Recensie | Jai Ho (Sandro Algra)

Niemand lijkt meer veilig in de straten van Mumbai; corrupte politici hebben het voor het zeggen en het gevoel van moraliteit onder de bevolking lijkt volledig verdwenen. Terwijl homoseksualiteit een strafbaar delict is kunnen groepsverkrachters ongestoord hun gang gaan. En om uit die harde realiteit te ontsnappen gaan veel Indiërs naar films als deze. In Jai Ho toont regisseur Sohail Khan dat één enkeling wel degelijk een verschil kan maken in een verziekte maatschappij. Die enkeling heet Jai Agnihotri (Salman, het oudere broertje van de regisseur), maar laten we voor het gemak gewoon Jai zeggen.

Titel: Jai Ho
Regisseur: Sohail Khan
Cast: Salman Khan, Tabu Tabu, Danny Denzongpa, Daisy Shah, Nadira Babbar
Schrijvers: A.R. Murugadoss, Dilip Shukla
Genre: Actie, Bollywood
Speelduur: 140 minuten

Wraaaaah!

Een bende van tien bikkelharde kerels hangt rond in een nachtclub waarin gedanst wordt op romantische technopop. Al snel hebben zij een slachtoffer op het oog: een kwetsbare jonge vrouw die iets teveel wijntjes op heeft. Zodra zij de club verlaat zetten de mannen de achtervolging in, grijpen haar, slepen haar een auto in en rijden weg. De ontvoerders hebben geen idee dat onderweg hun grootste nachtmerrie hen staat op te wachten: ze staan op het punt om kennis te maken met oorlogsheld en eenmansburgerwacht Jai.

“Jai Hoooooo!” klinkt de soundtrack als de held zijn entree maakt. Met een klap op de motorkap keert Jai een van hun auto’s ondersteboven. Woedend gaan de mannen deze vreemdeling te lijf, maar ze staan machteloos tegenover zijn bovenmenselijke kracht en behendigheid. Jai laat zijn intimiderende brul los: “Wraaaaah!”. Hij springt meters door de lucht en smijt de bendeleden een voor een met hun hoofd door een ruit.

‘Ziezo, de hufters hebben hun lesje geleerd: wees gewaarschuwd boeven, met Jai valt niet te spotten!’. Om die boodschap er beter in te wrijven zet Jai zijn knaloranje zonnebril op begint daarover te zingen. De hele wijk doet mee in een perfect gecoördineerde choreografie. En nadat ze klaar zijn is er nog tijd voor een ander lied.

De wiskunde achter vrijgevigheid

In zijn privéleven is Jai een hele eenvoudige man. Hij leidt een rustig leventje en verdient zijn centen als automonteur. Bovenal is hij een geliefde zoon, broer, oom en buurman. Maar als hij onrecht ziet ontwaakt in hem een nobele strijder en zet hij alles op alles om de boel weer recht te zetten.

Jai blijft echter ook maar een mens. Nadat een gehandicapt meisje onder zijn toezicht zelfmoord pleegt beseft hij dat één man alleen de wereld niet kan veranderen. Met pen en papier tekent hij een ingenieus plan uit: ‘als je door iemand wordt geholpen, zeg geen dankjewel: zodra de gelegenheid zich voordoet, help drie andere mensen en vraag elk van hen om ook weer drie mensen te helpen’.

Binnen korte tijd verspreidt de filosofie van Jai zich over het hele land. Iedereen staat versteld van zijn briljante idee. Iedereen, behalve de corrupte politicus Dashrat Singh (Danny Denzongpa) en zijn meedogenloze kinderen. Deze machtige familie staat boven de wet: alle burgers moeten voor hen wijken. Met een man als Jai, die niet graag een stap opzij doet, lijkt een oorlog onvermijdelijk. Om Jai te breken valt Dashrat hem aan op zijn zwakste plek: zijn familie. Zelfs deze strategie houdt Jai niet tegen. Elke aanval escaleert tot een epische knokpartij waarbij hij het in zijn eentje opneemt tegen tientallen huurmoordenaars (hooguit bewapend met een stok). ‘Kling!’ En daar sneuvelt weer een ruit. Als Jai nou drie ruiten zou vervangen voor elke die hij breekt, zou hij complete sloppenwijken kunnen opknappen…

En er wordt meer gedanst

Om ons af en toe bij te laten komen van de heftige actiescènes trakteert de film ons ook regelmatig op vrolijke familietripjes, muziek en ook flink wat slapstick comedy. Jai’s leven gaat gewoon door, een regeringscomplot tegen zijn familie mag de pret heus niet drukken. Het ondeugende neefje van Jai (Naman Jain) staat bij elk evenement graag in het middelpunt van de belangstelling. Met zijn malle fratsen en snedige opmerkingen brengt hij zijn buurvrouw voortdurend in ongemakkelijke situaties.

Buurvrouw, Rinky (Daisy Shah), is de beeldschone dame die op den duur voor Jai zal vallen. Romantische scenes delen Jai en Rinky nauwelijks, we krijgen iets veel beters: in een lied van 3 minuten zien we hun relatie opbloeien terwijl ze samen op magische avonturen gaan. Wie zegt er dat twee acteurs chemie nodig hebben om als een geloofwaardig koppel over te komen? Als ze maar goed een duet kunnen zingen (of playbacken) dan is er een klik.

Wat had je anders verwacht?

Jai Ho is een van de meer gewelddadige Bollywoodfilms, met een indrukwekkend hoge productiewaarde. Van logica moet het verhaal het niet hebben en de helft van de liedjes zijn zeer willekeurig geplaatst. De actiescènes zijn te absurd voor woorden maar wel mooi in beeld gebracht. Kortom, het is alles wat je van een Bollywoodfilm mag verwachten en meer. Het is minder vermakelijk om Jai Ho in je eentje te zien: ik heb gedurende de twee uur die deze film duurt vooral in totale verbazing voor me uit zitten staren. Kijk dit liever met je vrienden en geniet van de eentonige glas versplinterende vechtscènes en de vele taalfouten in de ondertitelingen. Beter nog: vraag elke vriend om weer drie vrienden mee te nemen (en dat elk drie biertjes meeneemt).

Sandro Algra