect hun emoties over te brengen, zonder dat het ooit vermoeiend wordt. De emoties zijn echte personages die op zichzelf staan, zonder hun essentie ooit verliezen.
Anger
Een laatste punt om bij stil te staan is de vormgeving, al klinkt dat wat technisch. Zo zien de personages er leuk uit – Sadness is blauw, Anger rood et cetera – en is het hele menselijke brein geweldig gemaakt. Van de vele verschillende kleuren herinneringen, tot aan de fantasiewerelden waar iedereen wel in zou willen ronddwalen en de droomfabriek, welke tevens op fantastische wijze is ingestoken. Het gaat echter niet alleen om je fantasie de vrije loop laten, maar daarnaast om de ‘infrastructuur’ van de wegen erachter. Het is prachtig om te zien hoe een brein door deze makers is vormgegeven, van opslagruimtes tot aan de plek waar herinneringen naartoe gaan wanneer deze ‘verdwijnen’. Niet alleen heeft Inside Out dus een heel goed script, het ziet er ook weer prachtig uit.
Wat Inside Out zo goed maakt, is de manier waarop Doctor en Del Carmen je een geweldige kijk geven in het hoofd van een kind, die zich begeeft in een veranderende wereld. Het gaat niet zozeer om de emoties op zich, maar om de invloed die ze op elkaar hebben. Het is een prachtige manier waarop je ziet hoe een kind met emoties omgaat en hoe effecten van buitenaf een kind in de war kunnen brengen. Tuurlijk: De film biedt humor, drama en heerlijke animatie. Maar het is vooral het verhaal en hoe deze op wonderlijke wijze is vormgegeven dat de film een aanrader maakt voor jong en oud. Blijf vooral ook zitten tijdens de aftiteling, omdat je dan in sneltreinvaart in verschillende hoofden duikt, die niet allemaal menselijk zijn. Zeker de moeite waard!
Xoxo,
Immy.